Albert Schweitzer

Monument van Albert Schweitzer

Albert Schweitzer

Albert Schweitzer, mediese sendeling, skrywer, erkende musikant en teoloog, was een van die grootste filantropiese figure van die twintigste eeu. Hierdie seun van 'n Lutherse predikant het sy ontsaglike talente opgeoffer om hom te wy aan diens aan die armste van mense in die ekwatoriale reënwoude van Gaboen.

Schweitzer, in 1875 gebore in Elsas, 'n Duits-sprekende provinsie wat kort tevore by Frankryk afgeneem is om deel van 'n verenigde Duitsland uit te maak, was 'n briljante musiek-, teologie- en filosofiestudent. Schweitzer het sy lewe nougeset beplan en in 1896, toe hy net 21 jaar oud was, 'n eed geneem om hom vir nog nege jaar op die studie van musiek en die wetenskap toe te spits en daarna sy lewe te wy aan diens van die mensdom.

Ek is lewe wat wil lewe midde-in lewe wat wil lewe
- Albert Schweitzer

Hy het aan die universiteite van Straatsburg, Parys en Berlyn studeer en 'n erkende konsertorrelis en gesaghebbende oor die werke van Johann Sebastian Bach geword. Hy het sy eerste boek gepubliseer toe hy 25 was - die jaar nadat hy 'n doktoraat in filosofie van Straatsburg ontvang het. In 1900 het hy 'n lisensiaatgraad in teologie ontvang en is hy as predikant georden. Getrou aan sy voorneme, het hy op die ouderdom van 30 met sy geneeskundige studies begin. Nadat hy gegradueer het en sy internskap voltooi het, is hy met Helene Bresslau getroud. Hulle het in 1913 per seilskip na Gaboen vertrek. Twee weke met 'n rivierboot die breë en moerasagtige Ogooue-rivier stroomop, het daar 'n sendingstasie by Lambarene tot stand gekom.

Die nood was skreiend. Nie afgeskrik deur hopelose toestande of die verskriklike erns en omvang van die siektes en beserings wat hulle gesien het nie - enigiets van melaatsheid tot byte deur groot ape - het die Schweitzers 'n hospitaal met hul eie hulpbronne gebou en toegerus. Eers later is dit deur bydraes vanoor die hele wêreld befonds.

Ná die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog (1914-1918) is Albert Schweitzer as 'n vyandige vreemdeling beskou, maar tot 1917 toegelaat om sy praktyk voort te sit, waarna hy na Frankryk teruggestuur en geïnterneer is. In 1924 het hy teruggekeer en die hospitaal op 'n nuwe terrein gebou. Schweitzer het wyd gereis en lesings en orrelkonserte gehou. Gedurende die Tweede Wêreldoorlog (1939-1945) is hy toegelaat om sy werk ongestoord voort te sit en hy het sy filosofie, wat hy as "Eerbied vir Lewe" opgesom het, verfyn.

Schweitzer het die Nobelprys vir Vrede in 1952 ontvang en in 1965 in die ouderdom van 90 in Lambarene gesterf.