Vanguard 1

'n model van Vanguard 1

Vanguard 1 (Harvard-benaming: 1958-Beta 2, COSPAR ID: 1958-002B) is 'n Amerikaanse satelliet en die vierde kunsmatige satelliet wat suksesvol in 'n geosentriese wentelbaan om die Aarde geplaas is naas Spoetnik 1, Spoetnik 2 en Explorer 1. Die satelliet is op 17 Maart 1958 gelanseer. Vanguard 1 was die eerste satelliet wat met sonkrag aangedryf is.Alhoewel kommunikasie met die satelliet in 1964 verlore geraak het, bly dit steeds die oudste mensgemaakte voorwerp wat nog in 'n wentelbaan is, tesame met die boonste stadium van sy lanseervoertuig.

Vanguard 1 is ontwerp om die lanseervermoëns van 'n drie-stadium lanseervoertuig, as deel van Project Vanguard, te toets en die uitwerking van die ruimte omgewing op 'n satelliet en sy stelsels in 'n wentelbaan om die aarde te bepaal. Dit is ook gebruik om geodetiese metings deur middel van baananalise te verkry. Vanguard 1, wat klein en lig genoeg is om met net een hand gedra te kon word, is deur die Sowjet-premier, Nikita Chroesjtsjof, beskryf as "die pomelo-satelliet".

Ontwerp

Die ruimtetuig is 'n 1,46 kg aluminiumsfeer van 150 mm in deursnee, met antennas wat 0,91 m lank is. Dit bevat 'n 10 mW, 108 MHz-sender wat deur 'n kwikbattery aangedryf word en 'n 5 mW, 108,03 MHz-sender wat aangedryf is deur ses sonselle wat op die romp van die satelliet gemonteer is.Ses 30 cm lang antennas, 0,8 cm deursnee veer-aangedrewe aluminiumlegering-antennas steek uit die sfeer uit. Die senders is hoofsaaklik gebruik vir ingenieurswese en opsporing van data, maar is ook gebruik om die totale elektron inhoud tussen die satelliet en die grondstasies te bepaal.'n Rugsteunweergawe van Vanguard 1 is te sien by die Smithsonian National Air and Space Museum, Steven F. Udvar-Hazy Centre in Chantilly, Virginië.

Sending

Universal Newsreel oor die lansering van Vanguard 1 op 17 Maart 1958

Op 17 Maart 1958 het die driestadium-lanseringsvoertuig Vanguard 1 in 'n 654 km × 3 969 km, 134,27 minuut elliptiese wentelbaan met 'n helling van 34,25° geplaas. Oorspronklike skattings het aangedui dat Vanguard 1 vir 2 000 jaar in die wentelbaan sou bly, maar daar is ontdek dat sonstralingsdruk en atmosferiese weerstand tydens hoë vlakke van sonaktiwiteit aansienlike versteurings in die perigeumhoogte van die satelliet veroorsaak het, wat 'n aansienlike afname van sy verwagte leeftyd tot ongeveer 240 jaar tot gevolg gehad het.Vanguard 1 het sy seine vir meer as ses jaar na die Aarde gestuur terwyl dit om die Aarde gewentel het.

Radio baken

’n 10 mW kwikbattery-aangedrewe telemetriesender op die 108 MHz-band wat gebruik word vir die Internasionale Geofisiese Jaar (IGJ) wetenskaplike satelliete, en ’n 5 mW, 108.03 MHz Minitrack-sender wat deur ses sonselle aangedryf word, is gebruik as deel van ’n radiofasevergelykende hoeknasporingstelsel. Die stelsel het seine deur die satelliet se ses veergelaaide aluminiumlegerings-antenne oorgedra. Satellietopsporing is bereik met behulp van hierdie senders en Minitrack-grondstasies wat regoor die Aarde geleë is.

Hierdie radioseine is gebruik om die totale elektron inhoud tussen die satelliet en geselekteerde grond-ontvangstasies te bepaal. Die battery-aangedrewe sender het die interne pakket temperatuur vir ongeveer 16 dae verskaf en vir 20 dae naspoorseine gestuur. Die sonsel aangedrewe sender het vir meer as ses jaar gewerk. Seine het geleidelik verswak en is vir die laaste keer in Mei 1964 by die Minitrack-stasie in Quito, Ecuador, ontvang. Sedertdien is die ruimtetuig opties met teleskope vanaf die aarde nagespoor.

Ontwerp vir atmosferiese dightheid merings

As gevolg van sy simmetriese vorm, is Vanguard 1 vir eksperimente gebruik vir die bepaling van boonste atmosferiese digthede as 'n funksie van hoogte, breedtegraad, seisoen en sonaktiwiteit. Soos die satelliet voortdurend om die aarde wentel, sou dit effens van sy voorspelde posisie afwyk en die afwyking word groter en groter as gevolg van die weerstand van die atmosfeer. Deur die tempo en tyd van die omwenteling afwykings te meet, en tesame met die weerstand besonderhede van die satelliet wat bekend was, kon die atmosfeer se parameters terugwaarts bereken word. Daar was bepaal dat die atmosfeer druk en weerstand en die gevolglike vertraging van die satelliet, groter was as wat verwag is omrede die Aarde se atmosfeer wel geleidelik in die ruimte afneem.