Fermat se laaste stelling: Verskil tussen weergawes
Sb008 (besprekings | bydraes) |
kNo edit summary |
||
| Lyn 1: | Lyn 1: | ||
[[Lêer:Diophantus-II-8-Fermat.jpg|thumb |
[[Lêer:Diophantus-II-8-Fermat.jpg|thumb|Die 1670-uitgawe van [[Diophantus]] se ''Arithmetica'' bevat Fermat se kommentaar, spesifiek sy "laaste stelling" (''Observatio Domini Petri de Fermat'').]] |
||
'''Fermat se laaste stelling''' is 'n stelling in [[getalleteorie]] wat sê dat geen positiewe [[heelgetalle]] <math>a</math>, <math>b</math> en <math>c</math> die vergelyking <math>a^n + b^n = c^n</math> vir enige heelgetalwaarde van <math>n</math> groter as twee kan bevredig nie. Wanneer <math>n</math> gelyk is aan twee, ontaard die stelling in [[Pythagoras se stelling]]. |
'''Fermat se laaste stelling''' is 'n stelling in [[getalleteorie]] wat sê dat geen positiewe [[heelgetalle]] <math>a</math>, <math>b</math> en <math>c</math> die vergelyking <math>a^n + b^n = c^n</math> vir enige heelgetalwaarde van <math>n</math> groter as twee kan bevredig nie. Wanneer <math>n</math> gelyk is aan twee, ontaard die stelling in [[Pythagoras se stelling]]. |
||
Wysiging soos op 19:56, 14 November 2018
Fermat se laaste stelling is 'n stelling in getalleteorie wat sê dat geen positiewe heelgetalle , en die vergelyking vir enige heelgetalwaarde van groter as twee kan bevredig nie. Wanneer gelyk is aan twee, ontaard die stelling in Pythagoras se stelling.
Hierdie stelling is die eerste in 1637 deur Pierre de Fermat, beroemd in die kantlyn van 'n afskrif van Arithmetica, vermoed, waar hy beweer het dat die bewys te groot was om in die kantlyn te pas. Ten spyte van die inspanning van talle wiskundiges, is 'n suksesvolle bewys eers 358 jaar later in 1995 deur Andrew Wiles gepubliseer.[1] Die onopgeloste probleem het die ontwikkeling van algebraïese getalleteorie in die 19de eeu en die bewys van die modulariteitstelling in die 20ste eeu gestimuleer.
Verwysings
- ↑ (en) Singh, Simon (1997). Fermat's Last Theorem. Londen: Fourth Estate. ISBN 1-85702-521-0.
