Alexander Graham Bell

Alexander Graham Bell

Alexander Graham Bell was die uitvinder en vader van die telefoon.

Belangrikste prestasies

In sy pogings om die eerste ‘harmoniese telegraaf’ te ontwerp en te maak (nadat Samuel Morse 'n paar jaar vantevore telegrafie uitgevind het), het Bell te staan gekom voor die struikelblok dat net een boodskap op 'n keer oorgesein kon word. Hy wou dit oorkom deur die teorie dat daar veelvuldige note in 'n musikale akkoord is, toe te pas. Bell het met Thomas Watson, die eienaar van 'n elektriese winkel, saamgewerk om sy idee van 'n harmoniese telegraaf te verwesenlik. Op 2 Junie 1875 is klank die eerste keer bloot toevallig oor 'n draad oorgesein: Bell, in die sendkamer, het 'n draad wat styf om die elektromagneet vasgedraai was, probeer losmaak. Watson het 'n “trilling” in die ontvangskamer gehoor, en besef dat wat hy gehoor het, die eerste kommunikasie oor 'n draad was. Die volgende jaar, op 10 Maart, het Bell ontdek dat die draad sy weerstand kan afwissel en 'n golfstroom kan produseer as dit gedeeltelik in 'n geleiervloeistof gedompel is. Hierdie deurbraak was die finale stap in Bell se soeke. Watson, in die ontvangskamer, kon Bell se stem perfek hoor, en die paar het besef dat hulle hul doel bereik het. Van toe af het dinge vinnig gebeur, en Bell het die land deurreis om sy nuwe uitvinding te bevorder nadat hy die Bell Telephone Company in 1877 gestig het. Hierdie Amerikaanse maatskappy bestaan vandag nog met die naam AT&T. Die maatskappy moes sy patente telkemale verdedig aangesien ander maatskappye hul eie telefone probeer ontwerp het, maar in al die sake het die opposisie verloor aangesien Bell oorweldigende bewyse kon lewer ter ondersteuning van sy oorspronklike patente. Bell is in daardie jaar met Mabel Hubbard getroud en die twee het vir 'n jaar lank na Europa vertrek. Met finansiële sukses en beroemdheid voor die ouderdom van 35, het Bell sy belange op ander terreine uitgebrei terwyl die Bell Telephone Company bly groei en bloei het. Gedurende hierdie tydperk het hy talle nuttige toestelle en instrumente uitgevind, soos 'n elektriese sondeerder wat metaalvoorwerpe soos koeëls in 'n menslike liggaam kon opspoor. Bell het ook 'n primitiewe kunsmatige asemhalingstoestel in die vorm van 'n metaalvakuumbaadjie ontwerp – hierdie uitvinding het gevolg ná die dood van sy pasgebore seun in 1991 as gevolg van asemhalingskomplikasies. Dit het die prototipe geword van die ‘ysterlong’ van die 1950's ten tye van die polio-epidemie. In daardie jaar het Bell ook die Franse Volta-prys gekry – 'n kontantprys van $10 000 vir sy groot bydrae tot elektrisiteit. Een van Bell se grootste uitvindings (volgens hom) was die “fotofoon” – 'n toestel wat klank kon oorsein deur 'n ligstraal te gebruik. Die fotofoon het 'n seleenkristal en 'n vibrerende spieël gebruik wat op klank kon reageer, en met hierdie toestel is 'n boodskap meer as 180 m ver tussen twee geboue oorgesein. Bell het weer eens die pad vir moderne tegnologie met sy uitvinding gebaan, aangesien die teorie wat hy ontwikkel het later die grondslag vir laser- en veseloptiese kommunikasiestelsels sou vorm. Ander terreine waarop Bell 'n bydrae gemaak het, was ontsouting en waterdistillering, viervlakkige strukture en hul eienskappe, skaapteelt, skeertuie en vliegtuie. Bell was nogal opgenome met die gedagte van vlieg, en het in 1907 die Aerial Experiment Association saam met vier jong ingenieurs gestig. Op 23 Februarie 1909, ses jaar ná die Wright-broers se geskiedkundige vlug in 1903 by Kitty Hawk, het Bell en sy kollegas hul kragaangedrewe vliegtuig – die Silver Dart – met welslae in Kanada geloods.

Lewensgeskiedenis

Alexander Graham Bell se familie was ware kommunikeerders! Sy oupa (ook Alexander Bell) was 'n akteur en orator met 'n reputasie vir sy indrukwekkende stem. Hierdie talent het die ouer Bell laat navorsing doen oor elokusie, en hy het talle werke oor die onderwerp die lig laat sien. Hy het sy twee seuns, David en Melville, aangespoor om hulle by sy navorsing aan te sluit, en David het uiteindelik 'n spraakonderwyser geword terwyl Melville in sy vader se voetspore gevolg het. Melville is met Eliza Grace Symonds, 'n dowe kunstenaar, getroud en hulle het drie seuns gehad – die middelste een was Alexander die uitvinder. Alexander Graham Bell is in 1847 gebore. Hy was 'n besonder intelligente en nuuskierige kind wat op 'n baie jong ouderdom leer lees en skryf het. Sy vroeë ervarings met sy gehoorgestremde moeder het 'n nuuskierigheid by die jong Aleck, soos hy in die familie bekend gestaan het, laat posvat oor die meganika van gehoor. Hy het op 'n baie jong ouderdom besef dat hy met sy ma kon kommunikeer as hy op 'n baie lae en duidelike toon naby haar voorkop praat waar sy die vibrasies van die klankenergie wat hy geskep het, kon ‘hoor’. Dit was onvermydelik dat hierdie ervarings later tot sy prestasies sou lei. As 'n onversadigbaar nuuskierige tiener het Aleck 'n masjien ontwerp wat koring kon pel. Die toestel het 'n naelborsel en 'n spaan gekombineer wat op 'n draaiborselwiel geposisioneer was. Tydens 'n besoek aan Londen het hy sir Charles Wheatstone se “praatmasjien” gesien, en gou behep geraak met die idee om self een te maak. Saam met sy ouer broer het Aleck 'n meganiese toestel ontwerp en gebou wat die funksies van die menslike spraakstelsel (mond, keel, neus, tong, longe, ensovoorts) nageboots het en werklik klank voortgebring het! Op 16 is Aleck, toe 'n student aan die Universiteit van Londen, geprikkel deur 'n tesis van Hermann von Helmholtz met die titel “Oor die Sensasie van Klank”. Aleck het 'n deel van die tesis verkeerd vertaal en is besiel deur wat hy gemeen het gelui het: “…klinkerklanke kan oor 'n draad oorgesein word.” Bell het later die volgende oor sy fout te sê gehad: “Dit het my selfvertroue gegee. As ek Duits kon lees, sou ek dalk nooit met my eksperimente met elektrisiteit begin het nie." In sy vroeë twintigs het Bell 'n aantal terugslae beleef – albei sy broers is aan tuberkulose dood en hy was self geïnfekteer. Hy het na sy ouers in Kanada verhuis, waar hy tyd gehad het om te herstel en oor sy uitvindingsaspirasies te droom. Nadat hy in 1871 suid is Boston toe, het Bell met sy onderwysloopbaan by die Bostonse Skool vir Doofstommes begin waar hy groot veranderings teweeggebring het deur van die tipiese ‘behandelings’ van gebare en institusionalisering weg te skram. In plaas daarvan het hy alternatiewe metodes voorgestaan om dowes te leer praat. Een van sy studente, Mabel Hubbard, het later sy vrou geword, en haar pa het ook 'n belangrike rol in Bell se lewe gespeel. Bell se werk by die skool het sy reputasie versterk en Helen Keller, wat haar outobiografie aan hom opgedra het, het hom groot lof toegeswaai. Bell is op 2 Augustus 1922 in die ouderdom van 75 oorlede.