Gaan na inhoud

The Dark Angel

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
The Dark Angel
Regisseur George Fitzmaurice
Produksieleier Samuel Goldwyn
Draaiboek Frances Marion
Met
  • Ronald Colman
  • Vilma Bánky
Kinematografie George S. Barnes
Redigeerder Stuart Heisler
Ateljee Samuel Goldwyn Productions
Verspreider First National Pictures
Uitgereik 27 September 1925
Speeltyd 80 min
Land Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State
IMDb-profiel

The Dark Angel is 'n Amerikaanse stilfilm uit 1925. George Fitzmaurice is die regisseur.[1][2] Die film is gebaseer op die toneelstuk The Dark Angel, a Play of Yesterday and To-day deur H. B. Trevelyan, vrygestel deur First National Pictures, en met Ronald Colman, Vilma Bánky (in haar eerste Amerikaanse film), en Wyndham Standing.[3][4]

Storielyn

[wysig | wysig bron]
Ronald Colman and Vilma Bánky.

Tydens die Eerste Wêreldoorlog word kaptein Alan Trent, terwyl hy saam met sy verloofde Kitty Vane in Engeland met verlof was, skielik na die front teruggeroep voordat hy 'n huwelikslisensie kon kry. Alan en Kitty bring 'n nag van liefde by 'n plattelandse herberg deur "sonder die voordeel van geestelikes" en hy vertrek.

Aan die front gaan dit sleg met Alan, wat verblind word en 'n krygsgevangene word nadat hy deur die Duitsers gevange geneem is. Hy word as dood aangemeld, en sy vriend, kaptein Gerald Shannon, vra Kitty diskreet om haar hartseer met sy sagte liefde te streel.

Ná die oorlog ontdek Gerald egter dat Alan nog in 'n afgeleë hoek van Engeland leef en kinderverhale skryf vir 'n lewe. Getrou aan sy voormalige wapenkameraad lig Gerald Kitty in van Alan se herverskyning. Sy gaan na hom toe, en Alan verberg sy blindheid en sê vir Kitty dat hy nie meer vir haar omgee nie. Sy sien egter deur sy misleiding, en hulle word herenig.[5]

Hoofrolspelers

[wysig | wysig bron]
Vilma Bánky, 1925.

Ontvangs

[wysig | wysig bron]

Die film het 'n 100% vars gradering op Rotten Tomatoes, gebaseer op 9 positiewe kontemporêre resensies.[6]

Mordaunt Hall se resensie van 12 Oktober 1925 vir The New York Times vertel wat hierdie rolprent 'n oortuigende sukses gemaak het 7 jaar na die einde van die Eerste Wêreldoorlog.

Bewaring

[wysig | wysig bron]

'n Afdruk van The Dark Angel is onlangs in 'n filmargief opgespoor, so dit word tans nie as 'n verlore film beskou nie.[7]

Verwysings

[wysig | wysig bron]

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]