Sumatraanse renoster
| Sumatraanse renoster | |
|---|---|
| |
| Sumatraanse renoster by Sumatran Rhino Sanctuary in Lampung, Indonesië | |
Wetenskaplike klassifikasie 
| |
| Domein: | Eukaryota |
| Koninkryk: | Animalia |
| Filum: | Chordata |
| Klas: | Mammalia |
| Orde: | Perissodactyla |
| Familie: | Rhinocerotidae |
| Genus: | Dicerorhinus |
| Spesie: | D. sumatrensis
|
| Binomiale naam | |
| Dicerorhinus sumatrensis (Fischer, 1814)
| |
| Subspesie | |
| |
| |
| Sumatraanse renosterreeks. Let daarop dat hierdie kaart in 2007 geskep is, gebaseer op verouderde bronne wat in 1997 en 2003 gepubliseer is. Die Sumatraanse renoster is sedert 2019 in Maleisië uitgesterf. | |
Die Sumatraanse renoster (Dicerorhinus sumatrensis), ook bekend as die Sumatraanse renoster, harige renoster of Asiatiese tweehoringrenoster, is 'n seldsame lid van die familie Rhinocerotidae en een van vyf bestaande spesies van renosters; dit is die enigste bestaande spesie van die genus Dicerorhinus. Dit is die kleinste renoster, hoewel dit steeds 'n groot soogdier is; dit staan 112–145 cm (44–57 duim) hoog by die skouer, met 'n kop-en-lyflengte van 2,36–3,18 m (7 voet 9 duim – 10 voet 5 duim) en 'n stert van 35–70 cm ( 14–28 duim). Daar word gerapporteer dat die gewig wissel van 500–1 000 kg (1 100–2 200 lb), gemiddeld 700–800 kg (1 540–1 760 lb). Soos albei Afrika-spesies, het dit twee horings; die groter is die neushoring, tipies 15–25 cm (5,9–9,8 duim), terwyl die ander horing tipies 'n stomp is. ’n Jas rooibruin hare bedek die grootste deel van die Sumatraanse renoster se liggaam.
Die Sumatraanse renoster het eens reënwoude, moerasse en wolkwoude in Indië, Bhoetan, Bangladesj, Mianmar, Laos, Thailand, Maleisië, Indonesië en suidwestelike China bewoon, veral in Sichuan.[2][3] Dit is nou kritiek bedreig, met slegs vyf aansienlike bevolkings in die natuur: vier in Soematra en een in Borneo, met 'n geskatte totale bevolking van minder as 80 volwasse individue.[4][5] Die spesie is in 2019 in Maleisië uitgewis, en een van die Sumatraanse bevolkings is moontlik reeds uitgesterf. In 2015 het navorsers aangekondig dat die Bornean-renoster in die noordelike deel van Borneo in Sabah, Maleisië, uitgesterf het.[6] 'n Klein bevolking is vroeg in 2016 in Oos-Kalimantan ontdek.[7]
Die Sumatraanse renoster is 'n meestal alleenstaande dier behalwe vir hofmakery en nageslag grootmaak. Dit is die mees vokale renosterspesie en kommunikeer ook deur grond met sy voete te merk, boompies in patrone te draai en ontlasting te laat. Die spesie is baie beter bestudeer as die soortgelyke teruggetrokke Javaanse renosters, deels vanweë 'n program wat 40 Sumatraanse renosters in ballingskap gebring het met die doel om die spesie te bewaar. Daar was min of geen inligting oor prosedures wat in ex situ teling sou help nie. Alhoewel 'n aantal renosters een keer by die verskillende bestemmings gevrek het en geen nageslag vir byna 20 jaar geproduseer is nie, was die renosters almal gedoem in hul binnekort-omgekapte woud.[8] In Maart 2016 is 'n Sumatraanse renoster (van die Bornean-renoster-subspesie) in Indonesiese Borneo opgemerk.[9]
Die Indonesiese ministerie van omgewingsake het in Februarie 2019 met 'n amptelike tel van die Sumatraanse renoster begin, wat beplan is om oor drie jaar voltooi te wees.[10] Maleisië se laaste bekende bul en koei Sumatraanse renosters is onderskeidelik in Mei en November 2019 dood. Die spesie word nou beskou as plaaslik uitgesterf in daardie land, en oorleef net in Indonesië. Daar is minder as 80 oor.[11]
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Ellis, S. & Talukdar, B. (2020). "Dicerorhinus sumatrensis". IUCN Red List of Threatened Species. 2020: e.T6553A18493355. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-2.RLTS.T6553A18493355.en. Besoek op 19 November 2021.
- ↑ Chapman, J. (1999). The Art of Rhinoceros Horn Carving in China. London: Christie's Books. p. 27. ISBN 0-903432-57-9.
- ↑ Schafer, Edward H. (1963) The Golden Peaches of Samarkand: A study of T'ang Exotics. University of California Press. Berkeley and Los Angeles. p. 83
- ↑ "Rhino population figures". SaveTheRhino.org. 2015. Besoek op 16 Mei 2015.
- ↑ Pusparini, W.; Sievert, P.R.; Fuller, T.K.; Randhir, T.O. & Andayani, N. (2015). "Rhinos in the parks: An island-wide survey of the last wild population of the Sumatran Rhinoceros". PLOS ONE. 10 (9): e0139982. Bibcode:2015PLoSO..1036643P. doi:10.1371/journal.pone.0136643. PMC 4574046. PMID 26376453.
- ↑ Havmøller, R.G.; Payne, J.; Ramono, W.; Ellis, S.; Yoganand, K.; Long, B.; Dinerstein, E.; Williams, A.C.; Putra, R.H.; Gawi, J.; Talukdar, B.K. & Burgess, N. (2015). "Will current conservation responses save the Critically Endangered Sumatran rhinoceros Dicerorhinus sumatrensis?". Oryx. 50 (2): 355–359. doi:10.1017/S0030605315000472.
- ↑ "15 Bornean rhinos discovered in Kalimantan?". Mongabay. 14 Maart 2016. Besoek op 3 Julie 2016.
- ↑ Nardelli, F. 2014 The last chance for the Sumatran rhinoceros?. Pachyderm 55: 43–53 http://www.rhinoresourcecenter.com/index.php?s=1&act=refs&CODE=ref_detail&id=1411778068
- ↑ "Rare Sumatran rhino sighted in Indonesian Borneo". Fox News. 23 Maart 2016. Besoek op 24 April 2016.
- ↑ "To rescue Sumatran rhinos, Indonesia starts by counting them first". Mongabay Environmental News. 15 April 2019. Besoek op 21 Januarie 2020.
- ↑ Williams, David; Ko, Stella (24 November 2019). "The last Sumatran rhino in Malaysia has died and there are less than 80 left in the world". CNN. Besoek op 27 November 2019.