Rolls-Royce RB211
| RB211 | |
|---|---|
 | |
| Tipe | Turbowaaier |
| Vervaardiger | Rolls-Royce plc |
| Ontwerp deur | Rolls-Royce plc |
| Nooiensvlug | 1969 |
| Status | Vervaardiging gestaak |
| Hoofgebruikers | Lockheed L-1011 TriStar Boeing 747-400 Boeing 757 Boeing 767 Toepolef Tu-204 |
Die Rolls-Royce RB211 is 'n familie van hoë-omleidingturbowaaier vliegtuigenjins wat deur Rolls-Royce plc vervaardig is en 37 400 tot 60 600 lbf (166-270 kN) stukrag lewer.
Dit is in diens gestel in 1972 nadat dit oorspronklik vir die Lockheed L-1011 TriStar ontwikkel is, die enigste enjin om dié soort vliegtuig aan te dryf. Die RB211 enjin was die eerste driespoelenjin, dit het Rolls-Royce verander van 'n belangrike speler tot 'n wêreldleier in die vliegtuigenjinbedryf. Die maatskappy het reeds in die vroeë 1970's gereken dat die enjin in staat was om ten minste 50 jaar se volgehoue ontwikkeling te deurloop. [1][2]
Die RB211 is amptelik in die 1990's deur die Rolls-Royce Trent-familie van enjins vervang, die konseptuele nageslag van die RB211. [1]
Geskiedenis[wysig | wysig bron]
In 1966 het American Airlines aangekondig dat hy 'n behoefte het vir 'n nuwe kort- tot mediumreeks vliegtuig met die fokus op lae sitplekbedryfskoste. Terwyl hulle op soek was na 'n twee-enjin vliegtuig het die vliegtuigvervaardigers ook meer as een kliënt nodig gehad om die ontwikkeling van 'n nuwe vliegtuig te regverdig. Eastern Airlines het ook nie belanggestel nie, omdat hy 'n groter verskeidenheid roetes bedien het en lang roetes oor water moes bedryf; in daardie tyd is ten miste drie enjins vereis om sertifikasie te bekom oor water. Ander voorstelle was ook ten gunste van drie enjins. Lockheed en Douglas het gereageer met twee ontwerpe, onderskeidelik die Lockheed L-1011 TriStar en die DC-10. Albei het drie enjins gehad, transkontinentale reikafstand en sitplek vir sowat 300 passasiers in 'n kajuituitleg met twee gange.
Beide vliegtuie vereis toe ook nuwe enjins. Enjins het 'n tydperk van dramatiese ontwikkeling ondergaan as gevolg van die bekendstelling van die hoë-omleiding konsep, wat groter dryfkrag, verbeterde brandstofverbruik en minder geraas as die vorige lae-omleiding ontwerpe tot gevolg gehad het. Rolls-Royce het begin werk aan 'n enjin wat die vereiste 45 000 lbf (200 kN) stukrag kon lewer, maar misluk om 'n verbeterde Hawker Siddeley Trident as die RB178 in te voer. Hierdie werk is later gebruik om die 47 500 lbf (211 kN) stukrag RB207 vir die Airbus A300 te ontwikkel, voordat dit ten gunste van die RB211 program gekanselleer is.
Verwysings[wysig | wysig bron]
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
