Pratt & Whitney PW2000

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
PW2000
'n F117 (PW2000) wat 'n C-17 Globemaster aandryf
Tipe Turbowaaier
Vervaardiger Pratt & Whitney
Ontwerp deur Pratt & Whitney
Nooiensvlug Desember 1981[1]
Status In gebruik
Hoofgebruiker Boeing 757
Boeing C-17 Globemaster III
Iljoesjin Il-96M

Die Pratt & Whitney PW2000, ook bekend volgens die militêre aanwysing as F117 en aanvanklik na verwys as die JT10D, is 'n reeks hoë-omleidingturbowaaierenjins met 'n stukrag tussen 165 en 190 kN (37 000 tot 43 000 lbf). Hulle is spesiaal ontwerp vir die Boeing 757 en word gebou deur Pratt & Whitney. As 'n 757 kragbron, kompeteer hierdie enjins met die Rolls-Royce RB211.[2]

Ontwerp en ontwikkeling[wysig | wysig bron]

Pratt & Whitney het aan die JT10D begin werk in Oktober 1971 bedoel vir die McDonnell Douglas YC-15 in die Gevorderde Medium STOL transportprojek, asook die Boeing 767 (destyds met kodenaam 7X7). Die enjin het in Augustus 1974 die eerste keer gehardloop. In Desember 1980 het Pratt & Whitney die benamingstelsel vir sy enjins verander, en die JT10D het die PW2037 geword.

Die PW2000 is 'n dubbelspoel, aksiale lugvloei, ringvormige verbranding, hoë-omleidingturbowaaier met 'n dubbele-kanaalvollegesag digitale enjinbeheerstelsel (FADEC). Dit is in 1984 as die eerste burgerlike FADEC-beheerde vliegtuigenjin gesertifiseer.[3]

Die eerste PW2000 reeks enjin, die PW2037, het die Boeing 757-200 in diens van Delta Air Lines aangedryf. Dit was die bekendstellingskliënt vir die burgerlugvaartweergawe van die enjin.

'n Tegnikus ondersoek 'n F117 van 'n C-17 Globemaster III tydens 'n na-vluginspeksie.

Behalwe vir die 757, word die PW2000 reeks enjins ook gemonteer aan die C-17 Globemaster III militêre vragvliegtuig; die Amerikaanse Departement van Verdediging se aanwysing vir die enjin is F117,[4][5] met die spesifieke variant wat gebruik word op die C-17 die F117-PW-100.[6] Die kragbron se eerste vlug op die C-17 was in 1991.

Die PW2000 het ook die mislukte Iljoesjin Il-96M aangedryf; die enjin het die eerste keer gevlieg op die Il-96M in 1993.

Die jongste boustandaard, met die naam PW2043, is van stapel gestuur in 1994. Dit bied meer as 190 kN (43 000 vt-f) se stukrag. Die vorige geslagte van die enjin kan omgeskakel word na die PW2043-weergawe.

Aanwendings[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. "2037: Pratt & Whitney tests new turbofan". Flight International. 19 Desember 1981. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Maart 2017. Besoek op 23 Augustus 2017.
  2. http://www.pw.utc.com/Content/PW2000_Engine/pdf/B-1-5_commercial_pw2000.pdf.
  3. http://www.pw.utc.com/PW2000_Engine.
  4. http://www.flightglobal.com/news/articles/usaf-seeks-to-bypass-aircraft-engine-manufacturers-369201/.
  5. United States National Research Council (2007). Improving the Efficiency of Engines for Large Nonfighter Aircraft. Washington, D.C.: National Academies Press. p. 38. ISBN 978-0-309-17913-3.
  6. http://www.af.mil/information/factsheets/factsheet.asp?id=86.