The Lord of the Rings: The Two Towers (rolprent)

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

The Lord of the Rings: The Two Towers is 'n epiese fantasie avontuurfilm uit 2002, geregisseer deur Peter Jackson, gebaseer op die tweede volume van JRR Tolkien se roman The Lord of the Rings. Die film is die tweede aflewering in die Lord of the Rings-trilogie en is vervaardig deur Barrie M. Osborne, Fran Walsh en Jackson, van 'n draaiboek deur Walsh, Philippa Boyens, Stephen Sinclair en Jackson.

Die rolprent bevat 'n ensemble rolverdeling insluitend Elijah Wood, Ian McKellen, Liv Tyler, Viggo Mortensen, Sean Astin, Cate Blanchett, John Rhys-Davies, Bernard Hill, Christopher Lee, Billy Boyd, Dominic Monaghan, Orlando Bloom, Hugo Weaving, Miranda Otto, David Wenham, Brad Dourif, Karl Urban en Andy Serkis. Dit is voorafgegaan deur The Fellowship of the Ring (2001) en gevolg deur The Return of the King (2003).

Deur die intrige van The Fellowship of the Ring voort te sit, sny die film deur drie storielyne. Frodo en Sam gaan voort met hul reis na Mordor om die Een Ring te vernietig, en Gollum, die voormalige bewaarder van die ring, ontmoet en sluit by hulle aan. Aragorn, Legolas en Gimli kom na die oorloggeteisterde nasie van Rohan en word herenig met die opgestane Gandalf, voordat hulle teen die legioene van die verraderlike towenaar Saruman by die Slag van Helm's Deep veg. Merry en Pippin ontsnap en ontmoet Treebeard die Ent, en help om 'n aanval op Isengard, vesting van Saruman, te beplan.

The Two Towers is deur die Amerikaanse ateljee New Line Cinema gefinansier en versprei, maar is heeltemal in Jackson se geboorteland Nieu-Seeland verfilm en geredigeer, gelyktydig met die ander twee dele van die trilogie. Die film het op 5 Desember 2002 in die Ziegfeld-teater in New York begin speel en is teatraal vrygestel op 18 Desember 2002 in die Verenigde State, en op 19 Desember 2002 in Nieu-Seeland.

Die rolprent is deur beide kritici en gehore aangeprys, wat dit as 'n landmerk in rolprentvervaardiging en 'n prestasie in die fantasiefilmgenre beskou het. Dit het lof ontvang vir sy regie, aksiereekse, optredes en musiekpartituur, veral vir Gollum. Dit het $936 miljoen wêreldwyd verdien, wat dit die film met die hoogste inkomste van 2002 maak en die derde grootste rolprent van alle tye ten tyde van sy vrystelling, na Harry Potter and the Sorcerer's Stone en Titanic. Na daaropvolgende heruitgawes het dit vanaf 2021 meer as $947 miljoen verdien.

Soos die ander rolprente in die trilogie, word The Two Towers wyd erken as een van die grootste en invloedrykste rolprente wat ooit gemaak is. Die film het talle toekennings ontvang; by die 75ste Oscar-toekennings is dit genomineer vir ses toekennings, insluitend Beste prent, en wen die Beste Klankredigering en Beste Visuele Effekte.

Storie[wysig | wysig bron]

Ontwakend uit 'n droom van Gandalf wat teen die Balrog in Moria veg, vind Frodo Baggins en Samwise Gamgee hulself verlore in die Emyn Muil naby Mordor en ontdek hulle word gevolg deur Gollum, 'n voormalige draer van die Een Ring. Frodo vang vir Gollum, maar ontferm hom oor Gollum en laat hom toe om hulle te lei, wat Sam daaraan herinner dat hulle Gollum se hulp nodig sal hê om Mordor in te filtreer.

Aragorn, Legolas en Gimli agtervolg 'n groep Uruk-hai om hul metgeselle Merry en Pippin te red, hulle gaan die koninkryk van Rohan binne. Die Uruk-hai word deur 'n groep Rohirrim in 'n lokval gelei, wat die Hobbits in staat stel om in die Fangorn-woud te ontsnap. In ontmoeting met Aragorn se groep, verduidelik die Rohirrim se leier Éomer dat hy en sy manskappe verban is deur Rohan se koning, Théoden, wat onder beheer is van Saruman en sy dienaar Wormtongue. Éomer glo Merry en Pippin is tydens die Uruk-hai se klopjag doodgemaak, maar laat nogtans vir die groep twee perde agter. Op soek na die Hobbits in Fangorn, ontmoet Aragorn se groep Gandalf, wat na sy stryd teen die Balrog opgewek is as Gandalf die Witte om Middel-aarde te help red.

Gandalf lei die trio na Rohan se hoofstad, Edoras, waar Gandalf Théoden van Saruman se beheer bevry. Aragorn keer dat Théoden vir Wormtongue, wat vlug, teregstel. Toe hy hoor van Saruman se planne om Rohan met sy Uruk-hai-leër te vernietig, ontruim Théoden sy burgers na die fort van Hornburg by Helm's Deep.

Gandalf vertrek om Éomer en sy volgelinge te vind, met die hoop dat hulle vir hul herstelde koning sal veg. Aragorn raak bevriend met Théoden se niggie, Éowyn, wat verlief raak op hom. Wanneer die vlugtelinge wat na Helm's Deep reis deur Saruman se Warg-ryende Orke aangeval word, val Aragorn van 'n krans af en sterf vermoedelik. Hy word deur sy perd Brego gevind en ry na Helm's Deep en sien hoe Saruman se leër na die vesting marsjeer.

In Rivendell word Arwen deur haar pa Elrond vertel dat Aragorn nie sal terugkeer nie. Hy herinner haar dat as sy in Middel-aarde aanbly, sy Aragorn met duisende jare sal oorleef, en sy vertrek onwillig na Valinor. Elrond word deur Galadriel van Lothlórien gekontak, wat hom daarvan oortuig dat die Elwe hul alliansie met mense behoort te eer, en hulle stuur 'n leër Elwe na Helm's Deep.

In Fangorn ontmoet Merry en Pippin Treebeard, 'n Ent. Om Treebeard te oortuig dat hulle bondgenote is, word hulle na 'n Ent Raad gebring, waar die Ente besluit om nie aan die komende oorlog deel te neem nie. Pippin vra vir Treebeard om hulle in die rigting van Isengard te neem, waar hulle die ontbossing aanskou wat deur Saruman se oorlogspoging veroorsaak is. Woedend bestorm Treebeard en die Ente Isengard en keer Saruman vas in sy toring.

Aragorn kom by Helm's Deep aan en deel mee dat Saruman se leër naby is en dat Théoden vir die geveg moet voorberei, ondanks die feit dat sy mansksppe baie minder is. Lothlórien se leër van Elwe arriveer, asook Saruman se leër, en 'n geveg volg. Die Uruk-hai breek die buitenste muur met plofstof en maak tydens die daaropvolgende aanval die Elwe se bevelvoerder, Haldir, dood. Die verdedigers trek terug in die waghuis, waar Aragorn Théoden oortuig om die Uruk-hai in 'n laaste aanval te ontmoet. Met dagbreek, terwyl die verdedigers oorweldig word, arriveer Gandalf en Éomer saam met die Rohirrim, wat die gety van die geveg omkeer. Die oorlewende Uruk-hai vlug na Fangorn-woud en word deur die Ente vermoor. Gandalf waarsku dat Sauron wraak sal neem.

Gollum lei Frodo en Sam deur die Dooie Moerasse na die Swart Poort, maar beveel aan dat hulle Mordor met 'n ander roete binnegaan. Frodo en Sam word gevange geneem deur veldwagters van Ithilien onder leiding van Faramir, broer van wyle Boromir. Frodo help Faramir om Gollum te vang. Toe Faramir van die Een Ring kennis neem, neem Faramir sy gevangenes na Gondor om die ring na sy pa Denethor te bring.

Terwyl hulle deur die beleërde stad Osgiliath gaan, probeer Frodo om aan Faramir die ware aard van die ring te verduidelik; Sam verduidelik dat Boromir deur die mag daarvan kop verloor het. In die ruïnes van Osgiliath word Faramir en die Hobbits deur 'n Nazgûl aangeval. Die Nazgûl vang byna vir Frodo, wat onder die ring se mag val, maar Sam red hom en herinner hom dat hulle veg vir die goeie wat nog in Middel-aarde oor is.

Sam kan Faramir oortuig om hom, Frodo en Gollum te laat gaan en die Ring te vernietig, want dit sal al die ellende beëindig. Onder die indruk van Frodo se voorneme, laat Faramir hulle vry. Saam met Gollum vertrek die twee Hobbits weer. Gollum voel verraai deur die Hobbits omdat hulle hom nie gehelp het toe Faramir se manne hom gevang het nie, en hy begin weer met sy ou gedrag. Toe hy besef dat hy nie self die Hobbits kan uitoorlê nie, besluit hy om hulle na die spinnekop, Shelob, te lok.

Bronne[wysig | wysig bron]

  • Jude Fisher, John R. R. Tolkien: Der Herr der Ringe, Die zwei Türme, Das offizielle Begleitbuch. Klett-Cotta-Verlag, Stuttgart 2002, ISBN 3-608-93505-3.
  • Brian Sibley: Der Herr der Ringe, Wie der Film gemacht wurde. Klett-Cotta-Verlag, Stuttgart 2002, ISBN 3-608-93502-9.
  • Mark Achilles: Fantasy Fiction – die Suche nach dem wahren Menschsein bei „Harry Potter“ und „Der Herr der Ringe“. In: Thomas Bohrmann, Werner Veith, Stephan Zöller (Hrsg.): Handbuch Theologie und Populärer Film. Band 1. Ferdinand Schöningh, Paderborn 2007, ISBN 978-3-506-72963-7, S. 95–113.