Waterglas
Waterglas is 'n oplosbare metasilikaat gewoonlik van natrium, soms kalium of een van hulle hidrate. Dit is teen ongeveer 1818 deur J.N. von Fuch ontdek, en sy brandwerende eienskappe is reeds in 1823 beskryf.[1]
Die algemene formule vir die natriumsilikaat is mNa2O.nSiO2. Dit bevat veral die metasilikaat Na2SiO3, maar ook dimetasilikaat Na2Si2O5 en ortosilikaat Na4SiO4. Die n/m verhouding word die modulus genoem en is karakteristiek vir die produk. Vir n/m=2 is dit veral ortosilikaat, maar in waterige oplossings sal dit hidroliseer (en polimeriseer) volgens[2]
Die metasilikaat is ook basies
Waterglas (Na2O.nSiO2; n=1,2 – 4) kan verkry word deur kwartssand (suiwer SiO2) saam te smelt met soda (natriumkarbonaat) by 1500oC. Dit is ook moontlik om Na2SO4 en koolpoeier te gebruik.
Dit is 'n belangrike industriële produk, waarvan 30% na die seepindustrie en 30% na die tekstiel-, papier-, en verfindustrie gaan, dikwels om sy brandwerende eienskappe.
Dit word ook gebruik om funderinge te versterk. Saam met kalsiumchloried bind dit sandkorreltjies saam. Saam met oksiede soos CaO, MgO en ZnO vorm dit onoplosbare silikate wat verhard.[3]
Waterglas word as bindmiddel gebruik in verf en veral in deklae. Die infrarooispektrum in die gebied 1002–1044 cm-1 kan gebruik word om te bepaal of dit monomere/dimere eenhede betref (1002 cm-1) of, of dit kettings van drie of vier eenhede bevat (1044 cm-1) [4]
Chemiese tuin
[wysig | wysig bron]'n Bekende chemiese eksperiment is die chemiese tuin. Brokke sout van nikkelnitraat, kopersulfaat of kobaltchloried word toevoeg aan 'n 1:1 oplossing van waterglas in water. Die metaalione vorm 'n onoplosbare vel van nikkel-, koper- of kobaltsilikaat wat deur osmotiese werking breek en 'n nuwe vel kan vorm.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Werner Freitag, Dieter Stoye Paints, Coatings and Solvents, 1998, ISBN 3-527-28863-5
- ↑ Srdjan Bulatovic Handbook of Flotation Reagents. vol 1., 2007, ISBN 978-0-444-53029-5
- ↑ F.A. Henglein Chemical Technology, 1969, Library of Congress Catalog No. 67-22831
- ↑ Dileep Singh, Dongming Zhu Design, Development, and Applications of Engineering Ceramics vol 125, 2010, ISBN 978-0-470-88936-7