Teenverstedeliking
.jpg)
Teenverstedeliking (ook teen-verstedeliking; in mindere mate verlandeliking) is ’n bevolkingsverspreiding en maatskaplike tendens waar mense uit stedelike gebiede na landelike gebiede trek. Dit het die eerste keer plaasgevind as ’n teenwerking op stedelike verval en oorbevolking. Die sosiale aardrykskundige, Brian Berry, het heel eerste teenverstedeliking ondersoek. [1] Onlangse navorsing het die sosiale en politieke dryfvere agter teenverstedeliking opgeteken, sowel as die impakte daarvan in ontwikkelende lande wat tans massaverstedeliking, soos China, ervaar.[2]
Proses[wysig | wysig bron]
Die proses behels die wegbeweeg van die bevolking uit stedelike gebiede soos dorpe en stede na ’n nuwedorp, landgoed, slaapdorp (gaapdorp) of dorpie. Die twee eersgenoemdes is dikwels deur regerings aangemoedig, terwyl die twee laasgenoemdes gewoonlik die keuse van die meer middelklas en sosiaal beweeglike persone is. Met dié dat die middestedelike vervoerinfrastruktuur en meer volhoubare openbare vervoer verbeter het, hoef mense nie meer naby hul werk te bly nie en kan sodoende makliker daagliks pendel.
Trekfaktore[wysig | wysig bron]
Verskeie faktore kan aanleiding gee tot teenverstedeliking, onder andere behuisingsdigtheid, behuisingskoste, besoedelingsvlakke (gesondheidsrisiko’s), misdaadvlakke, vreedsame aftrede en die behoefte na ’n beter lewensgehalte. Verbeterings in die landelike elektrifisering en Internet het sekere stedelike geriewe na die landelike gebiede versprei en dus verhuisingshindernisse oorbrug.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ "argiefkopie". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 September 2008. Besoek op 5 Junie 2011.
- ↑ Griffiths, Michael. B., Flemming Christiansen, and Malcolm Chapman. (2010) 'Chinese Consumers: The Romantic Reappraisal’. Ethnography, Sept 2010, 11, 331-357.