Gaan na inhoud

Yves Tanguy

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Yves Tanguy
Geboortenaam Raymond Georges Yves Tanguy
Geboorte 5 Januarie 1900
Parys, Frankryk
Sterfte 15 Januarie 1955
Woodbury, Connecticut, VSA
Nasionaliteit Frankryk en Verenigde State
Beroep(e) Surrealistiese skilder

Raymond Georges Yves Tanguy (5 Januarie 1900 – 15 Januarie 1955), bekend as net Yves Tanguy (/ˌiːv tɒ̃ˈɡiː/; Frans: [iv tɑ̃ɡi]), was 'n Franse surrealistiese skilder.

Biografie

[wysig | wysig bron]

Tanguy was die seun van 'n afgetrede vlootkaptein, en is gebore op 5 Januarie 1900,[1] by die Ministerie van Vlootsake op Place de la Concorde in Parys, Frankryk.[2] Sy ouers was albei van Bretonse oorsprong.[3] Ná sy pa se dood in 1908 het sy ma teruggetrek na haar geboorteplek Locronan, Finistère, en hy het uiteindelik ’n groot deel van sy jeug by verskeie familielede deurgebring.

In 1918 het Tanguy kortliks by die handelsvloot aangesluit voordat hy in die weermag opgeneem is, waar hy bevriend geraak het met Jacques Prévert. Aan die einde van sy militêre diensplig in 1922 het hy na Parys teruggekeer, waar hy verskeie los werke gewerk het. Hy het afgekom op 'n skildery deur Giorgio de Chirico en was so diep beïndruk dat hy besluit het om self 'n skilder te word ten spyte van sy algehele gebrek aan formele opleiding.[4] Tanguy het die gewoonte gehad om heeltemal geabsorbeer te word deur die huidige skildery waaraan hy gewerk het. Hierdie manier om kunswerke te skep was moontlik te danke aan sy baie klein ateljee wat net genoeg plek gehad het vir een nat stuk.[5]

Deur sy vriend Prévert is Tanguy omstreeks 1924 in die kring van surrealistiese kunstenaars rondom André Breton ingevoer. Tanguy het vinnig begin om sy eie unieke skilderstyl te ontwikkel, sy eerste solo-uitstalling in Parys in 1927 te gee en later dieselfde jaar met sy eerste vrou Jeannette Ducrocq (geb. 1896, d. 1977) te trou. Gedurende hierdie besige tyd van sy lewe het Breton vir Tanguy 'n kontrak gegee om 12 stukke per jaar te verf. Met sy vaste inkomste het hy minder geskilder en uiteindelik net agt kunswerke vir Breton geskep.

In Desember 1930, tydens 'n vroeë vertoning van Buñuel en Dalí se L'Age d'Or, het regse aktiviste na die voorportaal van die bioskoop waar die film vertoon is, gegaan en kunswerke van Salvador Dalí, Joan Miró, Man Ray, Tanguy, en ander, vernietig.

Deur die 1930's het Tanguy die boheemse lewenstyl van die sukkelende kunstenaar met oorgawe aangeneem, wat uiteindelik gelei het tot die mislukking van sy eerste huwelik.[6] Hy het in 1938 'n intense verhouding met Peggy Guggenheim gehad toe hy saam met sy vrou Jeannette Ducrocq na Londen is om sy eerste retrospektiewe uitstalling in Brittanje by haar galery Guggenheim Jeune deel te neem. Die uitstalling was ’n groot sukses en Guggenheim het in haar outobiografie geskryf dat “Tanguy homself vir die eerste keer in sy lewe ryk bevind het”. Sy het sy prente Toilette de L'Air en The Sun in Its Jewel Case (Le Soleil dans son écrin)[7] vir haar versameling gekoop. Tanguy het ook vir Peggy twee pragtige oorbelle geverf.[8] Die verhouding het in beide Londen en Parys voortgeduur en eers geëindig toe Tanguy 'n mede-surrealistiese kunstenaar ontmoet het wat sy tweede vrou sou word.[9]

In 1938, nadat hy die werk van medekunstenaar Kay Sage gesien het, het Tanguy 'n verhouding begin wat tot sy tweede huwelik gelei het. Met die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog het Sage na haar geboorteland, New York, teruggetrek, en Tanguy, wat ongeskik vir militêre diens beoordeel is, het haar gevolg. Hy sou die res van sy lewe in die Verenigde State deurbring. Sage en Tanguy is op 17 Augustus 1940 in Reno, Nevada, getroud. Hulle huwelik was duursaam maar gespanne. Albei het swaar gedrink, en Tanguy het Sage verbaal en soms fisiek aangerand, haar gedruk en soms selfs privaat en by sosiale byeenkomste met 'n mes gedreig. Sage, volgens vriende se verhale, het geen reaksie op haar man se aggressie gemaak nie.[10] Teen die einde van die oorlog het die egpaar na Woodbury, Connecticut, verhuis en 'n ou plaashuis in 'n kunstenaarsateljee omskep. Hulle het die res van hul lewe daar deurgebring. In 1948 het hy 'n genaturaliseerde burger van die Verenigde State geword [11]

In Januarie 1955 het Tanguy 'n noodlottige beroerte by Woodbury gekry. Sy liggaam is veras en sy as bewaar tot Sage se dood in 1963. Later is sy as deur sy vriend Pierre Matisse op die strand by Douarnenez in sy geliefde Bretagne gestrooi, saam met dié van sy vrou.[12]

Styl en nalatenskap

[wysig | wysig bron]

Tanguy se skilderye het 'n unieke, onmiddellik herkenbare styl van nie-verteenwoordigende surrealisme. Hulle wys uitgestrekte, abstrakte landskappe, meestal in 'n streng beperkte palet van kleure, wat net soms flitse van kontrasterende kleuraksent toon. Tipies is hierdie uitheemse landskappe bevolk met verskeie abstrakte vorms, soms hoekig en skerp soos stukke glas, soms met 'n intrigerende organiese voorkoms, soos reuse-amoebes wat skielik in klip verander het.

Volgens Nathalia Brodskaïa is Mama, is pappa gewond! (1927) een van Tanguy se indrukwekkendste skilderye. Brodskaïa skryf dat die skildery sy skuld aan Giorgio de Chirico weerspieël - vallende skaduwees en 'n klassieke bolyf - en 'n gevoel van ondergang oproep: die horison, die leegheid van die vlakte, die eensame plant, die rook, die hulpeloosheid van die klein figure. Tanguy het gesê dat dit 'n beeld was wat hy heeltemal in sy verbeelding gesien het voordat hy dit begin skilder het.[13] Hy het ook beweer dat hy die titel van hierdie en ander werke uit psigiatriese handboeke geneem het: "Ek onthou hoe ek 'n hele middag saam met ... André Breton deurgebring het," het hy gesê, "deur boeke oor psigiatrie geblaai in die soeke na verklarings van pasiënte wat kan wees, gebruik as titels vir skilderye."

Jennifer Mundy het egter ontdek dat die titel van hierdie skildery en verskeie ander geneem is uit 'n boek oor paranormale verskynsels, Traité de metaphysique (1922) deur dr Charles Richet.[14]

Tanguy se styl was 'n belangrike invloed op verskeie jonger skilders, soos Roberto Matta, Wolfgang Paalen, Toyen en Esteban Francés, wat 'n Surrealistiese styl in die 1930's aangeneem het.[15] Later het Tanguy se skilderye (en, minder direk, dié van de Chirico) die styl van die 1980 Franse animasiefliek Le Roi et l'oiseau, deur Paul Grimault en Prévert, beïnvloed.[16] Tanguy se werke het ook die wetenskapfiksie-voorbladkuns van illustreerder Richard Powers beïnvloed.

In populêre kultuur

[wysig | wysig bron]

Tanguy se The Invisibles was 'n belangrike storiepunt in die derde episode van die tweede reeks van BBC Two-komedie-drama There She Goes.[17]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "UPI Almanac for Saturday, Jan. 5, 2019". United Press International. 5 Januarie 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Januarie 2019. Besoek op 6 September 2019. artist Yves Tanguy in 1900
  2. ↑ Schalhorn 2001, p. 211.
  3. ↑ "Yves Tanguy | Encyclopedia.com". www.encyclopedia.com. Besoek op 3 April 2020.
  4. ↑ Schalhorn 2001, p. 212.
  5. ↑ Adamson, Natalie. (5 Julie 2017). Painting, politics and the struggle for the École de Paris, 1944-1964. Routledge. ISBN 978-1-351-55518-0. OCLC 1003859912.
  6. ↑ Dalley, Jan (1 November 2019). "Peggy Guggenheim: surrealism in a cold climate". www.ft.com (in Engels (VK)). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Desember 2022. Besoek op 3 April 2020.
  7. ↑ Peggy Guggenheim Collection, Venice
  8. ↑ Peggy Guggenheim Collection, Venice
  9. ↑ Out of this Century: Confessions of an Art Addict, Peggy Guggenheim, published by Andre Deutsch, London. 2005, bl179-189
  10. ↑ Suther, Judith D. (1997). A House of Her Own: Kay Sage, Solitary Surrealist. Lincoln: Univ. of Nebraska Press. bl. 130–132. ISBN 0803242344.
  11. ↑ Richter, Hans (1956). "Richter, Hans. "In Memory of Two Friends. Yves Tanguy, 1900-1956." College Art Journal, vol. 15, no. 4, 1956, pp. 343–346. JSTOR, www.jstor.org/stable/772770". College Art Journal. 15 (4): 343–346. JSTOR 772770.
  12. ↑ John Russell, Matisse, Father & Son, bl.210, published by Harry N. Abrams, NYC. Copyright John Russell 1999, ISBN 0-8109-4378-6
  13. ↑ Nathalia Brodskaïa, Surrealism, Parkstone International, 2012, bl. 123.
  14. ↑ Jennifer Mundy, 'Tanguy, Titles and Mediums', Art History. vol.6, no.2, Junie 1983, bl.199-213.
  15. ↑ José Pierre, "Yves Tanguy", Oxford Art Online. Besoek 20 Julie 2012.
  16. ↑ Martini, Paola; Pascale Ramel (12 Desember 2007). "Quelques propositions d'activités – "Le roi et l'oiseau"" [Some proposals for activities - "The King and the Mockingbird"] (PDF) (in Frans). artsvisuels.ia94.ac-creteil.fr. p. 4. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Julie 2012.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (link)
  17. ↑ "BBC Two - There She Goes, Series 2, Episode 3". BBC Two. Besoek op 20 Junie 2023.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Yves_Tanguy&oldid=2730663"