Cité de Carcassonne: Verskil tussen weergawes

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Blaai deur geskiedenis
← Ouer wysigingNuwer wysiging →
Content deleted Content added
VisueelWikiteks
Laurens (besprekings | bydraes)
21 705 edits
Lyn 70: Lyn 70:


=== Die koninklike tydperk ===
=== Die koninklike tydperk ===
[[Image:2005-08-24-Carcassonne-La lice2.jpg|thumb|right|300px|Besoekers in die die dwingels ([[Frans]]: lices) wat tydens die koninklike eopg gebou is]]
[[Image:2005-08-24-Carcassonne-La lice2.jpg|thumb|right|300px|Besoekers in die die dwingels ([[Frans]]: lices) wat tydens die koninklike epog gebou is]]
[[Lodewyk IX van Frankryk|Lodewyk IX]] het die konstruksie van die tweede stadsmuur beveel sodat die stad lang beleërings kon weerstaan. In der waarheid was daar in die tydperk talle bedreigings in die omgewing: Raimond Trencavel, vlugteling in [[Koninkryk van Aragon|Aragon]], wou nog altyd sy gebied herwin en die koning van Aragon, [[Jacobus I van Aragón|Jacobus I die Oorwinnaar]], het 'n ernstige bedreiging ingehou vir in die gebied naby die grens van sy koninkryk. Verder het die konstruksie dit moontlik gemaak om die gemodere van die bevolking te lig en hulle vertroue te wen. Die Cité het deel gevorm van die verdedigingstelsel aan die grens tussen Frankryk en Aragon. Die eerste konstruksie het die ''château comtal'' betrek wat oor die westelike muur uitgekyk het. Dié is omring deur mure en torings aan die binnekant van die Cité self om die beskerming van die verteenwoordigers van die koning te verseker. Vervolgens is 'n tweede linie van vestingwerk van ongeveer een en 'n halwe kilometer met veertien torings begin bou. Hierdie muur is gebou met wagtorings aan weerskante wat die toegang van die [[Aude (rivier)|Aude]] beheer het<ref>Jean-Pierre Panouillé, ''Carcassonne, histoire et architecture'', p. 28</ref>.
[[Lodewyk IX van Frankryk|Lodewyk IX]] het die konstruksie van die tweede stadsmuur beveel sodat die stad lang beleërings kon weerstaan. In der waarheid was daar in die tydperk talle bedreigings in die omgewing: Raimond Trencavel, vlugteling in [[Koninkryk van Aragon|Aragon]], wou nog altyd sy gebied herwin en die koning van Aragon, [[Jacobus I van Aragón|Jacobus I die Oorwinnaar]], het 'n ernstige bedreiging ingehou vir in die gebied naby die grens van sy koninkryk. Verder het die konstruksie dit moontlik gemaak om die gemodere van die bevolking te lig en hulle vertroue te wen. Die Cité het deel gevorm van die verdedigingstelsel aan die grens tussen Frankryk en Aragon. Die eerste konstruksie het die ''château comtal'' betrek wat oor die westelike muur uitgekyk het. Dié is omring deur mure en torings aan die binnekant van die Cité self om die beskerming van die verteenwoordigers van die koning te verseker. Vervolgens is 'n tweede linie van vestingwerk van ongeveer een en 'n halwe kilometer met veertien torings begin bou. Hierdie muur is gebou met wagtorings aan weerskante wat die toegang van die [[Aude (rivier)|Aude]] beheer het<ref>Jean-Pierre Panouillé, ''Carcassonne, histoire et architecture'', p. 28</ref>.


Wysiging soos op 11:03, 16 Junie 2008

Die historiese versterkte stad van Carcassonne*
Unesco-wêrelderfenisterrein
Die Cité de Carcassonne
in herfskleure
Ligging van Cité de Carcassonne op 'n kaart (Frankryk)
Cité de Carcassonne
Cité de Carcassonne
Koördinate: 43°12′24″N 2°21′49″O / 43.20667°N 2.36361°O / 43.20667; 2.36361Koördinate: 43°12′24″N 2°21′49″O / 43.20667°N 2.36361°O / 43.20667; 2.36361
Lande Vlag van Frankryk Frankryk
Tipe Kultureel
Kriteria ii en iv
Verwysings 345
Streek† Europa
Inskripsiegeskiedenis
Inskripsie 1997  (21ste Sessie)
* Naam soos dit in die Wêrelderfenislys verskyn.
† Streek soos deur Unesco geklassifiseer.

Die Cité de Carcassonne is 'n middeleeuse bouwerk in die stad Carcassonne in die department Aude in die suide van Frankryk. Dit is geleë op die regteroewer van die Auderivier, in die suidooste van die hedendaagse stad. Die middeleeuse sitadel, waarvan die oorsprong terugdateer na Gallo-Romeinse tye, se bekendheid is te danke aan die dubbele stadsmuur van byna 3 km met twee-en-vyftig torings wat op skouspelagtige wyse oor die Audevallei uittroon. Die Cité sluit ook 'n hertoglike kasteel (die château comtal) in en 'n baseliek (die basilique Saint-Nazaire).

Nadat dit van vernietiging gered is, is dit in die 19de eeu, op soms omstrede wyse, gerestoureer onder leiding van Eugène Viollet-le-Duc. Die Cité de Carcassonne is in 1997 deur UNESCO aangewys as 'n wêredlerfenisterrein. Die hertoglike kasteel, die versterkings, die dwingel (lices)[1] en hulle torings behoort aan die staat en word bestuur deur die sentrum vir nasionale monumente van Frankryk[2], terwyl die res van die Cité deel van die munisipale owerheid se eiendom is.

Geografiese ligging

Skets deur Eugène Viollet-le-Duc wat die ligging van die Cité aan dui

Die Cité de Carcassonne is geleë op die regter oewer van die Aude en kyk uit oor die stad Carcassonne wat wes daarvan lê. Die stad bevind hom tussen die Montagne Noire en die Pireneë op die hoof roete tussen die Middellandse See en die Atlantiese Oseaan. Die teenwoordigheid van die twee bergreekse vorm 'n gang waarna gereeld deur klimatoloë verwys word in terme van die wind wat daardeur waai.[3]. Die ligging is tewens 'n strategies plek in die suide van Frankryk waarvandaan die hoofkommunikasie roetes gemonitor kan word: in die noorde die Montagne Noire, in die suide die Corbières, in die weste die Lauragaisvlakte en in die ooste die wynbou vlakte langs die Middellandse See[4].

Die Cité is gebou bo aan 'n klein plato wat gevorm is deur die wyer wording van die Aude op 'n hoogte van ongeveer 150 meter bo die vallei van die ville basse (onderste stad)[5]. Die eerste stadsmuur is deur die Wesgote gebou volgens induikings in die terrein[6]. Die plato, wat los staan van die Corbières van die commune Palaja teen 260 m hoog, gaan deur die Cité op 148 m en eindig in die Aude op 100 m[7]. Aan die weste kant is die helling styl genoeg om moeilike toegang aan aanvallers te bied. In die Ooste is die helling minder styl en laat dit toegang aan handelaars toe, maar ook aan aanvallers. Die belangrikste verdedigingsmeganismes word dus ook aan dié kant van die Cité aangetref.

2500 jaar se geskiedenis

Die Cité was opeenvolgend 'n protohistoriese terrein, 'n Gallo-Romeinse sitadel, 'n Wesgotiese vesting, 'n hertogdom, daarna die setel van 'n burggraaf, en uiteindelik 'n koninklike sénéchaussée[8]. Daar word van elkeen van die stappe tussen die Romeinse tydperk en die einde van die Middeleeue getuig in die gebou waaruit die Cité bestaan.

Van die Gallo-Romeinse tydperk tot die Wesgote

Die oorblyfsels van 'n versterkte oppidum, oppidum Carcaso[9] naby die hedendaagse ligging van die Cité, is deur argeoloë ontdek. Die plek was reeds 'n belangrike handelsentrum soos getuig uit die keramiek skerwe in die styl van Kampanië (streek in Italië) en amfora. In ongeveer die 3de eeu v.C. het die Volques Tectosages besit geneem van die gebied[10] en die oppidum de Carcasso as vesting versterk. Plinius die Ouere noem die oppidum in sy geskrifte onder die naam Carcaso Volcarum Tectosage[11]. Hulle het reeds goud gdelf in die myn van Salsigne vir offerandes aan hulle god.

In 122 v.C. het die Romeine[12] die gebied vreedsaam geannekseer en geïtegreer in die Gallia Narbonensis wat in 118 v.C. geskep is. Die Romeine was reeds vir tweehonderd jaar bekend met die gebied deur hulle handelaars se omswerwing in die gebied[13]. Onder die Pax Romana het die klein Gallo-Romeinse sitadel van Carcaso, die hoof nedersetting van die kolonie Julia Carcaso geword, wat sonder twyfel te danke aan wynbou en sy ligging langs die vervoer roetes floreer het: dit is geleë langs die Romeinse heerweg wat van Narbonne na Toulouse gestrek terwyl platbodembote op die Atax[14] aan die voet van die oppidum gevaar het. Laasgenoemde is uitgebrei deur afdamming van die strate en stegies volgens 'n reghoekige plan. Maar, die Cité het geen openbare terrein gehad nie nog 'n monument aan 'n kultus. Verder het daar aan die voet van die oppidum 'n agglomerasie langs die Romeinse pad ontstaan[15].

In die 3de eeu was die stad, soos die res van die Romeinse Ryk onderworpe aan verskeie aanvalle deur die sogenaamde Barbare wat die inwoners genoodsaak het om hulle te beskerm deur 'n eerste reeks Gallo-Romeinse vestingmure. In 333 n.C. noem die teks[16] van 'n pelgrim die castellum van Carcassonne. Hierdie vestingmure is steeds sigbare in sekere dele van die stadsmure en dien as basis vir die hedendaagse stadsmuur[17]. Die torings Marquière, Samson en Moulin d'Avar is is gedeeltelik ongeskonde dele van die primitiewe stadsmure[18]. Hierdie mure het die Cité van aanvallers beskerm en ter selfde tyd toegangsbeheer oor die romeinse pad benede dit toegelaat.

Omstreeks die 5de eeu [19] het die Wesgote, een van die Germaanse stamme, beheer oor van Languedoc bewerkstellig, nadat hulle vir lank in Italië vertoef het. Die versterkte Cité het 'n grensstad aan die noordekant van hulle koninkryk geword, waarskynlik te danke aan die oorwinning van Ataulphe tydens sy opmars na Toulouse[20]. Die Cité het geleidelik 'n relatiewe stand van vrede bereik tot met die heerskappy van Alarik II, soos getuig in 'n groot aantal muntstukke wat die Wesgotiese monarge van die tydperk uitbeeld. In 507 is die Wesgote deur die Franke uit Akwwitanië verdryf maar hulle het daarin gelaag om Septimanië te behou wat die Cité de Carcassonne ingesluit het. In 508 het Clovis 'n onsuksesvolle aanval teen die Wesgote geloods om die Cité de Carcassonne te bekom[21],[22]. In 585 het 'n nuwe aanval deur Gontran, koning van die Franke in Boergondië sukses behaal. Maar, die Wesgote het die cité kort daarna herower en die heerser daarvan gebly tot 713. In die loop van die 6de eeu is Carcassonne saam met Agde en Maguelonne beleër. 'n Wesgotiese katedraal, waarvan die ligging nie bekend is nie, is opgerig[23].

In 725 het Wali Ambisa Carcassonne ingeneem nadat die Wesgotiese koninkryk van Spanje deur die More verower is. Die Cité het in die hande van die more gebly[24] tot 752, die datum waarop die More deur die Franke onder Pepin die Korte verdryf is. Dit is dié voorval wat aanleding gegee het tot die Legende van die Dame van Carcas.

Die feodale tydperk

Lêer:11-Carcassonne-Avant-portes de l'Aude-années 10.JPG
'n Poskaart wat die poort van die Aude in omstreeks 1910 uitbeeld
Pous Innocent III, wat die Albigensiese Kruistog in 1208 van stapel gestuur het

Die aanvang van die deodale tydperk het gepaargegaan met die uitbreiding van die stad en sy versterkings. Dit word ook gekenmerk deur die bou van die katedraal vanaf 1096 en die kasteel bouwerk in die 12de eeu. Die hertoglike kasteel (château comtal) het bestaan uit twee hoofgeboue waaraan daar in 1150 'n kapel toegevoeg is wat die kasteel 'n U-vorm om die binnehof gegee het. Vanaf 1240 is 'n tweede verdieping aan die kasteel aangebring.

Dit was ook die tydperk van die grawe van Carcassonne. Die eerste graaf wat deur die Karolingers aangestel was, was Bellon wat Oliba II opgevolg is. Die pligte van die graaf het die administrasie van die omgewing as graafskap van die Karolingiese Ryk behels. In die 9de eeu, het die latynse frase Cité de Carcassonne gereeld in die tekste en verdar van amptenare verskyn[25]. In 1082 het die familie Trencavel besit van die stad oorgeneem, tot die verleentheid van die Huis van Barcelona wat die regmatige eienaars was het hulle 'n uitgestrekte gebied wat geloop het van Carcassonne tot by Nîmes geannekseer[26].

Onder Bernard Aton IV Trencavel, Burggraaf van Albi, Nîmes en Béziers, het die stad vooruitgang gemaak en is talle konstruksieprojekte geloods. Dit is ook in hierdie tydperk wat 'n nuwe geloof, die Katarisme, vastrap plek gekry het in die Languedoc. Die burggraaf van Trencavel het in 1096 toestemming verleen vir die bou van die basiliek Saint-Nazaire waarvan die materiaal deur die Pous Urbanus II geseën is. In 1107 het die Carcassonnais die susereiniteit van Bernard Aton, wat belowe het dat hy die Cité aan sy oorspronklike eienaar Raimond-Bérenger III van Barcelona sou terugbesorg, verwerp[27] en het hulle beroep gedoen op die Graaf van Barcelona om hom te verjaag. Maar, met die ondersteuning van Bertrand van Tripoli, Graaf van Toulouse, het Bernard Aton beheer oor die Cité herstel. In 1120 het die Carcassonnais weereens gerebelleer. Bernard Aton het egter na 'n paar jaar die orde herstel. In 1130 het hy die konstruksie van die château comtal (graaflike kasteel) beveel, aangedui onder die term palatium – dus 'n palts[28] – asook die herstel van die Gallo-Romeinse stadsmure. Dus is die Cité de Carcassonne omring deur sy eerste algehele vestingwerk.

In die tydperk was die stad ryk en het die bevolking tussen 3 000 en 4 000 inwoners bedra[29] ingesluit die inwoners van die twee burge wat onder die stadsmure ontstaan het: die burg Saint-Vincent geleë aan die noordekant en die burg Saint-Michel wat suid van die Narbonne Poort geleë was. Die stad het in 1192 'n konsulaat gekry wat bestaan het uit die notables en die bourgeois, gelas met die administrasie van die stad, later in 1229 is 'n charte coutumière (gewoonteregboek) saamgestel.

In 1208 het Pous Innocentius III te staan gekom voor die groeiende katarisme en het hy 'n beroep gedoen op die baronne uit die noorde om die Albigensiese Kruistog uit te voer. Die Graaf van Toulouse, wat van kettery aangekla is, en sy hoofvasal, die burggraaf van Trencavel was die hoofteiekn van die aanval. Op 1 Augustus 1209 is die Cité beleër deur die kruismag[30]. Raimond-Roger Trencavel is spoedig gevangene geneem, op 15 Augustus in ruil vir die lewens van die inwoners. Die burge onder die stadsmure is vernietig. Die burggraaf het waarskynlik aan disenterie beswyk in die tronk van sy eie kasteel op 10 November 1209[31]. Sommige bronne meen dat 'n sluipmoord deur Simon de Montfort georkestreer is, maar dit is nie seker nie. Die Cité het hierna gedien as die hoofkwartier van die kruistog se troepe[32].

Die gebied is aan Simon de Montfort, hoof van die kruistogleër toegeken. Laasgenoemde is in 1218 tydens die beleg van Toulouse oorlede en sy seun, Amaury VI de Montfort, het besit van die Cité oorgeneem, maar hy was nie in staat om die stad te bestuur nie. Hy het die regte aan die koning Lodewyk VIII van Frankryk teogeken, maar Raymond VII van Toulouse en sy comtes de Foix het teen hom saamgesweer. In 1224 het Raimond II Trencavel besit van die Cité herneem na die vlug van Amaury[33]. 'n Tweede kruistog is deur Lodewyk VIII geloods in 1226 en Raimond Trencavel moes vlug[34]. Die Cité de Carcassonne het nou deel geword van die domein van die Koning van Frankryk en het die setel van 'n sénéchaussée geword. 'n Terreur tydperk het hom binne die stad afgespeel. Die jag na Katare het gelei tot die vermenigvuldiging van teregstellings per brandstapel en wilde verdoemings, met die oprigting van die Inkwisisie waarvan mens tot vandag toe die gebou binne die stadsmure kan besigtig.

Die koninklike tydperk

Besoekers in die die dwingels (Frans: lices) wat tydens die koninklike epog gebou is

Lodewyk IX het die konstruksie van die tweede stadsmuur beveel sodat die stad lang beleërings kon weerstaan. In der waarheid was daar in die tydperk talle bedreigings in die omgewing: Raimond Trencavel, vlugteling in Aragon, wou nog altyd sy gebied herwin en die koning van Aragon, Jacobus I die Oorwinnaar, het 'n ernstige bedreiging ingehou vir in die gebied naby die grens van sy koninkryk. Verder het die konstruksie dit moontlik gemaak om die gemodere van die bevolking te lig en hulle vertroue te wen. Die Cité het deel gevorm van die verdedigingstelsel aan die grens tussen Frankryk en Aragon. Die eerste konstruksie het die château comtal betrek wat oor die westelike muur uitgekyk het. Dié is omring deur mure en torings aan die binnekant van die Cité self om die beskerming van die verteenwoordigers van die koning te verseker. Vervolgens is 'n tweede linie van vestingwerk van ongeveer een en 'n halwe kilometer met veertien torings begin bou. Hierdie muur is gebou met wagtorings aan weerskante wat die toegang van die Aude beheer het[35].

In 1240 het Raimond Trencavel met die ondersteuning van 'n aantal seigneurs (landhere)[36] gepoog om die Cité te herower. Hy het die burge langs die Auderivier beset en die hulp van die inwoners verkry wat tonnels onder hulle huise gegrawe het om onder deur die stadsmure te kan deur kom. Die dubbele muur het 'n belangrike verdedigingsrol gespeel waardeur Raimond Trencavel vertraag is. Die garnisoen gelei deur die hofmeier[37] Guillaume des Ormes het effektief weerstand gebied. Raimond Trencavel is spoedig gedwing om die beleg op te sê en op die vlug te slaan met versterking van koning Lodewyk IX wat op pad was[38]. In 1247 doen hy voor die koning Lodewyk IX afstand van sy aansprake op die Cité[39]. Die Cité de Carcassonne is hiermee beslissend aan die Koninkryk van Frankryk verbind en dit is van toe af deur die sénéchaux (hofmeiers) regeer.

Van die datum af is die vesting nie weer aangeval nie, selfs nie tydens die Honderdjarige Oorlog. Die verbeterings en vergrotings wat gevolg het kan in drie fases gegroepeer word[40]. Die eerste werk het begin onmiddelik na die laaste aanval op die Cité. Dit het die herstel van die mure, gelyk maak van die dwingels, byvoeging van 'n tweede verdieping aan die kasteel en die bou van die toring van van die geregtigheid. Die tweede konstruksiefase het plaasgevind tydens die bewind van Filip III, volgens Hardi[41]: dit het die konstruksie van die Narbonne Poort, die toring van Trésau, die Saint-Nazaire poort en die dele van die stadsmure, asook herstelwerk aan sekere Gallo-Romeinse toring en die wagtoring van die kasteel. Die burge Saint-Vincent en Saint-Michel se stadsmure is gesloop om te vrehoed dat inwoners met aanvallers saamwerk soos wat die geval was met die laaste aanval. Die derde en laaste fase van die werk het afgespeel tydens die bewind van Filip die Skone en het die modernisering van die vesting behels. Verskeie dele van die stadsmure is herbou volgens meer onlangse verdedigingstegnieke. Die antieke vestingsmure aan die westekant is ook opgeknap.

Eduard van Woodstock, die Swart Prins van Skotland het verkies om die ville basse eerder as die Cité aan te val in 1355

In 1258 het die Verdrag van Corbeil die grens tussen Frankryk en Aragon naby Carcassonne, in die Corbières gevestig. Lodewyk IX het afstand gedoen van sy soesereiniteit oor Katalonië en Roussillon en in 'n teengebaar het die koning van Aragon afstand gedoen van sy ambisies oor gebiede van die Languedoc. Hierna het die Cité 'n belangrike rol gespeel in die skema vir die verdediging van die grens. Dit het 'n tweede verdedigingslinie verteenwoordig agter die voorposte wat bestaan het uit die kastele Peyrepertuse, Aguilar, Quéribus, Puilaurens en Termes waarna verwys is as die "cinq fils de Carcassonne"; die vyf seuns van Carcassonne. In die 13de eeu was die Cité de Carcassonne een van die vestings wat die beste toegerus was in Frankryk[42] en het dit gedien as reserwe vir die bondgenote. Die Cité is nooit aangeval nie geen opskudding is veroorsaak toe die aantal troepe wat daar gestasioneer was geleidelik verminder is nie. Teen die einde van die 14de eeu was die Cité nie meer in staat om die nuwe leërs met buskruit te weerstaan nie. Nogtans was die sitadel se ligging steeds strategies en is 'n garnisoen in stand gehou[43]. Teen 1418 het die manskappe in die garnisoen oor die algemeen van 'n tweede werk gehad. In die tydperk is 'n nuwe stad, die ville basse (letterlike onderste stad) aan die anderkant van die Aude in die vorm van 'n bastide opgerig.

Weinig beduidende oorlogsgebeure het tydens die koninklike tydperk plaasgevind. In 1272 is die Graaf van Foix, 'n rebel, deur Filip III van Frankryk in die Cité de Carcassonne aangehou. In 1283 is 'n samewerkingsverdrag tussen die Koning van frankryk en die Koning van Majorka Jacobus I teen Pierre III van Aragon aangegaan. Pous Clemens V het in 1305 en 1309 in Carcassonne vertoef. In 1355 het die Swart Prins van Skotland nie gewaag om die Cité wat te sterk verdedig is aan te val nie en moes hy tevrede wees om die ville basse te plunder[42]. Die Cité het in die 15de eeu 'n staatsgevangenis geword waarin die vyande van die koning soos Jean IV d'Armagnac aangehou is. Die Swart Dood het die inwoners van Carcassonne en die Cité in 1557 swaar getref. In 1585 is die Cité deur die Hugenote aangeval, maar hulle is afgeweer deur die "mortes-payes"[44].

Tussen 1560 en 1630, gedurende die geloofsoorloë het die Cité 'n belangrike militê vesting vir die katolieke gebly. Dit het die aanvalle van die protestante weerstaan. In 1575 het die fils du sire de Villa gepoog om die vesting aan te val. In 1585 het die manskappe van Montmorency dieselfde gedoen maar ook hulle was onsuksesvol[45].

Die dood van Hendrik III het aanleiding gegee tot 'n konfrontasie tussen die inwoners van die ville basse, wat getrou was aan Hendrik IV, sy regmatige opvolger, en die Hertog van Montmorency, en die Cité wat geweier het om die nuwe koning te erken en by die katolieke Heilige Bond (Sainte Ligue) aangesluit het. Deur die loop van die geweldadige gevegte wat vir byna twee jaar geduur het, is die woonbuurte van die Cité wat buite die Poort van die Aude geleë was vernietig. Laasgenoemde is ommuur en die buurt van Trivalle is afgebrand. In 1592 het die inwoners van die Cité hulle egter by die nuwe koning geskaar[46].

Die verlating van die Cité

Die 17de eeu het die aanvang van die verlating van die Cité aangedui. In 1657, is die présidial[47], die jurisdiksie van Carcassonne van die Cité na die ville basse verskuif[48]. In 1659 het die Cité de Carcassonne sy strategiese posisie verloor ná die ondertekening van die Verdrag van die Pireneë wat Roussillon aan Frankryk hertoegeken het en die grens tussen Frankryk en Spanje op sy huidige ligging vasgestel het. Die Cité is stadigaan deur sy welgestelde inwoners verlaat en het 'n arm buurt geword wat bewoon is deur wewers. Die dwingels is geleidelik deur huise opgevul en kelders en solders is in die torings geïnstalleer. Die Cité het vinnig agteruitgegaan.

Die biskoplike setel is ook in 1745 oorgedra en die katedraal Saint-Nazaire binne die Cité na die Saint-Michel-kerk in die ville basse[49]. Die ville basse het floreer as gevolg van die tekstielnywerheid. In 1790 is die chapitre afgeskaf en is die biskoplikee paleis en die klooster verkoop en daarna in 1795 vernietig. In 1794 is die argiewe van die toring Trésau in 'n vuur vernietig[50]. Onder die Ancien Régime en later onder die Rewolusie, is die Cité in militêre opsig gereduseer tot die rol as arsenaal, wapenopslagplek en voedselstoor, tussen 1804 en 1820, is dit geskrap van die lys van oorlogsplekke en verlaat; dit is in 'n sekondêre kategorie geherklassifiseer[51]. Die ville haute het sy munisipale outonomie verloor en 'n quartier van Carcassonne geword. Die kasteel is omskep in 'n tronk[52]. Die leër is teen die tyd reg om afstand te doen van die Cité sodat dit afgebreek kon word en die klip herwin kon word.

Die Cité het nie net maatskaplik agteruitgegaan nie, maar ook demografies. Tussen 1819 en 1846 het die aantal inwoners met ongeveer 30% geval, van 1490 na 1351 inwoners terwyl die bevolking in die selfde tydperk in die ville basse gestyg het[53].

Die ville haute wat die ville basse domineer

Die restourasie van die Cité

Die redding van die Cité

Skets van die Cité de Carcassonne deur Eugène Viollet-le-Duc

Vir die inwoners van Carcassonne het die middeleeuse Cité, geleë op 'n ontoeganklike heuwel met sy stadsmure en nou gangetjie, 'n vervalle buurt oorkant die nuwe stad gevorm deur die bastide Saint-Louis of ville basse verteenwoordig. Die inwoners se afkeur in die Cité het die agteruitgang daarvan versnel. Die torings het verval en meeste is omskep in garages, hangars en ander store. Die dwingels in geleidelik ingeneem deur die konstruksie (van die 14de eeu af, het die owerhede 112 huise hier getel). Die vernietiging van die middeleeuse Cité is dan ook beplan[54].

Die Cité is van totale vernietiging gered deur Jean-Pierre Cros-Mayrevieille, vername persoon en historikus wat aan die voet van die Cité gewoon het. Vanaf 1835 is hy geroer deur die vernietiging van die wagtoring waarvan die klippe deur plaaslike entrepreneurs geplunder is[55]. Dit is te danke aan hom dat die eerste ware uitgrawings in die katedraal van die Cité plaasgevind het en die graf van die biskop Radulphe ontdek is. Die skrywer Prosper Mérimée, inspekteur-generaal van historiese monumente[56], het onmiddelik verlief geraak op die monument en perdition. Die argitek Eugène Viollet-le-Duc, wat begin het met die restaurasie van die Saint-Nazaire-kerk, is gelas om 'n studie te onderneem oor die restourasie van die Cité. In 1840 is die Saint-Nazaire-kerk binne die Cité as historiese monument beskerm. Hierdie beskerming is in 1862 tot al die stadsmure uitgebrei[57].

In 1853 het Napoléon III 'n restourasie projek goedgekeur. Finansiering is 90% deur die staat verskaf en 10% deur die stad en die conseil général van die Aude departement. In 1855 het werk aan die wes/suidwestelike binneste stadsmuur begin, maar dit was op beskeie skaal. In 1857 is dit gevolge deur die torings van die Poort van Narbonne en die hoofingang van die Cité[58]. Die versterkings is hier en daar herstel, maar die meeste van die werk was aan die restourasie van die dakke van die kanteeltorings en die skuttings van die kasteel. Die onteiening en sloping van die geboue wat in die dwingels gebou is is beveel. In 1864 het Viollet-le-Duc nog befondsing verkry om die poort van porte Saint-Nazaire en die buitenste muur aan die suidekant te restoureer. In 1874 is die toring van Trésau gerestoureer.

Die Cité uitgebeeld op 'n poskaart van die Aude-Poort

Eugène Viollet-le-Duc het talle sketse en ontwerpe van die Cité en sy veranderings agtergelaat[59]. Met sy sterfte in 1879 het sy student Paul Boeswillwald die werk voortgesit en na hom die argitek Henri Nodet. In 1889 is die restourasie van die binneste stadsmuur voltooi. Die restourasiewerk aan die kasteel het in dieselfde jaar begin en in 1902 is die grootste werk voltooi en is die omgewing om die Cité opgeruim en vrygestel. In 1911 is die laaste huise in die dwingels gesloop en die restourasiewerk is as voltooid beskou in 1913[60].

Slegs 30% van die Cité is restourasiewerk[61]. Gedurende die restourasiewerk van die Cité het die priester Léopold Verguet talle fotos van die geboue en die restourasie geneem. Hierdie fotos verskaf waardevolle getuienis vaan die konstruksieterrein en die lewe om die Cité in die tydperk[62]. 'n Ander fotograaf, Michel Jordy, historikus en argeoloog, het op soortgelyke wyse bygedra tot die bewaring van die Cité met sy fotos en navorsing. Hy is ook die stigter van die hotel in die Cité[63].

'n Omstrede restourasie

Die skuttings soos deur die argitek Viollet-le-Duc herstel.

Sedert 1850 het Eugène Viollet-le-Duc se restourasies onder kritiek deurgeloop. Sy kritici, soos Hippolyte Taine, het uitgevaar teen die verskille tussen die nuwe dele en en die ruïnes wat volgens hom meer bekoring ingehou het. Ander soos Achille Rouquet of François de Neufchâteau, keur die baie Gotiese styl en die sterk stempel wat Viollet-le-Duc op die veranderinge afgedruk het[64]. Vandag wys historici veral op die foute wat die restourateurs gemaak het. Joseph Poux veroordeel veral die swak wyse waarop die deure en vensters van die Wesgotiese toring herstel is en die bretèche van die Audepoort.

Maar dit was veral die keuse wat gemaak is in treme van die herstel van die dakke wat die sterkste kritiek uitgelok het[65]. Viollet-le-Duc, met sy ondervinding in die restourasie van kastele in die noorde van Frankryk, het 'n hoë keël vormige met leiklip bekte vorm vir die torings gekies, in kontras met die Romeinse platdakke en die platdakke van ander kastele in die omgewing. Die keuse het 'n historiese logika aangesien Simon de Monfort en sy mede ridders wat aan die croisade des Albigeois deelgeneem het uit die noorde afkomstig was. Dit is dus nie onmoontlik dat hierdie "noordelikes" hulle eie argitekte en tegnieke saam gebring het nie. Verder het Viollet-le-Duc op talle leiklip fragmente tydens die restourasie van die Cité afgekom. Dit is waarom mens vandag verskillende tipes dakke in die Cité de Carcassonne te siene kry[66].

Die ophaalbrug by die ingang van die Narbonne Poort aangebou is word net so aangegee as 'n foutiewe restourasie. Verder word sommige restourasies as te perfek beskou wat die afbreuk doen aan die outentiekheid daarvan[67]. Nogtans word die werk wat deur die Eugène Viollet-le-Duc verrig is, ten spyte van sy foute, as 'n merkwaardige argitektoniese werk[68] wat dit vir besoekrs moontlik maak om 'n koherente, indien nie altyd getroue, blik op die Cité de Carcassonne te kry. Dus bewaar die restuarsiewerkveldtogte van vandag die werk wat aan die oorsonklike gebou gedoen is aangesien dit deel vorm van die geskiedenis van die monument. Violet le duc word dan ook as 'n held van die mense van Carcassonne beskou.

Verwysings

  1. ↑ Ruimte tussen die binneste en buinste stadsmure van die Cité
  2. ↑ Château et remparts de la Cité de Carcassonne - Centre des monuments nationaux, Monuments historiques. Consulté le 23/05/2007
  3. ↑ Climat : Tarn-et-Garonne, Météo France
  4. ↑ Histoire d'un site et de sa Cité, Académie de Toulouse
  5. ↑ Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, Ouest-France, 1999, ISBN 2737321948, p. 2
  6. ↑ La Cité de Carcassonne - Histoire, Wikisource
  7. ↑ Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, Éditions Privat, 1923, p. 31
  8. ↑ In Frankryk voor die Franse Rewolusie is die terme bailliage en sénéchaussée gebruik om na 'n gebiedsentieteit met eie administrasie, finansies en reg te verwys. Die term bailliage is meer gereeld in die Noorde van Frankryk gebruik terwyl sénéchaussée in die suide, veral in die Languedoc, en in Bretagne gebruik. Dit kom tot 'n mate ooreen met die Engelse term Bailiwick en die Nederlandse Ambacht en kan vergelyk word met 'n landdrosdistrik in Afrikaans.
  9. ↑ Jean-Pierre Panouillé, La Cité de Carcassonne, coll. « Itinéraires du patrimoine », éditions du patrimoine, 2001, ISBN 2-85822-233-9, p. 2. 'n Ander oppidum geleë 2 km vanaf die oppidum Carcaso, het ook 'n invloed op dié van Carcassonne uitgeoefen.
  10. ↑ Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, p. 7
  11. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, Ed. Heimdal, 2004, ISBN 2-840-48-197-9, p.4 cite le texte de Pline l'ancien, Historia naturalis
  12. ↑ meer spesifiek die konsul van Domitius Ahenobarbus, Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, p. 10
  13. ↑ Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 12
  14. ↑ Naam van die rivier Aude in die Romeinse tydperk
  15. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, p.4
  16. ↑ L'itinéraire Hiérosolymitain d'après Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 13
  17. ↑ hierdie eerste vestingwerk word beskryf in: Jean Guilaine en Daniel Fabre, Histoire de Carcassonne, éditions Privat, ISBN 2-7089-8328-8, p. 35
  18. ↑ Webwerf van die Franse Ministerie van Kultuur oor die Cité, Ministère de la culture. Consulté le 22/05/2007 situe l'enceinte romaine de la ville de Carcaso
  19. ↑ Die datum word verskillend deur verskillende bronne aangegee: Jean Guilaine et Daniel Fabre, Histoire de Carcassonne, p. 39 gee die datum aan as 462
  20. ↑ Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 14
  21. ↑ Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, p. 13
  22. ↑ soos genoem in die geskrifte van Procope de Césarée
  23. ↑ Webwerf van die Franse Ministerie van Kultuur oor die Cité
  24. ↑ Dit is na Karkashuna herdoop
  25. ↑ Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 19
  26. ↑ Jean Guilaine et Daniel Fabre, Histoire de Carcassonne, p. 46
  27. ↑ Jean Guilaine en Daniel Fabre, Histoire de Carcassonne, p. 47
  28. ↑ Nom Cité par le Site du ministère de la culture
  29. ↑ Hierdie syfer is 'n skatting uit La Cité de Carcassonne, éditions du patrimoine, p. 11
  30. ↑ Pierre des Vaux de Cernay, le neveu de l'un des ecclésiastiques qui dirige la croisade, Histoire albigeoise, vers 1213
  31. ↑ Jean Guilaine et Daniel Fabre, Histoire de Carcassonne, p. 57
  32. ↑ Emmanuel Leroy Ladurie, Histoire du Languedoc, éd. Presses Universitaires de France, coll. Que Sais-je ?, 1982, p. 41
  33. ↑ Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 21
  34. ↑ Jean Guilaine en Daniel Fabre, Histoire de Carcassonne, p. 58
  35. ↑ Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, p. 28
  36. ↑ notamment Olivier de Termes, Jourdain de Saissac
  37. ↑ sénéchal(
  38. ↑ Die hofmeier Guillaume des Ormes het oor die beleg verslag gedoen in 'n brief wat behoue gebly het.
  39. ↑ Raimond Trencavel brise son sceau en signe de soumission : la dynastie des Trencavel, Ministère de la culture. Consulté le 27/05/2007
  40. ↑ Jean Guilaine en Daniel Fabre, Histoire de Carcassonne, p. 81
  41. ↑ Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p.s 22 et 23
  42. ↑ 42,0 42,1 Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 25
  43. ↑ Histoire de Carcassonne, Académie de Toulouse. Consulté le 02/09/2007
  44. ↑ "mortes payes", 'n kompanie wat deur Saint-Louis geskep is vir die beskerming van die Cité: Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif: Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 28
  45. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, p.11
  46. ↑ Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 29
  47. ↑ (présidial - 'n Regstribunaal uit die ou bedeling van Frankryk wat in die 15de eeu as instelling geskep is.
  48. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, p.11
  49. ↑ Al die instansies van die Cité wat in die ville haute verlaat is ten gunste van die ville basse : l'essor de la bastide Saint-Louis et le déclin de la Cité, Ministère de la culture. Consulté le 10/02/2007
  50. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, p.12
  51. ↑ Koninklike Ordonnansie van 1 Augustus 1820
  52. ↑ Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, p. 54
  53. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, p.13
  54. ↑ La Cité avant sa restauration, Site du ministère de la culture. Consulté le 13/02/2007
  55. ↑ Hy was die eerste wat hom bekommer het oor die vernietiging van Cité Le premier sauveur, Site du ministère de la culture. Consulté le 13/02/2007
  56. ↑ inspecteur général des monuments historiques
  57. ↑ Base Mérimée, Site du ministère de la Culture. Consulté le 31/08/2007
  58. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, p.20
  59. ↑ eksterne skakels deur (fr) La Cité de Carcassonne deur Viollet-le-Duc (1888, Wikisource)
  60. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, p.22
  61. ↑ Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, p. 55
  62. ↑ Léopold Verguet (1817-1914) L’arpenteur des nostalgies, Laboratoire d’anthropologie et d’histoire de l’institution de la culture. Consulté le 01/06/2007
  63. ↑ Michel Jordy, archéologue et photographe, Ministère de la culture. Consulté le 1/06/2007
  64. ↑ François de Lannoy, La Cité de Carcassonne, p.24
  65. ↑ Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, p. 247
  66. ↑ Joseph Poux, La Cité de Carcassonne, précis historique, archéologique et descriptif, p. 50
  67. ↑ Jean-Pierre Panouillé, Carcassonne, histoire et architecture, p. 55
  68. ↑ Répertoire des architectes diocésains du Sjabloon:XIXe siècle - Eugène Viollet-le-Duc, Emmanuel, Éditions en ligne de l'École des chartes. Consulté le 26/08/2007


 Hierdie artikel omtrent die geografie van Frankryk is 'n saadjie. Jy kan Wikipedia help deur dit uit te brei.

Sjabloon:Link FA

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Cité_de_Carcassonne&oldid=336069"