Kernreaksie: Verskil tussen weergawes

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Content deleted Content added
verbeter
Geskiedenis
Lyn 6: Lyn 6:
Natuurlike kernreaksies kom voor in die interaksies tussen [[Kosmiese straling|kosmiese strale]] en materie, en kernreaksies kan kunsmatig gebruik word om kernenergie op aanvraag te verkry. Die belangrikste kernreaksies is die kernkettingreaksies in materiale wat kernsplitsing lewer, en die verskillende kernversmeltingsreaksies van ligelemente wat die energieproduksie van die son en sterre dryf.
Natuurlike kernreaksies kom voor in die interaksies tussen [[Kosmiese straling|kosmiese strale]] en materie, en kernreaksies kan kunsmatig gebruik word om kernenergie op aanvraag te verkry. Die belangrikste kernreaksies is die kernkettingreaksies in materiale wat kernsplitsing lewer, en die verskillende kernversmeltingsreaksies van ligelemente wat die energieproduksie van die son en sterre dryf.


== Geskiedenis ==
In 1919 kon [[Ernest Rutherford]] transmutasie van [[stikstof]] in [[suurstof]] aan die Universiteit van Manchester bewerkstellig met behulp van alfa-deeltjies gerig op stikstof:
::{{Sup|14}}N + α → {{Sup|17}}O + p.


Dit was die eerste waarneming van 'n kernreaksie wat geïnduseer was, dit wil sê 'n reaksie waarin deeltjies van een reaksie gebruik word om 'n ander atoomkern te verander. Uiteindelik, in 1932 aan die Universiteit van Cambridge, is 'n volledig kunsmatige kernreaksie en kerntransmutasie bereik deur Rutherford se kollegas [[John Cockcroft]] en [[Ernest Walton]], wat kunsmatig versnelde [[proton]]e teen [[litium-7]] gebruik het om die kern in twee alfa-deeltjies te verdeel. Die prestasie het in die volksmond bekend gestaan as "splitsing van die atoom", hoewel dit nie die moderne kernsplitsingsreaksie was wat later in 1938 deur die Duitse wetenskaplikes [[Otto Hahn]], [[Lise Meitner]] en [[Fritz Strassmann]] in swaar elemente ontdek is nie.{{R|Cambridge2012}}

== Verwysings ==
{{verwysings|verwysings=
<ref name="Cambridge2012">{{cite web |title=Cambridge Physics - Splitting the Atom |website=www-outreach.phy.cam.ac.uk |date=2 September 2012 |url=http://www-outreach.phy.cam.ac.uk/camphy/cockcroftwalton/cockcroftwalton9_1.htm |archive-url=https://web.archive.org/web/20120902195556/http://www-outreach.phy.cam.ac.uk/camphy/cockcroftwalton/cockcroftwalton9_1.htm |archive-date=2 September 2012 |url-status=dead |access-date=8 Januarie 2021 |language=Engels}}</ref>
}}
{{Saadjie}}
{{Saadjie}}



Wysiging soos op 17:34, 8 Januarie 2021

Uitbeelding van kernreaksies

In kernfisika en kernchemie word 'n kernreaksie beskou as die proses waarin twee atoomkerne, of 'n kern en 'n eksterne subatomiese deeltjie, bots om een ​​of meer nuwe nukliede te produseer. Dus moet 'n kernreaksie 'n transformasie van ten minste een nuklied na 'n ander veroorsaak. As daar 'n interaksie is tussen 'n kern en 'n ander kern of deeltjie en hulle dan skei sonder om die aard van enige nuklied te verander, word daar bloot na die proses verwys as 'n soort kernverspreiding, eerder as 'n kernreaksie.

In beginsel in 'n reaksie kan meer as twee deeltjies bots, maar omdat die waarskynlikheid dat drie of meer kerne op dieselfde tyd op dieselfde plek bymekaarkom baie minder is as vir twee kerne, is so 'n gebeurtenis buitengewoon skaars. Die term "kernreaksie" kan verwys na 'n verandering in 'n nuklied wat veroorsaak word deur botsing met 'n ander deeltjie of na 'n spontane verandering van 'n nuklied sonder botsing.

Natuurlike kernreaksies kom voor in die interaksies tussen kosmiese strale en materie, en kernreaksies kan kunsmatig gebruik word om kernenergie op aanvraag te verkry. Die belangrikste kernreaksies is die kernkettingreaksies in materiale wat kernsplitsing lewer, en die verskillende kernversmeltingsreaksies van ligelemente wat die energieproduksie van die son en sterre dryf.

Geskiedenis

In 1919 kon Ernest Rutherford transmutasie van stikstof in suurstof aan die Universiteit van Manchester bewerkstellig met behulp van alfa-deeltjies gerig op stikstof:

14N + α → 17O + p.

Dit was die eerste waarneming van 'n kernreaksie wat geïnduseer was, dit wil sê 'n reaksie waarin deeltjies van een reaksie gebruik word om 'n ander atoomkern te verander. Uiteindelik, in 1932 aan die Universiteit van Cambridge, is 'n volledig kunsmatige kernreaksie en kerntransmutasie bereik deur Rutherford se kollegas John Cockcroft en Ernest Walton, wat kunsmatig versnelde protone teen litium-7 gebruik het om die kern in twee alfa-deeltjies te verdeel. Die prestasie het in die volksmond bekend gestaan as "splitsing van die atoom", hoewel dit nie die moderne kernsplitsingsreaksie was wat later in 1938 deur die Duitse wetenskaplikes Otto Hahn, Lise Meitner en Fritz Strassmann in swaar elemente ontdek is nie.[1]

Verwysings

  1. "Cambridge Physics - Splitting the Atom". www-outreach.phy.cam.ac.uk (in Engels). 2 September 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 September 2012. Besoek op 8 Januarie 2021.