Transatlantiese tonnel

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

'n Atlantiese tonnel is 'n teoretiese (vir ons jongspan: dit bestaan nog nie!) tonnel wat onderdeur die Atlantiese Oseaan tussen Noord-Amerika en Europa sal strek, moontlik vir doeleindes soos massavervoer. Sommige voorstelle stel tegnologies gevorderde treine voor wat 'n moontlike spoed van 500 tot 8 000 kilometer per uur (310 tot 4 970 myl per uur) sal kan bereik.[1] Die meeste voorspellers van só 'n tonnel verwag dat dit tussen die Verenigde State en die Verenigde Koninkryk sal strek, of dan meer spesifiek tussen New York en Londen.

Voordele in vergelyking met lugvervoer (vliegtuie) is hoër spoed, en die gebruik van elektrisiteit in plaas van skaars oliegebaseerde brandstof, 'n sterk oorweging vir toekomstige tye, lank ná die piek-olietyd.

Die belangrikste struikelblokke in die bou van so 'n tonnel is die koste daarvan, met skattings van tussen VS$ 175 miljard en VS$ 1200 biljard sowel as die beperkings deur huidige materiaalwetenskappe.[2] Die wêreld se bestaande groot onderseetonnels, soos die Channel-tonnel, Seikan-tonnel en die Gotthard Base-tonnel, sukkel finansieel ten spyte van die gebruik van goedkoper tegnologie as enige sover voorgestel vir die Atlantiese tonnel.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. "Transatlantic Tunnel". Joseph Giotta (Narrator), Powderhouse Productions. Extreme Engineering ("Discovery Channel"). 16 April 2003. http://dsc.discovery.com/convergence/engineering/transatlantictunnel/interactive/interactive.html. 
  2. Carl Hoffman (12 April 2004). "Trans-Atlantic MagLev: Vacuum Tube Train". "Popular Science". Besoek op 27 September 2011.
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.