Sluipvliegtuig

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
F-117 Nighthawk, die eerste operasionele vliegtuig wat spesifiek ontwerp is met sluiptegnologie.

Sluipvliegtuie is ontwerp om opsporing te vermy met behulp van 'n verskeidenheid tegnologieë wat die weerkaatsing/uitstraal van radar, infrarooi, sigbare lig, radiofrekwensie (RF)- spektrum en klank verminder, wat ook bekend staan as sluiptegnologie. Die F-117 Nighthawk is die eerste operasionele vliegtuig wat spesifiek ontwerp is met sluiptegnologie. Ander voorbeelde van sluipvliegtuie is die B-2 Spirit, die F-22 Raptor, die F-35 Lightning II, die Chengdu J-20 en die Soechoi Su-57.

Alhoewel geen vliegtuig geheel en al vir radar onsigbaar is nie, maak die sluipvliegtuie dit moeiliker vir konvensionele radars om die vliegtuie doeltreffend op te spoor, wat die kans verhoog dat 'n vliegtuig vyandelike radar suksesvol kan omseil of radar-geleide wapens kan vermy. Sluiptegnologie word toegepas in 'n kombinasie van passiewe lae waarneembare funksies en aktiewe uitstralers soos lae-waarskynlikheid van onderskepradars, radio's en laser-aanwysers. Dit word gewoonlik gekombineer met aktiewe maatreëls, soos om alle missie-maneuvers vooraf noukeurig te beplan om die vliegtuig se radar-dwarssnit tot die minimum te beperk, aangesien algemene aksies soos skerp draaie of die oopmaak van die bomdeur 'n andersins verskuilde vliegtuig se radaropbrengs kan verdubbel. Dit word bewerkstellig deur 'n komplekse ontwerpfilosofie te gebruik om die vermoë van 'n teenstander se sensors om die sluipvliegtuig op te spoor of aan te val, te verminder. Hierdie filosofie hou ook rekening met die hitte, klank en ander emissies van vliegtuie, aangesien dit ook gebruik kan word om 'n teiken op te spoor. Daar bestaan sensors om die impak van huidige lae waarneembare tegnologieë te verminder, soos infrarooi soek- en spoorstelsels (IRST) om selfs verminderde hitte-uitstraling op te spoor,[1] langgolflengteradar[2] of radarinstellings met veelvuldige senders om die vorming van verskuiling teen te werk.[3] Dit het egter sekere nadele in vergelyking met tradisionele radar teen nie-sluipvliegtuie.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Rogoway, Tyler. "Infrared Search And Track Systems And The Future Of The US Fighter Force". Foxtrot Alpha (in Engels). Besoek op 7 Maart 2019.
  2. Axe, David (12 Julie 2016). "Did Russia's New Radar Just Make America's Lethal Stealth Fighters Obsolete?". The National Interest (in Engels). Besoek op 7 Maart 2019.
  3. "Volume 121, Issue 63 - The Tech". tech.mit.edu. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Junie 2009. Besoek op 7 Maart 2019.