Fermat se laaste stelling: Verskil tussen weergawes

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Content deleted Content added
Uitleg van bronteks
Sb008 (besprekings | bydraes)
Lyn 12: Lyn 12:
|year = 1997}}</ref> Die onopgeloste probleem het die ontwikkeling van [[algebraïese getalleteorie]] in die [[19de eeu]] en die bewys van die [[modulariteitstelling]] in die [[20ste eeu]] gestimuleer.
|year = 1997}}</ref> Die onopgeloste probleem het die ontwikkeling van [[algebraïese getalleteorie]] in die [[19de eeu]] en die bewys van die [[modulariteitstelling]] in die [[20ste eeu]] gestimuleer.


=== Verwysings ===
== Verwysings ==
{{Verwysings}}
{{Verwysings}}



Wysiging soos op 15:43, 25 Oktober 2018

Die 1670-uitgawe van Diophantus se Arithmetica bevat Fermat se kommentaar, spesifiek sy "laaste stelling" (Observatio Domini Petri de Fermat).

Fermat se laaste stelling is 'n stelling in getalleteorie wat sê dat geen positiewe heelgetalle , en die vergelyking vir enige heelgetalwaarde van groter as twee kan bevredig nie. Wanneer gelyk is aan twee, ontaard die stelling in Pythagoras se stelling.

Hierdie stelling is die eerste in 1637 deur Pierre de Fermat, beroemd in die kantlyn van 'n afskrif van Arithmetica, vermoed, waar hy beweer het dat die bewys te groot was om in die kantlyn te pas. Ten spyte van die inspanning van talle wiskundiges, is 'n suksesvolle bewys eers 358 jaar later in 1995 deur Andrew Wiles gepubliseer.[1] Die onopgeloste probleem het die ontwikkeling van algebraïese getalleteorie in die 19de eeu en die bewys van die modulariteitstelling in die 20ste eeu gestimuleer.

Verwysings

  1. (en) Singh, Simon (1997). Fermat's Last Theorem. Londen: Fourth Estate. ISBN 1-85702-521-0.