Totale Strategie

Hierdie artikel moet skoongemaak of andersins verbeter word. Hierdie artikel voldoen nie tans aan die hoë gehaltestandaarde waarna Wikipedia streef nie. Voel vry om self in te spring en verbeterings te maak, en verwyder hierdie kennisgewing ná die tyd. Vir meer hulp, sien die redigeringshulp. Daar is moontlik kommentaar in die artikel of op die besprekingsblad oor wat verbeter moet word.

In die laaste deel van die 20ste eeu het Suid-Afrika 'n komplekse web van interne en eksterne druk in die gesig gestaar wat sy politieke landskap beduidend gevorm het. In reaksie hierop het die Nasionale Party (NP)-regering ontwikkel en geïmplementeer wat bekend geword het as die Totale Strategie. Hierdie strategie was daarop gemik om die veelsydige uitdagings aan te spreek wat die apartheidsregime in die gesig gestaar het, veral die "Totale Aanslag".

Die Totale Strategie was die NP-regering se omvattende reaksie op wat dit beskou het as die Totale Aanslag, 'n veelsydige aanval op die Suid-Afrikaanse staat. Soos verduidelik in Stemmet het die regering geglo dat Suid-Afrika aangeval is deur 'n gekoördineerde wêreldwye kommunistiese sameswering, wat oor politieke, ekonomiese, sielkundige en militêre fronte heen opereer. Hierdie oortuiging het die ontwikkeling van die Totale Strategie gedryf, wat gepoog het om hierdie vermeende bedreiging teen te werk deur alle beskikbare hulpbronne te integreer en aksies oor alle sektore van die samelewing te koördineer. Hierdie strategie het 'n swaar klem gelê op sekuriteitsmaatreëls, inligtingbeheer, propaganda en pogings om aspekte van die apartheidstelsel te hervorm om legitimiteit te verkry. Die Totale Strategie het ten doel gehad om die bestaande politieke orde te beskerm deur beide die interne en eksterne uitdagings wat die regime in die gesig staar, aan te spreek, en dikwels die lyne tussen burgerlike en militêre funksies te vervaag.

Die teoretiese grondslae van die Totale Strategie word ondersoek in Senekal en Stemmet, wat aanvoer dat die strategie diep gewortel was in die teeninsurgensieteorie. Die artikel dui daarop dat die Totale Aanslag 'n akkurate assessering was van die bedreigings wat Suid-Afrika tydens die Koue Oorlog in die gesig gestaar het, en die Totale Strategie was 'n logiese reaksie gebaseer op heersende teeninsurgensie-doktrines. Teeninsurgensieteorie beklemtoon die integrasie van alle instrumente van nasionale mag, insluitend militêre, politieke, ekonomiese en inligtingsinstrumente, om opstand te bestry. Die NP-regering, beïnvloed deur denkers soos David Galula en Robert Thompson, het geglo dat 'n holistiese benadering nodig was om die komplekse uitdagings wat hulle in die gesig gestaar het, aan te spreek. Dit het ingesluit die vestiging van regeringslegitimiteit, die verslaan van opstandige magte, die verskaffing van sekuriteit en die bevordering van ekonomiese groei. Soos in hierdie artikel aangehaal, het PW Botha beweer "daar is 'n Totale Aanslag, sielkundig, polities, ekonomies en militêr", wat die breë omvang van die strategie beklemtoon.

Die implementering van die Totale Strategie het gelei tot beduidende veranderinge in die struktuur en werking van die Suid-Afrikaanse regering. Soos uiteengesit in Senekal en Stemmet is die Nasionale Veiligheidsbestuurstelsel gestig. Hierdie stelsel het ten doel gehad om alle regeringsdepartemente onder 'n sentrale liggaam te integreer, om te verseker dat alle beleide en aksies in lyn was met nasionale veiligheidsdoelwitte. Hierdie gesentraliseerde beheer het vinnige reaksie op vermeende bedreigings moontlik gemaak en het ten doel gehad om 'n gekoördineerde teeninsurgensie-poging te skep. Die artikel merk op dat Generaal Magnus Malan die Nasionale Veiligheidsbestuurstelsel as een van die beste stelsels wat die land ooit gehad het, beskou het, aangesien dit die aanspreek van 'n wye reeks kwessies vergemaklik het, van toiletgeriewe in townships tot die teenwerking van opstandige aktiwiteite.

Die Totale Strategie het ook die gebruik van noodtoestande en uitgebreide veiligheidsmaatreëls behels om interne onrus te onderdruk. Soos bespreek in Stemmet het die 1980's die implementering van opeenvolgende en toenemend uitgebreide noodtoestande onder President PW Botha gesien. Hierdie maatreëls het die regering breë magte verleen om individue aan te hou, beweging te beperk en inligting te beheer. Die noodtoestande was 'n sleutelkomponent van die Totale Strategie, wat daarop gemik was om teenkanting te onderdruk en orde te handhaaf te midde van groeiende teenkanting teen apartheid. Stemmet beskryf die toenemende geweld en die regering se pogings om dit deur hierdie noodmagte te beheer, en beklemtoon die spanning tussen veiligheid en menseregte.

Die Totale Strategie was 'n veelsydige benadering wat deur die NP-regering aangeneem is om die uitdagings wat dit in die laat 20ste eeu in die gesig gestaar het, aan te spreek. Dit was gewortel in die persepsie van 'n Totale Aanslag, gedryf deur kommunistiese magte en interne teenkanting. Die strategie was gebaseer op teeninsurgensieteorie, wat die integrasie van alle instrumente van nasionale mag beklemtoon het. Dit het gelei tot die skepping van die Nasionale Veiligheidsbestuurstelsel, verhoogde militarisering van die samelewing en die implementering van noodtoestande. Terwyl sommige argumenteer dat die Totale Strategie bloot 'n selfsugtige narratief was om apartheid te handhaaf, dui bewyse daarop dat dit ook gedryf is deur 'n opregte geloof in 'n kommunistiese bedreiging, gedeel deur Westerse intelligensie-agentskappe. Die Totale Strategie het Suid-Afrika se politieke landskap gedurende hierdie onstuimige tydperk beduidend gevorm, met blywende implikasies vir die land se oorgang na demokrasie.