Fagot
Die fagot (ook bekend as die baspyp)[1] is ʼn besondere lang houtblaasinstrument, en ten einde dié blaasinstrument meer hanteerbaar te maak word dit in 'n U-vorm teruggevou. Vanweë die lengte het die toonomvang na onder baie uitgebrei sodat dit 'n totale omvang van meer as drie oktawe het.
Gedurende Bach en Handel se tyd het die fagot vier kleppe gehad. Die instrument is in die laat 18e eeu en in die 19e eeu tegnies deur Carl Almenraeder en Wilhelm Heckel verbeter. Dit is 'n dubbelrietinstrument en is verwant aan die hobo.
Die toonmoontlikhede van die fagot is feitlik onbeperk. Afgesien van sy ryk en warm klanke, wat hom veral geskik maak vir solopassasies, kan hy ook uitstekend aansluit by die strykers en die koperseksie in die orkes. Vinnige lopies en staccato's word ook met gemak hanteer. Veral die staccato-gedeeltes word dikwels vir komiese effekte gebruik, wat dan ook die fagot die bynaam "nar van die orkes" besorg het.
Die kontrafagot is 5,93 m lank en is in 'n dubbele U-vorm teruggevou. Dit kan 'n oktaaf laer as die fagot speel.
'n Persoon wat die fagot bespeel, word 'n fagotblaser genoem.
Sien ook[wysig | wysig bron]
Bekende werke vir fagot[wysig | wysig bron]
- Fagotconcerto, K. 191 deur Wolfgang Amadeus Mozart, die enigste oorlewende werk uit drie oorspronklike fagotconcerto's wat hy geskryf het
Noemenswaardige fagotblasers[wysig | wysig bron]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Handwoordeboek van die Afrikaanse Taal, 6de uitgawe. Pearson. 2015. ISBN 978-1-77025-700-9.
Bronne[wysig | wysig bron]
- Wêreldspektrum, Vol. 3, 93, ISBN 0 908409 44 3
 |
Wikimedia Commons bevat media in verband met Fagot. |
