Herbert Feigl

lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.  Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.  Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.  Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.  Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.  — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?  — Nie przeszkadzaj mi pisać.  — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.  — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.  — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.    lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.  Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.  Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.  Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.  Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.  — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?  — Nie przeszkadzaj mi pisać.  — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.  — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.  — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.    lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.  Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.  Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.  Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.  Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.  — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?  — Nie przeszkadzaj mi pisać.  — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.  — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.  — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.

Herbert Feigl
Gebore	(1902-12-14)14 Desember 1902 Liberec, Oostenryk-Hongarye
Oorlede	1 Junie 1988 (op 85) Minneapolis, Verenigde State
Nasionaliteit	Oostenryk  Verenigde State
Vakgebied	Filosofie
Instelling(s)	Universiteit van Minnesota
Alma mater	Harvard-universiteit Universiteit van Wene

Herbert Feigl (Liberec, 14 Desember 1902 – Minneapolis (VSA), 1 Junie 1988) was 'n Oostenrykse filosoof. Hy was lid van die Weense Sirkel.

Lewensloop

Feigl is gebore as seun van 'n wewer in Liberec (Reichenberg), Boheme (destyds Oostenryk-Hongarye, tans Tsjeggië) en begin aan die Universiteit van Wene in 1922 met studies. Hy studeer fisika en filosofie onder die leiding van Moritz Schlick, die stigter van die Weense Sirkel, en promoveer in 1927 met die proefskrif "Chance and Law: An Epistemological Analysis of the Roles of Probability and Induction in the Natural Sciences". In 1929 publiseer hy sy eerste boek, Theorie und Erfahrung in der Physik. In die tydperk was hy 'n aktiewe lid van die Weense Sirkel en was een van die weiniges (saam met Schlick en Friedrich Waismann) wat breedvoerig gesprek voer met Ludwig Wittgenstein en Karl Popper.

In 1930 het hy met 'n Rockefeller Fellowship beurs aan die Universiteit van Harvard, maak Feigl kennis met die natuurkundige Percy Williams Bridgman, die filosoof Willard Van Orman Quine en die sielkundige Stanley Smith Stevens. Hierdie drie wetenskaplikes het hy as verwante denkers beskou. In 'n essay uit 1931 (wat hy saam met Albert Blumberg geskryf het), "Logical Positivism: A New European Movement", het hy vir die logiese positivisme voortaan "logiese empirisme" te noem, weens 'n aantal verskille in opvatting met betrekking tot die realisme tussen die wetenskap filosofie van die tyd en die ouere positivistiese beweging.

In 1931 trou Feigl met Maria Kaspar, emigreer na die Verenigde State en aanvaar 'n betrekking by die fakulteit Filosofie van die Universiteit van Iowa. In 1940 word hy hoogleraar in Filosofie aan die Universiteit van Minnesota, waar hy 31 jaar in diens bly. Hier doseer hy onder meer die latere sielkundige John L. Holland. Feigl se vriendskap met Wilfrid Sellars het tot baie gesamentlike projekte gelei, waaronder die handboek Readings in Philosophical Analysis en die tydskrif Philosophical Studies, gestig deur hom en Sellars in 1949. In 1953 het hy, met subsidie van die Hill Foundation, die Minnesota Sentrum vir Wetenskapsfilosofie, gestig. In 1967 word hy benoem tot voorsitter van die Raad van Bestuur van die Universiteit van Minnesota.

In 1971 gaan hy met pensioen. Op 1 Junie 1988 sterf hy aan kanker in Minneapolis.

Bron

• Vertaal uit die Nederlandse Wikipedia