Teenpous Alexander V: Verskil tussen weergawes

Teenpous Alexander V
	; Teenpous Alexander V ;
Geboortenaam	Petros Philargos de Candia
Geboorteplek	Neapoli, Kreta
Geboortedatum	1339
Sterfdatum	3 Mei 1410
Sterfplek	Bologna
Teenpous van	Pous Gregorius XII
Begin van pontifikaat	26 Junie 1409
Einde van pontifikaat	3 Mei 1410

Blaai deur geskiedenis

← Ouer wysiging Nuwer wysiging →

Content deleted Content added

VisueelWikiteks

Inline

Wysiging soos op 09:03, 21 Mei 2020

Alexander V^[1]^[2] gebore Petros Philargos ook Petrus van Candia of Petrus Philargos genoem (Candia = Kreta) was 'n teenpous tydens die Westerse Skisma met sy setel in Pisa. Hy was 'n teenpous van Pous Gregorius XII van 1409 tot aan sy dood in 1410.

Biografie

Alexander^[3] was Grieks van afkoms, gebore op Kreta. Hy was 'n Franciskaner monnik en het gestudeer aan die universiteite van Oxford en Cambridge. Hy is aangestel as kardinaal deur Pous Innocentius VII op 12 Junie 1407 en was aartsbiskop van Milaan. Die konsilie van Pisa in 1409 het probeer om die Westerse Skisma te beëindig deur beide Pous Gregorius XII en Teenpous Benedictus XIII af te set en Alexander as nuwe pous te kies. Dit het nie gewerk nie en nou was daar drie pouse, een in Rome een in Avignon en een in Pisa. Alexander het die steun gehad van die grootste deel van die Christelike wêreld naamlik die kerke in Frankryk, Engeland, Boheme en 'n groot deel van Duitsland. In 1410 het hy aartsbiskop Zbynek van Praag opdrag gegee om die werke van die hervormer Wycliffe te verbrand. Na 'n pontifikaat van slegs tien maande sterf Alexander onverwags op 3 Mei 1410. Hy word begrawe in die Franciskus kerk in Bologna en opgevolg deur Teenpous Johannes XXIII. Hoewel Alexander deur die Roomse Kerk as 'n teenpous beskou word, is daar nie 'n wettig pous met die naam Alexander V nie. Die volgende Alexander is die wettige pous Pous Alexander VI.

Verwysings

↑ Alexander (V). (2008). Encyclopædia Britannica. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.
↑ Peterson, J.B. (1907). Alexander V. In The Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. Besoek op 24 Julie, 2014 by New Advent:[1]
↑ Miranda, S. The Cardinals of the Holy Roman Church[2]

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal.

[1] Alexander (V). (2008). Encyclopædia Britannica. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.

[2] Peterson, J.B. (1907). Alexander V. In The Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. Besoek op 24 Julie, 2014 by New Advent:[1]

[3] Miranda, S. The Cardinals of the Holy Roman Church[2]

[1]

[2]

[3]

@@ Lyn 1: / Lyn 1: @@
-lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.
- Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.
- Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.
- Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.
- Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.
- — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?
- — Nie przeszkadzaj mi pisać.
- — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.
- — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.
- — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.
- lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.
- Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.
- Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.
- Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.
- Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.
- — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?
- — Nie przeszkadzaj mi pisać.
- — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.
- — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.
- — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.
- lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.
- Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.
- Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.
- Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.
- Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.
- — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?
- — Nie przeszkadzaj mi pisać.
- — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.
- — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.
- — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.
 {{Inligtingskas
 |naam = Teenpous  Alexander V