Vlag van Italië

Vlag van Italië

Vlag van Italië
Bynaam	il Tricolore
Gebruik	Nasionale vlag
Verhouding	2:3
Goedgekeur	19 Junie 1946
Ontwerp	’n Vertikale driekleur in groen, wit en rooi.
Wisselvormvlag van Italië
Gebruik	Burgerlike vlag en vaandel
Verhouding	2:3
Goedgekeur	9 November 21946
Ontwerp	’n Vertikale driekleur in groen, wit en rooi met ’n gekombineerde historiese wapenskild van Venisië, Genua, Pisa en Amalfi in die wit baan.
Wisselvormvlag van Italië
Bynaam	Staatsvaandel
Gebruik	Staatsvaandel
Verhouding	2:3
Goedgekeur	24 Oktober 2003
Ontwerp	’n Vertikale driekleur in groen, wit en rooi met die Italiaanse wapen in die wit baan.
Wisselvormvlag van Italië
Bynaam	Vlootvaandel
Verhouding	2:3
Goedgekeur	9 November 1947
Ontwerp	’n Vertikale driekleur in groen, wit en rooi met die Italiaanse Vlootwapen in die wit baan.
Wisselvormvlag van Italië
Bynaam	Oorlogsvlag
Verhouding	1:1
Ontwerp	’n Vertikale driekleur in groen, wit en rooi.

Die nasionale vlag van Italië (Italiaans: bandiera d’Italiakode: it is verouderd ) is op 19 Junie 1946 amptelik in gebruik geneem. Die vlag vertoon drie ewe wye vertikale bane in groen, wit en rooi met die groen baan aan die vlagpaalkant soos gedefinieer in Artikel 12 van die Italiaanse grondwet. Daar word na die vlag as die Driekleur (il Tricolorekode: it is verouderd . Die Italiaanse wet reguleer die gebruik en vertoon daarvan, beskerm die verdediging daarvan en maak voorsiening vir die vlagskennis; dit skryf ook die onderrig daarvan in Italiaanse skole voor, saam met ander nasionale simbole van Italië.

Die Italiaanse vlagdag, genaamd Driekleurdag is ingestel deur wet nr. 671 van 31 Desember 1996 en word elke jaar op 7 Januarie gevier. Hierdie viering herdenk die eerste amptelike aanvaarding van die driekleur as ’n nasionale vlag deur ’n soewereine Italiaanse staat, die Cispadaanse Republiek, ’n Napoleontiese susterrepubliek van die Eerst eFranse Republiek, wat op 7 Januarie 1797 in Reggio Emilia plaasgevind het, op grond van die gebeure na die Franse Rewolusie (1789–1799) wat, onder andere, nasionale selfbeskikking bepleit het. Die Italiaanse nasionale kleure het vir die eerste keer op 21 Augustus 1789in Genua verskyn op ’n driekleur-kokade, wat die eerste groen, wit en rooi Italiaanse militêre oorlogsvlag met sewe jaar vooruitgegaan het, wat op sy beurt op 11 Oktober 1796 deur die Lombardiese Legioen in Milaan aangeneem is.

Na 7 Januarie 1797 het die steun vir die Italiaanse vlag bestendig gegroei, totdat dit een van die belangrikste simbole van Italiaanse eenwording geword het, wat op 17 Maart 1861 uitgeloop het op die proklamasie van die Koninkryk van Italië, waarvan die driekleur die nasionale vlag geword het. Na die aanneming daarvan het die driekleur een van die mees herkenbare en bepalende kenmerke van die verenigde Italiaanse staatskap in die volgende twee eeue van die geskiedenis van Italië geword.

Geskiedenis

Die Franse Rewolusie

Die Franse kokarde, wat ontstaan het en versprei isonder die opstande van die Franse Rewolusie

Die Italiaanse driekleur, soos ander driekleurvlae, is geïnspireer deur die Franse een, wat deur die rewolusie in 1790 op Franse vloot-oorlogskepe ingebruik geneem is, en is simbolies van die hernuwing wat deur die oorsprong van Jakobinisme teweeggebring is. Kort na die gebeure van die Franse rewolusie het die ideale van sosiale vernuwing wyd begin versprei op grond van die voorspraak van die Verklaring van die Regte van die Mens en van die Burger van 1789, insluitend in Italië. Daarop het politieke vernuwing gevolg met die eerste patriotiese gisting gerig op nasionale selfbeskikking wat later gelei het tot die Italiaanse eenwording op die Italiaanse skiereiland. Om hierdie rede het die Franse blou, wit en rooi vlag die eerste verwysing van die Italiaanse Jakobyne geword en vervolgens ’n bron van inspirasie vir die skep van ’n Italiaanse identiteitsvlag.

Op 12 Julie 1789, twee dae voor die bestorming van die Bastille, het die rewolusionêre joernalis Camille Desmoulins die betogers gevra watter kleur hulle as simbool van die Franse Rewolusie moes aanneem terwyl hy die Paryse skare tot opstand aangemoedig het, en groen, ’n simbool van hoop, of die blou van die Amerikaanse Rewolusie, ’n simbool van vryheid en demokrasie, voorgestel. Die skare het aangedring op groen kokardes. Desmoulins het toe ’n groen blaar opgetel en dit bo sy kop as hoed gehou as ’n kenmerkende teken van die rewolusionêre. Die groen in die primitiewe Franse kokarde, is onmiddellik laat vaar ten gunste van blou en rooi, die antieke kleure van Parys, omdat dit ook die kleur van die koning se broer, die Graaf van Artesië, was wat na die Eerste Teruggawe monarg geword het as Karel X van Frankryk. Die Franse driekleurkokarde is toe op 17 Julie 1789 voltooi met die byvoeging van wit, die kleur van die Huis van Bourbon, uit eerbied vir koning Lodewyk XVI van Frankryk, wat steeds regeer het ten spyte van die gewelddadige opstande wat in die land gewoed het; die Franse monargie is op 10 Augustus 1792 afgeskaf.

Die Italiaanse kokarde waarop die nasionale kleure van Italië in 1789 gebaseer is

Die eerste gedokumenteerde gebruik van die Italiaanse nasionale kleure is 21 Augustus 1789. In die historiese argiewe van die Republiek Genua word berig dat ooggetuies gesien het hoe sommige betogers ’n rooi, wit en groen kokarde aan hul klere vertoon. Die Italiaanse koerante van daardie tyd het verwarring geskep oor die feite van die Franse Rewolusie, spesifiek in verband met die vervanging van groen met blou, en berig dat die Franse driekleur groen, wit en rooi was. Toe die korrekte inligting oor die chromatiese samestelling van die Franse driekleur Italië bereik het, het die Italiaanse Jakobyne besluit om groen in plaas van blou te hou, omdat dit die natuur voorgestel het en dus metafories ook verwys het na natuurlike regte, of sosiale gelykheid en vryheid, al drie beginsels wat vir hulle kosbaar was.

Die rooi, wit en groen kokarde het toe ’n paar jaar later, op 13–14 November 1794, weer verskyn en is gedra deur ’n groep studente van die Universiteit van Bologna, gelei deur Luigi Zamboni en Giovanni Battista De Rolandis, wat ’n volksoproer wou beplan om die Katolieke regering van Bologna, ’n stad wat destyds deel was van die Kerklike Staat, omver te werp. Zamboni en De Rolandis het hulself as “patriotte” gesien en driekleurkokardes gedra om aan te dui dat hulle geïnspireer is deur Jakobynse rewolusionêre ideale, maar het dit ook aangepas om hulle kokarde van die Franse kokarde te onderskei.

Die rooi, wit en groen kokarde het na die gebeure van Bologna verskyn tydens Napoleon Bonaparte se intog in Milaan op 15 Mei 1796 plaasgevind het. Hierdie kokardes, met die tipiese sirkelvorm, het rooi aan die buitekant, groen op ’n tussenposisie en wit in die middel gehad. Hierdie ornamente is deur die oproeriges gedra, selfs tydens die godsdienstige seremonies wat in die Katerdaal van Milaanse gehou is as teken van dank vir Napoleon, wat, ten minste aanvanklik, as ’n bevryder beskou is. Die driekleurkokardes het toe een van die amptelike simbole geword van die Milanese Nasionale Garde, wat op 20 November 1796 gestig is, en het vandaar verder in die Italiaanse skiereiland versprei. Die groen, wit en rooi kokarde het later in so ’n mate versprei dat dit geleidelik die enigste ornament was wat in Italië deur die oproeriges gebruik is. Die patriotte het dit “Italiaanse kokarde” begin noem, wat dit een van die simbole van die land gemaak het. Die groen, wit en rooi driekleur het dus ’n sterk patriotiese waarde verkry en een van die simbole van nasionale bewustheid geword, ’n verandering wat geleidelik daartoe gelei het dat dit die kollektiewe verbeelding van die Italianers binnegedring het.

Die Napoleontiese tydperk

Die oorlogsvlag van die Lombardiese Legioen, die eerste militêre eenheid om die drie Italiaanse kleure te aanvaar

Die oudste gedokumenteerde vermelding van die Italiaanse driekleurvlag hou verband met Napoleon Bonaparte se eerste intog op die Italiaanse skiereiland. Die eerste gebied wat deur Napoleon verower is, was Piëmont; in die historiese argief van die Cherasco-munisipaliteit van Piëmont, word ’n dokument bewaar wat op 13 Mei 1796, tydens die Skietstilstand van Cherasco tussen Napoleon en die Oostenryks-Piëmontese troepe, die eerste vermelding van die Italiaanse driekleur bevestig, met verwysing na munisipale baniere wat op drie torings in die historiese sentrum gehys is. In die dokument is die term “groen” later doodgetrek en vervang deur “blou”, die kleur wat – saam met wit en rooi – die Franse vlag vorm.

Met die aanvang van die eerste veldtog in Italië het die Jakobyne van die Italiaanse skiereiland op talle plekke in opstand gekom en, saam met die Italiaanse soldate wat in die Napoleontiese leër was, tot die Franse oorwinnings bygedra. Hierdie hernuwing is deur die Italianers aanvaar, ten spyte daarvan dat dit hoofsaaklik virdie gemak van Frankryk was, wat sterk imperialistiese neigings gehad het omdat die nuwe politieke situasie beter as die vorige een geag is. Hierdie tweeledige koppeling met Frankryk was meer aanvaarbaar as die vorige eeue van absolutisme.

Vlag van die Cispadaanse Republiek, die eerste Italiaanse driekleur wat deur ’n soewereine staat aanvaar is (1797)

Op 11 Oktober 1796 het Napoleon die ontstaan van die Lombardiese Legioen, ’n militêre eenheid wat saamgestel is deur die Algemene Administrasie van Lombardye wat deur die Transpadaanse Republiek (1796–1797) gelei is, per brief aan die Directoire meegedeel. Op hierdie dokument is in verwysing na die oorlogsvlag wat op die Franse driekleur gevolg het en wat deur die Milaanse patriotte aan Napoleon voorgestel is, berig dat hierdie militêre eenheid ’n rooi, wit en groen banier sou hê, kleure wat voorheen deur die Milaanse Nasionale Wag gebruik is, sowel as op die kokardes. In ’n seremonie op 16 November 1796 by die Piazza del Duomo is ’n militêre vlag aan die Lombardiese Legioen oorhandig. Die Lombardiese Legioen was dus die eerste Italiaanse militêre afdeling wat hom met ’n driekleurvlag in die vorm van ’n banier, toegerus het. Die eerste amptelike goedkeuring van die Italiaanse vlag deur die owerhede was dus as ’n militêre kenteken van die Lombardiese Legioen en nog nie as die nasionale vlag van ’n soewereine Italiaanse staat nie.

Met die opeenvolging van Napoleon se militêre oorwinnings en die gevolglike stigting van republieke wat gunstig gestaan het teenoor rewolusionêre ideale, is rooi, wit en groen in baie Italiaanse sttede op militêre baniere aanvaar as ’n simbool van sosiale en politieke vernuwing. Op 19 Junie 1796 is Bologna deur Napoleon se troepe beset. Op 18 Oktober 1796 het die Napoleontiese vergadering van landdroste en afgevaardigdes van Bologna, saam met die stigting van die Italiaanse Legioen (waarvan militêre banier bestaan het ​​uit ’n rooi, wit en groen driekleur, waarskynlik geïnspireer deur die soortgelyke besluit van die Lombardiese Legioen), besluit om ’n burgerlike banier van rooi, wit en groen te skep, hierdie keer onafhanklik van militêre gebruik. Die Italiaanse vlag het, na die aanvaarding deur die Bolognese vergadering, ’n politieke simbool geword van die stryd vir die onafhanklikheid van Italië van buitelandse moondhede. Die gebruik van die vlag in die burgerlike sfeer het dit ook dan ondersteun.

Die eerste rooi, wit en groen nasionale vlag van ’n soewereine Italiaanse staat is op 7 Januarie 1797 aangeneem, toe die Veertiende Parlement van die Cispadaanse Republiek (1797), op voorstel van Giuseppe Compagnoni, besluit het “om die … standaard of vlag van drie kleure, groen, wit en rooi …, universeel te maak”:

Giuseppe Compagnoni word beskou as die “vader van die Italiaanse vlag”

[…] Uit die notule van die XIVde Sitting van die Cispadaanse Kongres: Reggio Emilia, 7 Januarie 1797, 11 vm. Patriotiese Saal. 100 deelnemers is teenwoordig, afgevaardigdes van die bevolkings van Bologna, Ferrara, Modena en Reggio Emilia. Giuseppe Compagnoni het ook voorgestel dat die standaard of Cispadaanse vlag van drie kleure, groen, wit en rooi, universeel gemaak moet word en dat hierdie drie kleure ook in die Cispadaanse kokarde gebruik moet word, wat deur almal gedra moet word. Dit is aanvaar. […]

— Aanvaardingsdekreet van die driekleur deur die Cispadaanse Republiek

Aangesien Compagnoni die groen, wit en rooi driekleurvlag voorgestel het, word hy as die “vader van die Italiaanse vlag” beskou. Die kongresbesluit om ’n groen, wit en rooi driekleurvlag aan te neem, is toe begroet met ’n jubelende atmosfeer en met ’n luide applous. Die aanvaarding van die Italiaanse vlag deur die Cispadaanse Republiek, ’n soewereine Italiaanse staat, is geïnspireer deur hierdie banier van Bologna, wat op sy beurt gekoppel is aan ’n munisipaliteit en dus steeds ’n suiwer plaaslike omvang, en aan die vorige militêre baniere van die Lombardiese Legioen en die Italiaanse Legioen. In die besonder is die Italiaanse Legioen gevorm deur soldate van Emilia en Romagna. Die vlag van die Cispadaanse Republiek was ’n vierkant met rooi bo en, ’n wit baan in die middel met ’n embleem wat bestaan ​​het uit ’n lourierkrans versier met ’n wapentrofee en vier pyle, wat die vier provinsies verteenwoordig wat die Republiek gevorm het, en ’n groen baan onder. Weens die rewolusie in het die betekenis van die vlag aldaar van “dinasties” en “militêr” na “nasionaal” verander, en hierdie konsep, wat nog onbekend was in Italië, is deur die Franse aan die Italianers oorgedra.

Die Sala del Tricolore wat later die raadsaal van die Reggio Emilia-munisipaliteit geword het, waar die Italiaanse vlag op 7 Januarie 1797 ontstaan het

Die Cispadaanse en die Transpadaanse Republieke het in 1797 saamgesmelt in die Cisalpynse Republiek (1797–1802) en het die vertikale vierkantige driekleur sonder kenteken in 1797 aanvaar. Die kleure van die vlag van die Cisalpynse Republiek is oorspronklik horisontaal gerangskik, met groen bo-aan, maar op 11 Mei 1798 het die Groot Raad van die pasgestigte staat ’n Italiaanse driekleur as die nasionale banier gekies met die kleure vertikaal gerangskik. By die formele viering van die stigting in die nuwe republiek, wat op 9 Julie in Milaan plaasgevind het, is deur 300 000 mense gevier, insluitend gewone burgers, Franse soldate en verteenwoordigers van die groot munisipaliteite van die republiek. Die geleentheid is gekenmerk deur ’n oproer van driekleurvlae en kokardes. By hierdie geleentheid het Napoleon hul driekleurbaniere plegtig aan die militêre eenhede van die pasgestigte republiek oorhandig.

Die vlag van die Cisalpynse Republiek is tot 1802 behou, toe dit herdoop is tot die Napoleontiese Italiaanse Republiek (1802–1805). Gevolglik is ’n nuwe vlag aanvaar, hierdie keer met ’n rooi veld wat ’n groen vierkant binne ’n wit ruit bevat het; die presidensiële standaard van Italië wat sedert 14 Oktober 2000 in gebruik is, is deur hierdie vlag geïnspireer.

Dit was gedurende hierdie tydperk dat die groen, wit en rooi driekleur hoofsaaklik die kollektiewe verbeelding van die Italianers binnegedring het en ’n ondubbelsinnige simbool van Italiaansheid geword het. In minder as 20 jaar het die rooi, wit en groen vlag sy eie uniekheid verkry, en het dit baie beroemd en bekend geword.

In 1799 het die onafhanklike Republiek Lucca onder Franse invloed gekom en die vertikale groen, wit en rooi vlag horisontaal aanvaar, met groen bo-aan; dit het tot 1801 geduur. In 1805 het Napoleon sy suster, Elisa Bonaparte Baciocchi, as Prinses van Lucca en Piombino ingestel. Hierdie gebeurtenis word herdenk in die opening van Leo Tolstoi se Oorlog en Vrede.

In dieselfde jaar, nadat Napoleon homself tot die eerste Franse Keiser gekroon het, is die Italiaanse Republiek omskep in die eerste Napoleontiese Koninkryk van Italië (1805–1814), of Italico, onder sy direkte heerskappy. Die vlag van die Koninkryk van Italië was dié van die Republiek in reghoekige vorm, met die goue Napoleontiese arend as wapenfiguur. Dit het in gebruik gebly tot die Napoleon se ondergang in 1814.

Historiese ontwikkeling van die Italiaanse vlag

• 
  Vlag van die Cispadaanse Republiek (1797)
• 
  Vlag van die Cisalpynse Republiek (1797–1798)
• 
  Vlag van die Cisalpynse Republiek (1798–1802)
• 
  Vlag van die Italiaanse Republiek (1802–1805)
• 
  Vlag van die Koninkryk Italië (1805–1814)
• 
  Vlag van die VerenigdeItaliaanse Provinsies (1831)
• 
  Vlag van die Koninkryk der Beide Sicilië (1848–1849)
• 
  Vlag van die Republiek San Marco (1848–1849)
• 
  Vlag van die Koninkryk Piedmont-Sardinië (1848–1851)
• 
  Vlag van die Koninkryk Sicilië (1848–1849)
• 
  Vlag van die Groothertogdom Toscane (1848–1849)
• 
  Vlag van die Romeinse Republiek (1849)
• 
  Oorlogsvlag van die Romeinse Republiek (1849)
• 
  Vlag van die Vrye Stede van Menton en Roquebrune (1848–1849)
• 
  Vlag van die Koninkryk Piedmont-Sardinië (1851–1861)
• 
  Vlag van die Verenigde Provinsies van Sentraal-Italië (1859–1860)
• 
  Vlag van die Koninkryk der Beide Sicilië (1860–1861)
• 
  Staatsvlag van die Koninkryk van Italië (1861–1946)
• 
  Burgerlike vlag van die Koninkryk van Italië. Nasionale en handelsvlag in die tydperk (1861–1946)
• 
  Vlag van die Colonna Italiana (1936–1945)
• 
  Vlag van die Italiaanse Sosiale Republiek (1943–1945)
• 
  Vlag van die Nasionale Republikeinse Leër (1 Desember 1943 tot 7 Mei 1945)
• 
  Oorlogsvlag van die Italiaanse Sosiale Republiek (28 Januarie 1944 tot 7 Mei 1945)
• 
  Vlag van die Nasionale Bevrydingskomitee (1943–1945)
• 
  Vlag van die Brigate Garibaldi (1943–1945)
• 
  Vlag van die Italiaanse etniese minderheid (Istriese Italianers en Dalmasiese Italianers) in Joegoslawië (1945–1990)
• 
  Vlag van die Trustskap Somalië (1950–1960)
• 
  Vlag van Italianers van Kroasië (1990–huidig)
• 
  Vlag van die Italiaanse Republiek (1946–2003)
• 
  Vlag van die Italiaanse Republiek (2003–2006)
• 
  Vlag van die Italiaanse Republiek (2006–huidig)

Ontwerp

Kleure

Een van die oorspronklike kopieë van die Italianse grondwet, nou in bewaring van die Historiese Argief van die President van Italië

Die kleure van die Italiaanse vlag word weergegee in artikel 12 van die Grondwet van die Italiaanse Republiek wat in staatskoerant (Gazzetta Ufficialekode: it is verouderd ) No. 298, buitengewone uitgawe van 27 Desember 1947 gepubliseer is en het op 1 Januarie 1948 in werking getree:

• groen;
• wit;
• rooi.

Indien die vlag horisontaal vertoon word moet die groen aan die vlagpaalkant vertoon word en die rooi aan die wapperkant. Wanneer die vlag vertikaal vertoon word moet die groen bo-aan wees.

	Groen	Wit	Rooi
Bekskrywing	Varinggroen	Helderwit	Vlamskarlaken
Heksadesimaal	#008C45	#F4F5F0	#CD212A
RGB	0-140-69	244-245-240	205-33-42
CMYK	100-0-51-45	0-0-2-4	0-84-80-20

Bibliography

• Bovio, Oreste (1996). Due secoli di tricolore (in Italiaans). Ufficio storico dello Stato Maggiore dell'Esercito. SBN IT\ICCU\BVE\0116837.
• Busico, Augusta (2005). Il tricolore: il simbolo la storia (in Italiaans). Presidenza del Consiglio dei Ministri, Dipartimento per l'informazione e l'editoria. SBN IT\ICCU\UBO\2771748.
• Colangeli, Oronzo (1965). Simboli e bandiere nella storia del Risorgimento italiano (PDF) (in Italiaans). Patron. SBN IT\ICCU\SBL\0395583. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 6 Augustus 2020. Besoek op 22 September 2019.
• Fiorini, Vittorio (1897). "Le origini del tricolore italiano". Nuova Antologia di Scienze Lettere e Arti (in Italiaans). LXVII (vierde reeks): 239–267 and 676–710. SBN IT\ICCU\UBO\3928254.
• Maiorino, Tarquinio; Marchetti Tricamo, Giuseppe; Zagami, Andrea (2002). Il tricolore degli italiani. Storia avventurosa della nostra bandiera (in Italiaans). Arnoldo Mondadori Editore. ISBN 978-88-04-50946-2.
• Tarozzi, Fiorenza; Vecchio, Giorgio (1999). Gli italiani e il tricolore (in Italiaans). Il Mulino. ISBN 88-15-07163-6.
• Villa, Claudio (2010). I simboli della Repubblica: la bandiera tricolore, il canto degli italiani, l'emblema (in Italiaans). Comune di Vanzago. SBN IT\ICCU\LO1\1355389.

Eksterne skakels

• (en) Italië by Flags of the World
• (en) "Flag of Italy". Encyclopædia Britannica. Besoek op 17 September 2023.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.