Potsdam: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added

Inline

Wysiging soos op 13:44, 14 November 2011

Hierdie artikel handel oor die Duitse stad. Vir die gelyknamige stede en dorpe, sien gerus Potsdam (dubbelsinnig).

Potsdam
Kaart	Wapen



	Vlag


Land	Duitsland
Deelstaat	Brandenburg
Koördinate	52°24′N 13°4′O / 52.400°N 13.067°O / 52.400; 13.067
Stigting	993 (eerste verwysing)
Stadstatus	1345
Oppervlakte:
- Totaal	187,27 vk km
Hoogte bo seevlak	35 m
Bevolking:
- Totaal (31 Desember 2010)	156 906^[1]
- Bevolkingsdigtheid	838/vk km
Tydsone	UTC +1 (MET)
- Somertyd	UTC +2
Klimaat
- Tipe	Gematigde klimaat ^[2]
- Gemiddelde jaarlikse temperatuur	8,7 °C
- Gem. temp. Januarie/Julie	-0,9 / 17,9 °C
- Gemiddelde jaarlikse neerslag	592 mm
Burgemeester	Jann Jakobs (SPD)
Amptelike Webwerf	www.potsdam.de

Potsdam is die administratiewe sentrum en grootste stad van die Duitse deelstaat Brandenburg, met sowat 156 900 inwoners (Desember 2010). Potsdam lê digby die suidwestelike stadsgrens van die Duitse hoofstad Berlyn, wat 'n eie deelstaat in die hart van Brandenburg vorm, en maak deel uit van die Europese metropolitaanse gebied Berlyn-Brandenburg.

Potsdam is 'n gewilde toeristebestemming. Dit is die voormalige hoofstad van die historiese koninkryk Pruise, en beskik oor 'n ryk kulturele erfenis van, onder meer, koninklike slotte en parke, waarvan Sanssouci die bekendste is. Dit is in 1990 deur UNESCO as 'n wêrelderfenisgebied gelys.

'n Voorstad van Potsdam, Babelsberg, is een van die belangrikste sentrums van die televisie- en rolprentbedryf in Europa. Die filmateljee Babelsberg beskik oor die grootste kapasiteit en modernste geriewe van sy soort in Duitsland en ontwikkel nou ook tot 'n gewilde ateljee vir internasionale rolprentprojekte.

Geografie

Potsdam lê suidwes van Berlyn teen die Havelrivier, in 'n landskap wat gedurende die Ystydperk gevorm is en deur talle woude en mere oorheers word. Breë valleie en heuwels kenmerk die omgewing van Potsdam. Die Teltowkanaal en die Nutherivier mond in die stadsgebied in die Havel uit.

Die stad word omring deur 'n groot aantal mere soos die Griebnitzmeer, Templinse Meer, Sacrowse Meer en Groot-Glienickemeer. Die hoogste bergspits in die stadsgebied is die Klein Ravensberg met 'n hoogte van 114,2 meter bo seevlak.

Die Potsdamse Datum is in die Duitse kartografie en geodesie die sentraalpunt vir die Gauß-Krüger-koördinatestelsel se Bessel-ellipsoïed.

Die stadsgebied bestaan uit die woongebiede Potsdam, Babelsberg, Bornim, Bornstedt, Drewitz, Nedlitz en Sacrow en nege stadswyke, wat grotendeels eers op 26 Oktober 2003 by Potsdam ingelyf is en nog steeds oor hulle eie verkose dorpsraad en plaaslike burgemeester beskik.

Klimaat

'n Fontein op die riviereiland Freundschaftsinsel

Potsdam het 'n gematigde klimaat wat vanuit die noorde en weste deur die Atlantiese seeklimaat en vanuit die ooste deur die kontinentale klimaat beïnvloed word. Uiterstes soos storms, sterk hael of hewige sneeuval kom nouliks voor.

Die temperatuurverloop kom meer of min ooreen met die gemiddelde van Duitsland. Die jaarlikse seisoenale temperatuurskommelinge is laer as in die gewone kontinentale klimaat, maar nogtans hoër as in die gelykmatige seeklimaatsone van die kusgebiede. Die gemiddelde jaarlikse temperatuur is 8,7 °C (met 'n gemiddelde van -1,1 °C in Januarie en 18,4 °C in Julie). Die jaarlikse reënval is met 590 millimeter relatief laag en dieselfde as byvoorbeeld dié van die Katalaanse metropool Barcelona, terwyl in die Beierse hoofstad München jaarliks sowat 1 000 millimeter aangeteken word.

Die Telegrafenberg in Potsdam dien sedert 1874 as 'n sentrum van die klimaatnavorsing. Die Institut für Klimafolgenforschung voorspel vir die deelstaat Brandenburg in die nabye toekoms hoër daaglikse temperature en steeds laer reënval as gevolg van die globale verwarming.

Geskiedenis

Vroeë geskiedenis

Gedurende die volksverhuisings vanaf die 4de eeu n.C. het die meeste Sueve, 'n volksgroep binne die Elb-Germaanse Semnone, hul stamgebied langs die Havel- en Spreeriviere verlaat om hulle langs die Bo-Ryn te vestig. In die 6de en 7de eeu het Slawiese stamme na die vermoedelik onbewoonde gebied geïmmigreer. Die Slawiese Heveliër-stam het in hierdie tydperk 'n vesting naby die Nutherivier se uitmonding in die Havel opgerig.

Die eerste verwysing na Potsdam as Poztupimi verskyn in 'n skenkingsoorkonde van keiser Otto III wat op 3 Julie 993 uitgereik is en waardeur die gebied aan sy tant, die abdis Mathilde von Quedlinburg, geskenk sou word. As gevolg van die Slawe-opstand van 983 was die Duitse magsgebied egter tot by die Elberivier terug verskuif sodat die dokument voorlopig waardeloos gebly het.

Die oorkonde verwys na twee nedersettings, Poztupimi et Geliti, wat tans as Potsdam en Geltow gelees word. Die herkoms van die naam is nie duidelik nie - dit is waarskynlik afgelei van die Slawiese woorde pod ("onder") en stupa sodat die naam as "onder die eikebome" vertaal kan word. 'n Tweede verklaring is die afleiding van 'n Slawiese persoonsnaam, Postapim.

Die oorheersing van die oortog oor die Havelrivier het tot die gebied se strategiese belangrikheid bygedra. Nogtans was die nedersetting nie langs die beduidende destydse handelsroetes geleë nie en omring deur water en moerasgebiede. Akkerbou, veeteelt en vissery het die ekonomiese basis van die plaaslike bevolking gevorm.

Middeleeue

Teen die middel van die 12de eeu is sowat 700 meter van die Slawiese burg 'n Duitse steenkasteel digby die oorgang oor die Havel opgerig, wat die kern van 'n klein nedersetting geword het. 'n Dokument uit die jaar 1304 verwys na die stad as 'n stedeken ("klein stad"), terwyl 'n verwysing na sowel die stad asook sy kasteel uit die jaar 1317 dagteken. Die naam Postamp is in dieselfde jaar vir die eerste keer opgeteken.

Potsdam het in 1345 stadstatus gekry, maar het nogtans vir 'n lang tyd 'n onbenullige markstad gebly. In 1573 was daar nog steeds slegs 192 huise en 2 000 inwoners. Ná die verwoestings van die Dertigjarige Oorlog (1618-1648) het hierdie getal selfs tot 700 gekrimp.

Vorstelike hoofstad

Danksy die Edik van Potsdam, wat in 1685 uitgereik is, het Potsdam ná die Dertigjarige Oorlog vinnig gegroei

Met die keurvorstelike Landdag van die jaar 1653, waartydens die "Groot Keurvors" Frederik Willem I van Brandenburg die mag van die plaaslike adel beperk het, is die tydperk van die absolutisme ingelui. Die regeringstydperk van Frederik Willem I was een van die invloedrykste in die geskiedenis van Potsdam. Hy het alle verpande stadswyke aangekoop en besluit om van Potsdam die tweede vorstelike hoofstad naas Berlyn te maak. Met die uitbreiding van die stedelike slot en die "verfraiing" van die omgewing het Potsdam vanaf 1660 'n belangrike groeitydperk beleef.

Maar eers met die Edik van Potsdam, wat in 1685 uitgereik is, is die gebied danksy die toenemende immigrasie weer bevolk. Veral Franse Hugenote, wat in hul tuisland vervolg is, het 'n nuwe heenkome in Brandenburg gevind. Sowat 20 000 Protestantse geloofsvlugtelinge het die keurvors se aanbod om hulle in Brandenburg te vestig aanvaar en die plaaslike ekonomie met hul vakkennis 'n hupstoot gegee.

Onder die sogenaamde "soldatekoning" Frederik Willem I het Potsdam ook tot 'n beduidende garnisoenstad ontwikkel, en gevolglik het talle ambagsmanne, wat militêre uitrusting en ander goedere vervaardig het, hulle in die stad gevestig.. Die bevolking het vervolgens sterk gegroei, en tydens die eerste en tweede stadsuitbreiding het nuwe woonbuurte ontstaan. Die koning het daarnaas ook die opdrag vir die oprigting van die Potsdamse Garnisoenkerk, die Sint-Nikolaikerk en die Heilige-Gees-kerk gegee wat voortaan die stadshorison oorheers het. In die nuutgestigte militêre weeshuis in die Breite Straße ("Breëstraat") is kinders van soldate versorg, en hulle het hier ook 'n opvoeding en opleiding gekry.

Sy seun Frederik II ("Frederik die Grote") het groot waarde aan die gedagtes van die verligting geheg en die Pruisiese staat hervorm. Hy het die besluit geneem om van Potsdam sy hoofsaaklike regeringsetel te maak en sodoende ook die opdrag gegee om strate en pleine te herontwerp. Die belangrikste bouprojekte het die herontwerp van die Alte Markt (Ou Markplein) en die Sanssouci-park en die bou van nuwe burgerhuise met barokfasades ingesluit. In die Sanssouci-park het vanaf 1745 die slot Sanssouci, wat aanvanklik net tydens jagte deur die vorstelike gesin bewoon is, as somerpaleis ontstaan. Later is die Nuwe Paleis bygevoeg. Die stedelike slot en die Lustgarten (Lushof) is tot sy winterpaleis omgeskep, waarby die argitek Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff (1699-1753) 'n beduidende bydrae gelewer het.

In Oktober 1806 het Napoléon Bonaparte met sy troepe Potsdam bereik en 'n besoek aan Frederik die Grote se grafkelder in die Garnisoenkerk afgelê. Die Franse besetting het die aanleiding tot verreikende staatshervormings in Pruise gegee. Frederik Willem III van Pruise het Potsdam ná die einde van die besettingstyd vanaf 1815 tot 'n administratiewe sentrum uitgebou, en 'n groot aantal amptenare het hulle in die stad gevestig. In 1838 is die eerste Pruisiese spoorlyn tussen Potsdam en Berlyn in bedryf gestel.

Die toenemende politieke spanninge van die volgende dekades het uiteindelik tot die Maartrewolusie van 1848 gelei. In Berlyn het die bevolking straatversperrings opgerig om vir 'n nuwe grondwet te veg. Koning Frederik Willem IV het in Maart na Potsdam verhuis aangesien die stad as 'n rustiger plek beskou is. Toe muitende soldate voor die Nuwe Paleis vergader het om gevange kamerade te bevry, is die opstand maklik deur elitetroepe neergeslaan.^[3]

Ná die onvoltooide rewolusie was die egeringsbeleid veral daarop gemik om die ou bedeling te herstel. Talle ambisieuse nuwe bouprojek is aangepak, waaronder die Sint Nikolaikerk en die Rooms-Katolieke Sint Pieter en Pauluskerk. In 1911 is die lugskiphawe langs die Pirschheide geopen en die rolpentateljee in Babelsberg ingewy.

In 1914 het die laaste Pruisiese koning en Duitse keiser Wilhelm II in die Nuwe Paleis die oorlogsverklaring teen die Entente-moondhede onderteken.^[4] Ná die Eerste Wêreldoorlog het ook die monargiese stelsel met die Novemberrewolusie tot 'n einde gekom. Willem II het as balling na Nederland gegaan, terwyl Potsdam sy status as vorstelike setel vir goed verloor het.

Die moderne tydperk

In die tyd van die Nasionaalsosialisme het op 21 Maart 1933 die "Dag van Potsdam" plaasgevind, 'n plegtigheid in die Potsdamse Garnisoenkerk, waartydens die bejaarde Duitse Rykspresident Paul von Hindenburg en die nuwe Rykskanselier Adolf Hitler hande geskud het. Hierdie gebeurtenis is as 'n simboliese bond tussen die Duitse Weermag (Reichswehr) en die Nasionaalsosialisme beskou.

In die laaste fase van die Tweede Wêreldoorlog is die historiese stadsentrum op 14 April 1945 deur 'n geallieerde bomaanval verwoes. Nogtans is Potsdam die meeste bomaanvalle gespaar. Die ligmarkerings, waarmee die geallieerde lugmagte gewoonlik hulle teikens vir die bomwerpers gemarkeer het, is in suidoostelike rigting weggedryf, en sodoende het die meeste swaar bomme en lugmyne in die Ravensbergreeks suid van die hoofstasie geval. Hier is talle bomkraters bewaar.

Desondanks het die laaste bomaanval 'n groot deel van die historiese stadskern verniel, en slegs klein dele soos die Nuwe Markplein, die Nikolaikerk, die Ou Raadsaal en die Hollandse Buurt is bewaar. Die buurt tussen die Ou Markplein en die Ou Vaart langs die Vriendskapseiland het onherroeplik verlore gegaan. Van die kasteel is net die buitenste mure bewaar. Die Breë Straat is deur brande verwoes, en weens die ontploffing van ammunisie is ook die nabygeleë Garnisoenkerk aan die brand gesteek. Die kerkskip en die boonste verdieping van die kerktoring met sy beroemde klokkespel uit die 18de eeu, 'n bekende baken van Potsdam, is verniel.

Kort ná hierdie aanval het die Nasionaalsosialiste Potsdam tot vesting verklaar, om te verhoed dat die aanrukkende Russiese troepe gebruik kon maak van die hoofpaaie na Berlyn. Spoorwegbrûe is opgeblaas, en vernielde tremwaens het as boumateriaal vir straatversperrings gedien. Die torings van die Nikolaikerk en Heilige-Geeskerk het as uitkykposte gedien. In die laaste dae van die oorlog is hierdie kerke deur die Russiese artillerie swaar beskadig, en die Nikolaikerk is eers in 1981 herstel. Die Rooi Leër het Potsdam op 30 April 1945 ingeneem.

Die slot Cecilienhof, woonplek van die laaste Duitse kroonprins, was van 17 Julie tot 2 Augustus 1945 die toneel van 'n byeenkoms van die geallieerde magte - die VSA (verteenwoordig deur president Harry S. Truman), Groot-Brittanje (aanvanklik Winston Churchill, later Clement Richard Attlee) en Sowjetunie (Josef Stalin). Hier is uiteindelik die Ooreenkoms van Potsdam onderteken.

In die Duitse Demokratiese Republiek (DDR) het Potsdam sedert 1952 as die administratiewe hoofstad van die distrik (Bezirk) Potsdam gedien. Die Kommunistiese bewind van die Duitse Demokratiese Republiek was ywerig om die simbole van die Pruisiese militarisme in Potsdam te verwyder. Gevolglik is baie historiese geboue, waarvan 'n groot aantal reeds tydens die oorlog beskadig is, gesloop.

Weens sy ligging suidwes van Berlyn het Potsdam ná die oprigting van die Berlynse Muur aan Wes-Berlyn gegrens. Die stad was nie net afgesny van Wes-Berlyn nie, ook die reistye van pendelaars, wat in Oos-Berlyn gewerk het, is sodoende verdubbel. Die Glienicke-brug oor die Havel, wat Potsdam met Berlyn verbind het, is tydens die Koue Oorlog verskeie kere gebruik om spioene uit te ruil.

Potsdam het ná die Duitse hereniging in 1990 die hoofstad van die deelstaat Brandenburg geword. 'n Aantal historiese geboue word tans herbou en herstel.

Boukuns

Wêrelderfenis

Die ysterpawiljoen in die Sanssouci-park

Reeds in 1990 het UNESCO die Potsdamse kultuurlandskap op aansoek van albei Duitse state (die Bondsrepubliek Duitsland en die Duitse Demokratiese Republiek) tot wêrelderfenisgebied verklaar. Die Sanssouci-parkgebied, die Nuwe Tuin (Neuer Garten), Babelsberg, Glienicke en die Poue-eiland (Pfaueninsel) met sy slotte maak sedertdien deel uit van die wêrelderfenis. In 1992 is ook die slot en park van Sacrow met die Heilandskerk by die lys gevoeg. In 1999 is die Potsdamse wêrelderfenisgebied 'n tweede keer uitgebrei om veertien bykomende monumente in te sluit, waaronder die slot en park van Lindstedt, die Russiese kolonie Alexandrowka, die Belvedere op die Pfingstberg, die Keiserstasie (Kaiserbahnhof) en die sterrewag in die Babelsbergse Park. Die huidige wêrelderfenisgebied behels sowat 500 hektaar parkgebiede met 150 geboue wat in die tydperk tussen 1730 en 1916 ontstaan het. Die Berlyn-Potsdamse kultuurlandskap is sodoende die grootste van alle wêrelderfenisgebiede in Duitsland.

Die ensemble voldoen aan UNESCO se kriteria I, II en IV. Dit is 'n unieke kunsprestasie en 'n meesterwerk van skeppende gees (I). Dit het 'n beduidende invloed op die ontwikkeling van boukuns, stedebou en landskapsargitektuur uitgeoefen (II). Daarnaas is dit 'n uitmuntende voorbeeld van 'n argitektoniese ensemble of 'n landskap wat beduidende periodes in die menslike geskiedenis verteenwoordig (IV).

Stadsbuurte en pleine

Met sy uitbou tot 'n koninklike stad het Potsdam 'n Europese karakter gekry wat in die plaaslike kultuur en boukuns weerspieël word. Naas 'n groot aantal boustyle uit verskillende tydperke is daar ook woonhuise vir Hollandse en Russiese immigrante opgerig wat vikgens dié lande se argitektoniese tradisies ontwerp is. Eksotiese geboue soos die Sjinese Huis uit die 18de eeu of die 19de eeuse Switserse huise in Klein Glienicke roep die destydse tydgees op. Die plaaslike heersers het met hul ambisieuse bouprojekte hul voorliefde vir kultuur en tegniese gesofistikeerdheid getoon. Die Matrosestasie Kongsnæs is in die Noorse styl ontwerp (in 1945 grotendeels vernietig), terwyl die kasteel Cecilienhof in die Neuer Garten ("Nuwe Tuin") op 'n Engelse landgoed lyk. Ondanks Potsdam se lang geskiedenis, wat verder as eenduisend jaar terugstrek, het geen geboue uit die Middeleeue bewaar gebly nie.

Asiatiese versierings by die Sjinese Huis

Naas die Hollandse buurt (sien onderaan) het in 1826/27 in die noorde van Potsdam die sogenaamde Russiese kolonie Alexandrowka vir die laaste twaalf sangers van 'n Russiese koor ontstaan. Peter Joseph Lenné het die buurt volgens die plattegrond van 'n hippodroom met 'n Andreaskruis daarin ontwerp. Vanweë die familie- en vriendskapsbande tussen die Huise van Hohenzollern en Romanof is die kolonie ter ere van tsaar Alexander I van Rusland († 1825) Alexandrowka genoem. Die Russiese kolonie behels altesaam dertien vakwerkhuise. Die buitemure van die vrystaande gewelhuise met een of twee verdiepings is met halfronde boomstamme versier sodat hulle aan Russiese blokhuise herinner. Vir die Russiese bewoners is 'n Russies-Ortodokse kerk, die Alexander-Newski-gedenkkerk, op die nabygeleë Kapellenberg opgerig.

Die wewersbuurt Nowawes in die huidige Babelsberg met die Friedrichskerk in sy sentrum is deur koning Frederik die Grote 1751 vir Boheemse Protestante opgerig. As geloofsvlugtelinge het hulle belasting- en godsdiensvryheid geniet. Die uitleg van die meeste huise, wat elkeen deur twee gesinne bewoon is, berus op vyf asse. Die koning het neutbome laat aanplant waarvan die hout later vir die vervaardiging van gewere gebruik is. Vanaf 1780 het die plaaslike bosbestuurders duisende moerbeibome as basis vir die teelt van syruspes op die kerkplein en naby Nowawes laat aanplant.

Die Ou Markplein (Alter Markt) is die historiese stadskern van Potsdam waar die stadskasteel, die Sint-Nikolaikerk, die Lustgarten ("plesiertuin") en die Ou Raadsaal opgerig is. Gedurende die DDR-tydperk is die Mercure-hotel as veelverdiepinggebou, die technikon Fachhochschule Potsdam en die Filmmuseum (rolprentmuseum) in die historiese Marstall-gebou bygevoeg. Nadat die stadskasteel gedurende die Tweede Wêreldoorlog vernietig is, het net 'n oop erf oorgebly. Die regering van die deelstaat Brandenburg het besluit om hier 'n nuwe parlementsgebou op te rig.

Die Nuwe Markplein (Neuer Markt) uit die 17de en 18de eeu, wat agter 'n reeks huise geleë is, is een van die bes bewaarde barokmarkpleine in Europa.^[5] Die openbare weegskaal in sy sentrum is deur Jan Boumann ontwerp. Die voormalige Kutschstall ("koetsskuur") in die suidweste van die plein huisves tans die "Huis van die Brandenburgs-Pruisiese Geskiedenis". Die Kabinetthaus is 'n voormalige stadspaleis en die geboortehuis van die latere koning Frederik Willem III van Pruise en Wilhelm von Humboldt.^[6] Dit huisves tans 'n aantal kulturele en wetenskaplike instellings.

Die Luisen-plein (Luisenplatz) verbind die voetgangerlaan van die Brandenburger Straße met 'n laan wat regstreeks tot by die ingang van die Sanssouci-park by die Groen Hek (Grünes Gitter) loop. Teen die middel van die 19de eeu het die tuinkunstenaar en landskapsargitek Peter Joseph Lenné die tuinboukundige ontwerp van hierdie plein behartig. Die tuin is egter in die 1930's verwyder om plek te maak vir 'n parkeerterrein. Die "klein" Brandenburgse Poort (Brandenburger Tor) het in 1770 tussen die plein en die Brandenburger Straße ontstaan.

Die Hollandse Buurt

Die Hollandse Buurt is 'n stadswyk in die hart van Potsdam, wat in die tydperk tussen 1734 en 1742 onder die leiding van die Nederlandse boumeester Jan Bouman (Johann Boumann) opgerig is. Die buurt bestaan uit 134 huise, wat van rooi bakstene gebou is, en deur twee strate in vier blokke verdeel word. Die buurt met sy Nederlandse barokboustyl, die enigste van sy soort in Duitsland, is in sy oorspronklike vorm bewaar.

Die buurt was oorspronklik daarop gemik om Nederlandse ambagsmanne na Potsdam te lok - in 'n tyd toe die tekort aan opgeleide mannekrag ook nadelige gevolge vir die staatsinkomste gehad het. Nadat minder Nederlanders as verwag hulle in Potsdam gevestig het, het Franse en Pruisiese sakemanne, kunstenaars en soldate in die huise ingetrek.

In die tyd van die Duitse Demokratiese Republiek het dele van die buurt bouvallig geword, maar die stadswyk is ná die Duitse hereniging grotendeels gerestoureer en het intussen weer 'n gewilde woonplek geword.

Danksy die aantreklike mengsel van woonstelle, klein winkels, galerye, ateljees, kroeë, restourante en kafees lok die buurt inheemse besoekers en toeriste. Drie keer per jaar vind gewilde feeste plaas: Die Tulpefees in April, die Pottebakkersmark in September en die Hollandse Kersfeesmark in Desember.

Romeinse Baddens

Die Romeinse Baddens noordoos van die slot Charlottenhof in die Sanssouci-park weerspieël keurvors Frederik Willem IV se verlange na Italië. Die kompleks, wat in die tydperk tussen 1829 en 1840 opgerig is, verenig 'n aantal Romeinse en Oud-Italiaanse boustyle.

Frederik Willem het die slot Charlottenhof (1826-1829) en daarna die Romeinse Baddens nog in sy tyd as kroonprins laat oprig. Die troonopvolger het self 'n groot aantal ideë en ontwerptekeninge vir die projekte bygedra en groot invloed op die argitek Karl Friedrich Schinkel (1781-1841) se planne uitgeoefen. Die boubedrywighede is deur Ludwig Persius, 'n leerling van Schinkel, beheer.

Die Romeinse Bad (1834-1840) in die boustyl van 'n antieke villa, wat ook sy naam aan die kompleks verleen het, en die Teepawiljoen (1830) in die boustyl van 'n antieke tempel vorm die twee hoofgeboue. Hulle is verbind deur middel van pergolas, arkades en tuine. Schinkel het die geboue volgens sy herinneringe aan sy tweede Italiaanse reis van die jaar 1828 ontwerp. Die Romeinse Bad - waarin nooit gebaai is nie - het uit die romantiese fantasie van die kroonprins voortgespruit.

Die name van die kamers dui op 'n mengsel van antieke villa en Romeinse terme. Die atrium, die binnehof van 'n Romeinse woonhuis, dien hier as ontvangkamer. Die impluvium, 'n bekken waarin in die Romeinse tyd reënwater in die atrium opgevang is, het sy naam hier aan 'n hele kamer verleen. Die viridarium ('n Romeinse groen- of koudhuis) is hier 'n klein tuinhof. Aan die Oud-Romeinse terme se terminologie is net die apodyterium (ontkleekamer) en caldarium (warmbad) ontleen.

Die nostalgiese kompleks van die Romeinse Baddens grens aan 'n kunsmatige meer, wat deur die beroemde Duitse tuin- en landskapsargitek Peter Joseph Lenné aangelê is. Die sogenaamde masjienepoel het sy naam aan die stoomenjinhuis met sy pompstasie te danke, wat in 1923 afgebreek is. 'n Monument herinner aan die gebou.

Sanssouci

Die slot Sanssouci (Frans sans souci = sonder sorg) lê in die oostelike deel van die gelyknamige park en is een van die bekendste kastele in Potsdam. Sanssouci is deur die Pruisiese koning Frederik die Grote self ontwerp en in die tydperk tussen 1745 en 1747 as 'n klein somerslot onder die leiding van die argitek Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff in die rokoko-boustyl opgerig.

Tydens die heerskappy van Friedrich Wilhelm IV is die slot in die jare 1840 tot 1842 volgens die planne van Ludwig Persius in sy huidige vorm omgebou.

In 1990 is die kompleks van Sanssouci met sy slotte en die uitgestrekte park deur UNESCO as 'n wêrelderfenisgebied gelys. Die kompleks, wat dikwels die "Pruisiese Versailles" genoem word, vorm volgens UNESCO 'n sintese van die 18de eeuse kunsstyle in Europa se stedelike en hoofse argitektuur. Sanssouci word as 'n uitmuntende voorbeeld van die boukuns en landskapargitektuur teen die agtergrond van die monargistiese staatsidee beskou.

Die argitektuur van Sanssouci versinnebeeld die harmonie tussen mens en natuur, onder meer deur sy ligging op die spits van 'n wynberg. Die wynbou, wat in Brandenburg sedert die 13de eeu gedokumenteer is, het nooit 'n belangrike rol by die ontwerp van die vorstelike parke van die gebied gespeel nie. In Sanssouci is die wynberg egter as die middelpunt van die park ontwikkel en met 'n klein slot bekroon - wat Frederik die Grote sy Weinberghäuschen ("wynberghuisie") genoem het.

Die Pruisiese koning was van plan om hier tydens die somer met 'n pragtige uitsig oor die landskap in die middel van die natuur "sonder sorg" te woon om sy wye veld van belangstellings, waaronder kuns, te volg en om hom besig te hou met politieke vraagstukke. 'n Windmeul, wat reeds in 1736 op die wynberg in bedryf was, het die landelike idille nog versterk.

Cecilienhof

Die slot Cecilienhof lê in die noordelike deel van die Neue Garten (Nuwe Tuin), naby die oewer van die Jungfernmeer. Hierdie laaste slot, wat deur die huis Hohenzollern gebou is, is onder die heerskappy van keiser Willem II vir die kroonprins Willem en sy eggenote Cecilie van Mecklenburg-Schwerin opgerig. Die slot is volgens die planne van die argitek Paul Schultze-Naumburg in die jare 1914 tot 1917 in die boustyl van 'n Engelse landgoed uitgevoer.

Die slot het wêreldwyd bekend geword danksy die Potsdam-konferensie van die geallieerde leiers van Brittanje, die VSA en die Sowjetunie, wat hier van 17 Julie tot 2 Augustus 1945 plaasgevind het.

Die fasades van Cecilienhof word oorheers deur bakstene en vakwerkelemente van donker eikehout. Kenmerkend is die 55 skoorstene in die Tudor-styl, waarvan geeneen op die ander lyk nie.

Ná die konferensie is die slot en sy park vir die eerste keer vir die publiek toeganklik gemaak. Die slot is aanvanklik gebruik as 'n opleidingsentrum van die Demokratiese Vrouebond (Demokratischer Frauenbund, DFD) van die DDR. In 1960 is 'n hotel in die westelike vleuel geopen, wat op gaste met buitelandse valuta gemik was. Die luukse hotel bestaan nog steeds.

Die slot dien ook as 'n museum, wat die Potsdam-konferensie behandel. Ook die privaat vertrek van die kroonprins en sy eggenote staan oop vir besoekers. Daarnaas onthaal die regering van die deelstaat Brandenburg hier soms gaste soos byvoorbeeld die Britse koningin Elizabeth II in die jaar 2004.

Die slot Cecilienhof is deur UNESCO in 1990 saam met die slotte en parke van Potsdam-Sanssouci en Berlyn (Glienicke en Poue-eiland) as 'n wêrelderfenisgebied gelys. Dit word beheer deur die Stigting vir Pruisiese Kastele en Tuine in Berlyn-Brandenburg.

Stadspoorte

As garnisoenstad het Potsdam oor 'n stadsmuur beskik wat egter nie daarop gemik was om as versterking te dien nie, maar eerder gebou is om die dersersie van soldate en smokkelary te keer. Die stadsmuur het die stadspoorte met mekaar verbind waarvan drie bewaar gebly het: Die "klein" Brandenburgse Poort (Brandenburger Tor), die Nauense Poort (Nauener Tor) en die Jagterspoort (Duits: Jägertor). Die sogenaamde Accise-und-Desertations-Communikation-grens is eers in 1718 tydens die heerskappy van koning Friedrich Wilhelm gebou. Net enkele oorblyfsels van die oorspronklike stadsmuur kan vandag nog besigtig word. Twee stadspoorte het nie bewaar gebly nie: Die voormalige Berlynse Poort (Berliner Tor) is in 1945 byna heeltemal verniel, en slegs 'n sywand het bewaar gebly. 'n Enkele obelisk is die enigste ooblyfsel van die Neustadtse Poort (Neustädter Tor).

Die Brandenburgse Poort (wat nie met die gelyknamige baken in Berlyn verwar moet word nie) het in sy huidige vorm in 1770 in opdrag van Friedrich II ontstaan. Ná die einde van die Sewejarige Oorlog (1756-1763) is die oorspronklike ou poort afgebreek, en die huidige monumentele stadspoort is as 'n seëteken opgerig. Die Boog van Konstantyn in Rome was een van sy argitektoniese voorbeelde.^[7] Die poort is deur twee boumeesters opgerig en het derhalwe twee verskillende gesigte. Carl von Gontard het die poort se stadskant ontwerp, terwyl sy leerling Georg Christian Unger die veldkant beplan het.

Die Jagterspoort is die oudste bewaarde stadspoort. Dit is in 1733 as een van die uitgange in noordelike rigting opgerig en het sy naam aan die keurvorstelike jagtershof net buite Potsdam te danke. Die argitraaf en bekroning is van sandsteen gemaak, terwyl gepleisterde bakstene vir die gerustifiseerde pilare gebruik is.

Die aansienlik groter Nauense Poort dateer uit die jaar 1755 en is een van die vroegste voorbeelde van die oorspronklik Engelse Neogotiese boukuns op die Europese vasteland. Die plein voor die poort is met sy talle kafees, restourante en kroeë vandag 'n gewilde kuierplek vir Potsdamers en hul gaste. 'n Tremlyn loop regstreeks deur die Nauense Poort.

Demografie

Potsdam het vanaf sy eerste historiese verwysing in die jaar 993 tot in die vroeë moderne tydperk 'n relatief klein stad met 'n konstante inwonerstal gebly. Die laagste bevolkingsyfer is met 700 inwoners ná die verwoestings en hongersnode van die Dertigjarige Oorlog in 1660 aangeteken.

Nadat Potsdam die setel van die Brandenburgse heersers geword het, het sy bevolking aansienlik begin groei. As gevolg van die industrialisering in die 19de eeu het die bevolking tot in 1900 selfs verdriedubbel tot 60 000 mense. Met die inlywing van Babelsberg, 'n stad met 30 000 inwoners, en 'n aantal omliggende dorpe op 1 April 1939 het Potsdam se bevolking die 100 000-kerf oorskry. Gedurende die Tweede Wêreldoorlog en ná die Duitse hereniging in 1990 het die inwonertal tydelik afgeneem. In 1999 het dit 129 000 mense beloop.

Sedert die jaar 2000 is 'n gemiddelde jaarlikse groeikoers van 1 500 mense aangeteken, veral danksy die vestiging van nuwe inwoners en die inlywing van omliggende dorpe.^[8] Danksy relatief hoë geboorte- en lae sterftesyfers is in Potsdam in 2004 die hoogste natuurlike bevolkingsaanwas van alle administratiewe hoofstede van Duitse deelstate aangeteken. Die burgemeester van Potsdam het op 13 Februarie die 150 000ste inwoner verwelkom. Volgens demografiese voorspellings van die stadsregering sal die bevolking in die jaar 2020 164 500 mense beloop.^[9]

Met 'n gemiddelde ouderdom van 41,2 jaar is Potsdam die derde jongste administratiewe hoofstad ná Mainz met 41,0 en Kiel met 41,1 jaar. Die persentasie buitelandse inwoners het met 4,5 persent onveranderd gebly. Die meeste van die sowat 6 000 buitelandse burgers is boorlinge van Oos-Europese lande.^[10]

Godsdienste

Christendom

Die geskiedenis van die Christendom in Potsdam word deur die naasbestaan tussen verskillende geloofsgemeenskappe. Die stad Potsdam het aanvanklik deel uitgemaak van die Christelike proosdy Spandau in die bisdom Brandenburg wat in 949 gestig is. Die keurvors van Brandenburg het in 1541 die Reformasie ingevoer sodat Potsdam op religieuse gebied eeue lank deur die Protestantisme oorheers is. Die meeste inwoners het die Lutherse geloofsbelydenis aangeneem, tog het daar ook 'n Gereformeerde gemeente bestaan. In 1723 is 'n Franse Gereformeerde gemeente gestig, en in 1753 is die Franse kerk van Potsdam opgerig.

In 1817 is die twee Evangeliese geloofsbelydenisse in Pruise verenig tot die Geuniëerde Kerk. Die koning van Pruise het as die kerkhoof gefungeer. Die Evangeliese Kerk van die Oud-Pruisiese Unie, wat in 1918 ontstaan het, het in 1947 die Evangeliese Kerk in Berlyn-Brandenburg geword en in 2004 met die Evangeliese Kerk van die Silesiese Opper-Lausitz saamgesmelt.

In reaksie op die vereniging tot die Geuniëerde Kerk is die Oud-Lutherse Evangelies-Lutherse Kerk van Pruise afgestig wat eers ná 'n lang tydperk van politieke vervolging in 1841 amptelik erken is. Dit maak vandag deel uit van die Selfstandige Evangelies-Lutherse Kerk en sy kerkdistrik Berlyn-Brandenburg.

Aangesien Potsdam 'n garnisoenstad was, was daar ook baie soldate wat die Rooms-Katolieke geloof aangehang het. In 1868 het die Katolieke kerk St. Peter und Paul ontstaan, terwyl die vorsbiskoplike delegatuur Berlyn-Brandenburg-Pommere reeds in 1821 gestig is. Die bisdom Berlyn het in 1930 as 'n suffragaanbisdom van Breslau ontstaan. Ná die Tweede Wêreldoorlog is die gebied van die kerkprovinsie Breslau opgesplits en regstreeks deur die pous in Rome bestuur.

Ná die Duitse hereniging is die bisdom Berlyn tot 'n aartsbisdom verhef, en die Rooms-Katolieke kerkgemeentes in Potsdam maak vandag deel uit van die aartsbisdom Berlyn. Naas die landskerklike gemeentes is daar ook 'n aantal vrykerke soos die Morawiese Kerk (Herrnhuter Brüdergemeine).

In Potsdam is daar tans sowat 30 000 Christene van verskillende geloofsgemeenskappe wat gelykstaan aan 20 persent van die bevolking. Hiervan is sowat 25 000 lede van die 22 Evangeliese en 5 000 lede van die twee Rooms-Katolieke kerkgemeentes. Die verskillende vrye kerkgemeentes het eweneens enkele duisend aanhangers.^[11]

Franse Gereformeerde gemeente

Die eerste Franse Hugenote-vlugtelinge het op 10 Januarie 1686 in Potsdam aangekom. Die meeste van hulle het later na ander stede verhuis - Potsdam was destyds immers net 'n klein nedersetting met sowat 100 huise en 'n bevolking van sowat 1 000. Die prentjie het eers begin verander nadat Potsdam tot die setel van die Brandenburgse vorstehuis verhef is.

Friedrich Wilhelm I het saam met die eerste uitbreiding van die stad vanaf 1719 ook die Franse Kwartier met sowat vyftig woonhuise oos van die meer Fauler See (tans Platz der Einheit) laat bou. Die Franse Gereformeerde Gemeente in Potsdam is op 21 Julie 1723 deur plaaslike Hugenote gestig. Die eerste pastoor was Thomas le Conte wat as 'n kind uit Frankryk geëmigreer het. Kerkdienste is op die Ou Markplein (Alter Markt) in die kapel van die stedelike slot gehou.

Met die Edit du Roi, contenant les Privileges & Franchises accordes aux Colonistes François, qui s'etabliront à Potsdam het die gemeente met destyds 100 lede op 19 Oktober 1731 vir die Franse kolonie selfs sy eie grondwet en regspraak verkry. Die kolonie het sodoende 'n selfstandige politieke, godsdienstige en kulturele gemeenskap in Potsdam gevorm en oor sy eie regter en polisie asook ander voorregte beskik. Die kolonie het vinnig ook aantreklik geword vir Gereformeerde emigrante uit ander gebiede soos die Palts, Switserland, Hongarye en Nederland wat by die Franse gemeente aangesluit het. Die gemeenskap het beduidende persoonlikhede soos die argitekte Pierre Gayette en Jan Bouman (Johann Boumann) ingesluit.

Met die sogenaamde Stein-Hardenbergse hervormings van die jaar 1809 is die voorregte van die gemeente herroep. Die immigrante was in hierdie tydperk reeds 'n integrale bestanddeel van die Potsdamse samelewing, en Guillaume Saint Paul, die seun van die eerste regter in die kolonie, het baie jare lank as burgemeester van Potsdam gedien en 'n kroniek van die stad saamgestel.

Joodse godsdiens

Daar bestaan twee Joodse gemeentes in Potsdam, waarvan een met 350 lede deel uitmaak van die Sentraalraad van die Jode in Duitsland. Die tweede onafhanklike gemeente beskou homself as streng aanhangers van die Joodse wet. Potsdam is daarnaas die setel van die liberale Abraham-Geiger-kollege, die enigste rabbyneseminarie in Duitsland.

Die Ou Sinagoge van Potsdam is tydens die pogroms van November 1938 geplunder en gedurende die geallieerde lugaanvalle in die Tweede Wêreldoorlog verniel. Die stad beskik tans nie oor 'n Joodse sinagoge nie, tog word die oprigting van 'n nuwe Joodse sakrale gebou tans oorweeg.^[12]

Ander gelowe

Tans is byna 80 persent van die bevolking ongebonde. Die persentasie Christene het in die DDR-tydperk merkbaar afgeneem, en net soos in die meeste nuwe oostelike deelstate van Duitsland is daar baie min aanhangers van ander gelowe. Daar is geen betroubare beramings oor die huidige aantal Moslems of Boeddhiste in Potsdam. Daar is geen noemenswaardige Moslem-gemeente of moskee in die stad nie.

Pruise was vroeër deur godsdienstige verdraagsaamheid gekenmerk - so het die Pruisiese koning Frederik II die Grote in 1740 verklaar: "Alle godsdienste is gelyk en goed mits die mense, wat hulle openlik beoefen, net eerlik is. En selfs al sou Turke en Heidene ons land wil bevolk, sou ons vir hulle moskees en kerke laat bou".^[13]

Reeds in 1732 het die Pruisiese koning Frederik Willem I naby Potsdam se Langer Stall 'n gebedsaal vir twintig van sy Turkse gardesoldate laat bou - die eerste moskee op Duitse bodem. Die gebou is egter gedurende die Tweede Wêreldoorlog vernietig, behalwe vir die frontfasade wat nog staan.

Onderwys

Potsdam beskik oor 'n aantal belangrike onderwysinstellings, waarvan drie tersiêre instellings met altesaam 21 000 studente. Vyftien persent van Potsdam se inwoners is studente, en die stad het ook die grootste digtheid van wetenskaplikes in Duitsland - byna 'n derde van die bevolking het 'n graad by 'n universiteit of ander tersiêre instelling behaal. Die persentasie inwoners met akademiese grade van universiteite beloop tans 17 persent teenoor 'n gemiddelde van nege persent in Duitsland.

Die Universiteit van Potsdam met vyf fakulteite en 18 789 studente (wintersemester 2007/2008) is in 1991 as 'n universiteit van die deelstaat Brandenburg gestig. Sy voorlopers was die Brandenburgse Hoër Onderwysskool (Brandenburgische Landeshochschule), wat in 1948 gestig en teen die begin van die vyftigerjare met die Pedagogiese Skool "Karl Liebknecht", een van die grootste in die DDR, versmelt is. Die Universiteit van Potsdam beskik oor vier kampusse in Park Sanssouci, Babelsberg, Griebnitzsee en Golm.

Ander belangrike tersiêre onderwysinstellings is die Hoër Onderwysskool vir Film en Televisie "Konrad Wolf" (HFF Babelsberg), wat in 1954 as Duitse Hoër Onderwysskool vir Filmkuns gestig is en sedert 1985 sy huidige naam Hochschule für Film und Fernsehen (HFF) dra.

Die Technikon Potsdam is 'n nuutgestigte instelling wat deur die deelstaat Brandenburg in die lewe geroep is. Dit het saamgesmelt met die voormalige Potsdam-kampus van die Hoër Onderwysskool vir Reklame en Ontwerp.

Ekonomie

Potsdam trek voordeel uit sy ligging digby Berlyn, maar het desondanks tot 'n onafhanklike ekonomiese sentrum ontwikkel, wat veral op die mediabedryf, inligtings- en kommunikasietegnologieë, biotegnologie, handel, banke, assuransies en toerisme steun. Die hoëtegnologiebedryf is tans die snelgroeiendste sektor.

Mediabedryf

Die rolprentateljee Studio Babelsberg in Babelsberg is die oudste groot rolprentateljee ter wêreld en ten opsigte van sy oppervlakte ook die grootste in Duitsland. Die ateljee staan veral bekend vir die legendariese rolprente van sy beginperiode soos Metropolis en Der blaue Engel (waarin Marlene Dietrich die hoofrol vertolk het). Die rolprentateljee is vandag een van die leidende sentra vir rolprent- en televisieproduksies. Sy terrein huisves ook die Filmpark Babelsberg, 'n temapark waar kunsies en coulisses uit rolprente vertoon word.

Dagblaaie, wat in Potsdam uitgegee word, sluit die Potsdamer Neueste Nachrichten (wat as 'n streekuitgawe van die Berlynse dagblad Der Tagesspiegel verskyn) en die Potsdamse uitgawe van die Märkische Allgemeine in. Die openbare uitsaaikorporasie Rundfunk Berlin-Brandenburg (RBB) het 'n streekkantoor in Potsdam-Babelsberg wat die radiostasies Antenne Brandenburg, Fritz en Radio Eins huisves. Daar is ook 'n plaaslike televisiestasie met die naam PotsdamTV. Die tydskrif EVENTS, wat sedert 1997 maandeliks uitgegee word, konsentreer op kulturele gebeurtenisse en die plaaslike restourantbedryf.

Vervoer

Danksy die nabyheid tot die hoofstad Berlyn het Potsdam toegang tot die federale Duitse snelwegstelsel - die stad word in die weste en suide deur die sogenaamde Berliner Ring van die federale snelweg (Bundesautobahn) 10 en in die ooste deur die federale snelweg 115 omsluit. Daarnaas loop ook 'n aantal federale roetes (Bundesstraßen) deur die stadsgebied, waaronder die B 1, B 2 en B 273. Potsdam is aan die Duits-Nederlandse Oranje-roete geleë - 'n toeristeroete wat deur histories belangrike streke met 'n politieke verbintenis tot die huis Oranje loop.

Die Untere Havel-Wasserstraße langs die benedeloop van die Havelrivier is die belangrikste verbinding in oos-westelike rigting op die waterweg tussen die Oderrivier, Berlyn en die Elberivier. Passasierskepe uit Duitsland en ander Europese lande doen in Potsdam se rivierhawe aan die Lange Brücke ("Lang Brug") aan. Die Havelrivier se Alte Fahrt naby die Freundschaftsinsel ("Vriendskapseiland") word deur privaat watersportentoesiaste gebruik.

Vanuit Potsdam loop spoorlyne na Berlyn, die Lughawe Berlyn-Schönefeld, Jüterbog, Dessau, Brandenburg an der Havel, Hennigsdorf en Senftenberg. Die spoorlyn tussen Berlyn en Potsdam was die eerste in Pruise en word derhalwe ook die Stammbahn genoem. Sy het die destydse stede Berlyn, Zehlendorf en Potsdam met mekaar verbind. In 1845 is die lyn uitgebou tot by Maagdenburg.

Potsdam vorm nogtans geen selfstandige spoorwegknooppunt nie, maar maak deel uit van die Berlynse spoorwegstelsel en die sogenaamde Berlynse Buitering (Berliner Außenring). Stasies in hierdie stelsel sluit Potsdam Pirschheide, Golm en Marquardt asook die Seddin-opstelterrein naby Potsdam in.

Potsdam se openbare vervoer behels naas die S-Bahn Berlin (Berlyn en Potsdam se stadstreinnetwerk wat deur die nasionale Duitse spoorwegmaatskappy Deutsche Bahn AG beheer word) 'n aantal bus- en tremlyne van die stedelike Verkehrsbetriebe in Potsdam GmbH (ViP) in. Die Havelbus Verkehrsgesellschaft mbH met sy meer as 200 busse bied openbare busroetes aan wat Potsdam met voorstede wat in 2003 ingelyf is en die administratiewe distrikte Potsdam-Mittelmark en Havelland in die omgewing verbind.

Danksy die nabyheid tot Berlyn het Potsdam toegang tot die Duitse hoofstad se internasionale lughawens. Die Lughawe Berlyn-Tegel is 25 kilometer en die Lughawe Berlyn-Schönefeld sowat 30 kilometer vanaf Potsdam geleë.