Outoritarisme: Verskil tussen weergawes

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Blaai deur geskiedenis
← Ouer wysigingNuwer wysiging →
Content deleted Content added
VisueelWikiteks
Sobaka (besprekings | bydraes)
33 471 edits
Sobaka (besprekings | bydraes)
33 471 edits
Lyn 28: Lyn 28:


Volgens Michael Albertus word die meeste grondhervormingsprogramme geneig om geïmplementeer te word deur outoritêre regimes wat gevolglik eiendomsreg van die begunstigdes van die grondhervorming weerhou. Outoritêre regimes doen dit om dwingende hefboomwerking oor landelike bevolkings te verkry.<ref>{{Cite book|last=Albertus|first=Michael|url=https://www.cambridge.org/core/books/property-without-rights/C9DDCF77AE8E55C573242F4552A8DDA2|title=Property without Rights: Origins and Consequences of the Property Rights Gap|date=2021|publisher=Cambridge University Press|isbn=978-1-108-83523-7|series=Cambridge Studies in Comparative Politics|location=Cambridge|doi=10.1017/9781108891950}}</ref>
Volgens Michael Albertus word die meeste grondhervormingsprogramme geneig om geïmplementeer te word deur outoritêre regimes wat gevolglik eiendomsreg van die begunstigdes van die grondhervorming weerhou. Outoritêre regimes doen dit om dwingende hefboomwerking oor landelike bevolkings te verkry.<ref>{{Cite book|last=Albertus|first=Michael|url=https://www.cambridge.org/core/books/property-without-rights/C9DDCF77AE8E55C573242F4552A8DDA2|title=Property without Rights: Origins and Consequences of the Property Rights Gap|date=2021|publisher=Cambridge University Press|isbn=978-1-108-83523-7|series=Cambridge Studies in Comparative Politics|location=Cambridge|doi=10.1017/9781108891950}}</ref>

===Instellings===
Binne outoritêre stelsels is daar moontlik demokratiese instellings soos politieke partye, wetgewers<ref>{{Cite journal|last1=Gandhi|first1=Jennifer|last2=Noble|first2=Ben|last3=Svolik|first3=Milan|date=2020|title=Legislatures and Legislative Politics Without Democracy|journal=Comparative Political Studies|language=en-US|volume=53|issue=9|pages=1359–1379|doi=10.1177/0010414020919930|issn=0010-4140|doi-access=free}}</ref> en verkiesings, maar dit word op so 'n manier bestuur dat outoritêre regimes verskans word.<ref name=":1">{{Cite book|last1=Geddes|first1=Barbara|title=How Dictatorships Work|last2=Wright|first2=Joseph|last3=Frantz|first3=Erica|date=2018|publisher=Cambridge University Press|isbn=978-1-316-33618-2|pages=137–140|doi=10.1017/9781316336182}}</ref><ref name="SvolikNominal"/> Binne demokrasieë strewe partye om die belange van eendersdenkende burgers te koördineer, terwyl dit in outoritêre stelsels 'n manier is vir outoritêre leiers om bekwame elite vir die regime te vind.<ref name="SvolikNominal"/> In 'n demokrasie is 'n wetgewer bedoel om die diversiteit van belange tussen burgers te verteenwoordig, terwyl outoritêre wetgewers gebruik om hul eie selfbeheersing teenoor ander elite aan te dui asook om ander elite wat 'n uitdaging vir die regime inhou, te monitor.


==Verwysings==
==Verwysings==

Wysiging soos op 18:08, 25 Junie 2021

Outoritarisme is 'n vorm van regering wat gekenmerk word deur die verwerping van politieke pluraliteit, die gebruik van 'n sterk sentrale mag om die politieke status quo te bewaar, en vermindering van die oppergesag van die reg, skeiding van magte en demokratiese verkiesings.[1] Politieke wetenskaplikes het baie tipologieë geskep wat variasies van outoritêre regeringsvorme beskryf.[1] Outoritêre regimes kan outokraties of oligargies van aard wees en kan gebaseer wees op die bewind van 'n party of die weermag.[2][3]

In 'n invloedryke 1964-werk[4] het die politieke wetenskaplike Juan Linz outoritarisme gedefinieer dat dit vier eienskappe besit:

  1. Beperkte politieke pluralisme, gerealiseer met beperkings op die wetgewer, politieke partye en belangegroepe.
  2. Politieke legitimiteit gebaseer op 'n beroep op emosie en identifikasie van die regime as 'n noodsaaklike euwel om "maklik herkenbare samelewingsprobleme, soos onderontwikkeling of opstand" te bekamp.
  3. Minimale politieke mobilisering en onderdrukking van aktiwiteite teen die regering.
  4. Swak gedefinieerde uitvoerende magte, dikwels vaag en verskuiwend, wat die mag van die uitvoerende gesag uitbrei.[5][6]

Minimaal omskryf, het 'n outoritêre regering nie vrye en mededingende direkte verkiesing van wetgewers nie, geen vrye en mededingende direkte of indirekte verkiesings vir uitvoerende leiers nie, of albei.[7] Breed gedefinieerde, outoritêre state sluit in lande wat nie burgerlike vryhede het nie, soos godsdiensvryheid, of lande waarin die regering en die opposisie nie minstens een keer na die vrye verkiesing van die mag wissel nie.[8] Outoritêre state kan nominaal demokratiese instellings bevat, soos politieke partye, wetgewers en verkiesings, wat daarin slaag om outoritêre bewind te verskans en bedrieglike, nie-mededingende verkiesings kan voorkom.[9] Sedert 1946 het die aandeel van outoritêre state in die internasionale politieke stelsel toegeneem tot in die middel van die 1970's, maar het van toe af gedaal tot in die jaar 2000.[10]

Eienskappe

Outoritarisme word gekenmerk deur hoogs gekonsentreerde en gesentraliseerde regeringsmag wat deur politieke onderdrukking gehandhaaf word en die uitsluiting van potensiële uitdagers. Dit gebruik politieke partye en massa-organisasies om mense te mobiliseer rondom die doelstellings van die regime.[11] Adam Przeworski het geteoretiseer dat 'outoritêre ewewig hoofsaaklik op leuens, vrees en ekonomiese welvaart berus'.[12]

Outoritarisme is ook geneig om die informele en ongereguleerde uitoefening van politieke mag te behels, 'n leierskap wat 'selfaangestel is en selfs as verkies nie deur burgers se vrye keuse deur mededingers verdring kan word nie, die arbitrêre ontneming van burgerlike vryhede en min verdraagsaamheid vir sinvolle opposisie. [11] 'n Verskeidenheid van ingestelde sosiale beheermaatreëls probeer ook om die burgerlike samelewing te smoor terwyl politieke stabiliteit gehandhaaf word deur die beheer oor en ondersteuning van die gewapende magte, 'n burokrasie wat beman word deur die regime en die skep van getrouheid deur middel van sosialisering en indoktrinasie.[11]

Outoritarisme word gekenmerk deur 'n "onbepaalde politieke ampstermyn" van die heerser of regerende party (dikwels in 'n eenpartystaat) of ander gesag.[11] Die oorgang van 'n outoritêre stelsel na 'n meer demokratiese regeringsvorm word demokratisering genoem.[11]

Grondwette in outoritêre regimes

Outoritêre regimes neem dikwels 'die institusionele uitrusting' van demokrasieë soos grondwette aan.[13] Grondwette in outoritêre state kan verskillende rolle vervul, insluitend "bedieningshandleiding" (wat beskryf hoe die regering moet funksioneer); "advertensiebord" (teken van die bedoeling van die regime), "bloudruk" (uiteensetting van toekomstige regimeplanne) en "vensterbedekking" (materiaal wat bedoel is om te verdoesel, soos bepalings waarin vryhede uiteengesit word wat nie in die praktyk gehuldig word nie).[14] Outoritêre grondwette kan help om regimes te legitimeer, versterk en konsolideer.[15] 'n Outoritêre grondwet "wat regeringsoptrede suksesvol koördineer en volksverwagtinge definieer, kan ook help om die bewind van die regering te konsolideer deur weer koördinasie op 'n ander stel reëlings te belemmer".[16] Anders as demokratiese grondwette, plaas outoritêre grondwette nie direkte perke op uitvoerende gesag nie; in sommige gevalle kan sulke dokumente egter as maniere vir elites funksioneer om hul eie eiendomsreg te beskerm of die gedrag van outokrate te beperk.[17]

Die konsep van 'outoritêre konstitusionalisme' is ontwikkel deur die regsgeleerde Mark Tushnet.[18] Tushnet onderskei outoritêre konstitusionalistiese regimes van 'liberale konstitusionalistiese' regimes ('die soort wat bekend is in die moderne Weste, met kernverbintenisse tot menseregte en selfregering wat deur middel van verskillende institusionele meganismes geïmplementeer word') en van suiwer outoritêre regimes (wat die idee verwerp) van menseregte of beperkings op leiers se mag.[18] Hy beskryf outoritêre konstitusionalistiese regimes as (1) outoritêre dominante party wat (2) sanksies (soos lasteruitsprake) oplê teen politieke andersdenkendes, maar nie arbitrêr in hegtenis neem nie; (3) 'redelike oop bespreking en kritiek op sy beleid' toelaat; (4) 'redelike vrye en regverdige verkiesings' hou, sonder sistemiese intimidasie, maar 'met noukeurige aandag aan sake soos die opstel van verkiesingsdistrikte en die opstel van partylyste om so goed moontlik te verseker dat dit sal geld - en deur 'n aansienlike marge "; (5) ten minste af en toe reageer op die openbare mening; en (6) "meganismes skep om te verseker dat die hoeveelheid onenigheid nie die vlak oorskry wat dit wenslik beskou nie".[18]

Ekonomie

Geleerdes soos Seymour Lipset,[19] Carles Boix, Susan Stokes,[20] Dietrich Rueschemeyer, Evelyne Stephens en John Stephens[21] voer aan dat ekonomiese ontwikkeling die waarskynlikheid van demokratisering verhoog. Adam Przeworski en Fernando Limongi voer aan dat hoewel ekonomiese ontwikkeling demokrasieë minder geneig is om outoritêr te word, daar onvoldoende bewyse is om tot die gevolgtrekking te kom dat ontwikkeling demokratisering veroorsaak ('n outoritêre staat in 'n demokrasie verander).[22]

Eva Bellin voer aan dat onder sekere omstandighede die burger en arbeid meer geneig is om demokratisering te bevoordeel, maar minder onder ander omstandighede.[23] Ekonomiese ontwikkeling kan die steun van die publiek vir outoritêre regimes op kort tot mediumtermyn verhoog.[24]

Volgens Michael Albertus word die meeste grondhervormingsprogramme geneig om geïmplementeer te word deur outoritêre regimes wat gevolglik eiendomsreg van die begunstigdes van die grondhervorming weerhou. Outoritêre regimes doen dit om dwingende hefboomwerking oor landelike bevolkings te verkry.[25]

Instellings

Binne outoritêre stelsels is daar moontlik demokratiese instellings soos politieke partye, wetgewers[26] en verkiesings, maar dit word op so 'n manier bestuur dat outoritêre regimes verskans word.[27][9] Binne demokrasieë strewe partye om die belange van eendersdenkende burgers te koördineer, terwyl dit in outoritêre stelsels 'n manier is vir outoritêre leiers om bekwame elite vir die regime te vind.[9] In 'n demokrasie is 'n wetgewer bedoel om die diversiteit van belange tussen burgers te verteenwoordig, terwyl outoritêre wetgewers gebruik om hul eie selfbeheersing teenoor ander elite aan te dui asook om ander elite wat 'n uitdaging vir die regime inhou, te monitor.

Verwysings

  1. ↑ 1,0 1,1 Furio Cerutti (2017). Conceptualizing Politics: An Introduction to Political Philosophy. Routledge. p. 17. Politieke wetenskaplikes het uitgebreide tipologieë van outoritarisme uiteengesit, en dit is nie maklik om 'n algemeen aanvaarde definisie te trek nie; dit lyk asof die belangrikste kenmerke daarvan die nie aanvaarding van konflik is en die pluraliteit as normale elemente van die politiek, die wil om die status quo te behou en verandering te voorkom deur alle politieke dinamika onder streng beheer te hou deur 'n sterk sentrale mag, en laastens die erosie van die oppergesag van die reg, die verdeling van magte en demokratiese stemprosedures.
  2. ↑ Natasha M. Ezrow & Erica Frantz (2011). Dictators and Dictatorships: Understanding Authoritarian Regimes and Their Leaders. Continuum International Publishing Group. p. 17.
  3. ↑ Brian Lai & Dan Slater (2006). "Institutions of the Offensive: Domestic Sources of Dispute Initiation in Authoritarian Regimes, 1950-1992". American Journal of Political Science. 50 (1): 113–126. doi:10.1111/j.1540-5907.2006.00173.x. JSTOR 3694260.{{cite journal}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)
  4. ↑ Richard Shorten, Modernism and Totalitarianism: Rethinking the Intellectual Sources of Nazism and Stalinism, 1945 to the Present Geargiveer 9 Januarie 2020 op Wayback Machine (Palgrave Macmillan, 2012), bl. 256 (nota 67): " Vir 'n lang tyd was die gesaghebbende definisie van outoritarisme die van Juan J. Linz."
  5. ↑ Juan J. Linz, "An Authoritarian Regime: The Case of Spain," in Erik Allardt and Yrjö Littunen, eds., Cleavages, Ideologies, and Party Systems: Contributions to Comparative Political Sociology (Helsinki: Transactions of the Westermarck Society), pp. 291-342. Reprinted in Erik Allardt & Stine Rokkan, eds., Mas Politics: Studies in Political Sociology (New York: Free Press, 1970), bl.251-83, 374-81.
  6. ↑ Gretchen Casper, Fragile Democracies: The Legacies of Authoritarian Rule Geargiveer 9 Januarie 2020 op Wayback Machine (University of Pittsburgh Press, 1995), bl. 40–50 (citing Linz 1964).
  7. ↑ Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. pp. 22–23. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019. Ek volg Przeworski et al. (2000), Boix (2003) en Cheibub et al. (2010) in die definisie van 'n diktatuur as 'n onafhanklike land wat nie aan ten minste een van die volgende twee kriteria vir demokrasie voldoen nie: (1) vrye en mededingende wetgewende verkiesings en (2) 'n uitvoerende gesag wat direk verkies word in vrye en mededingende presidensiële verkiesings of indirek deur 'n wetgewer in parlementêre stelsels. In hierdie boek gebruik ek die terme diktatorskap en outoritêre regime as sinonieme en verwys ek na die hoofde van hierdie regimes as net diktators of outoritêre leiers, ongeag hul formele titel.
  8. ↑ Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. p. 20. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019. Meer veeleisende kriteria kan vereis dat regerings sekere burgerlike vryhede moet respekteer - soos die vryheid van godsdiens (Schmitter en Karl 1991; Zakaria 1997) - of dat die sittende regering en die opposisie minstens een keer na die eerste skynbaar vrye verkiesing (Huntington) aan bewind moet wissel. 1993; Przeworski et al. 2000; Cheibib et al. 2010)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. pp. 8, 12, 22, 25, 88, 117. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019.
  10. ↑ Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. p. 25. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Theodore M. Vesta, [ Outoritarisme op Google Boeke Ethiopia: A Post-Cold War African State]. Greenwood, 1999, bl. 17.
  12. ↑ Przeworski, Adam (26 Julie 1991). Democracy and the Market: Political and Economic Reforms in Eastern Europe and Latin America. Cambridge University Press. p. 58. ISBN 9780521423359.
  13. ↑ Michael Albertus & Victor Menaldo, "The Political Economy of Autocratic Constitutions", in Constitutions in Authoritarian Regimes (eds. Tom Ginsburg & Alberto Simpser: Cambridge University Press, 2014), bl. 80.
  14. ↑ Tom Ginsburg & Alberto Simpser, Constitutions in Authoritarian Regimes (Cambridge University Press, 2014), bl. 3–10.
  15. ↑ Michael Albertus & Victor Menaldo, Constitutions in Authoritarian Regimes (eds. Tom Ginsburg & Alberto Simpser: Cambridge University Press, 2014), bl. 54.
  16. ↑ Davis S. Law & Mila Versteeg, "Constitutional Variation Among Strains of Authoritarianism" in Constitutions in Authoritarian Regimes (eds. Tom Ginsburg & Alberto Simpser: Cambridge University Press, 2014), bl. 173.
  17. ↑ Michael Albertus & Victor Menaldo, Constitutions in Authoritarian Regimes (eds. Tom Ginsburg & Alberto Simpser: Cambridge University Press, 2014), bl. 54, 80.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Tushnet, Mark (Januarie 2015). "Authoritarian Constitutionalism" Geargiveer 17 Januarie 2020 op Wayback Machine. Cornell Law Review. Cambridge University Press. 100 (2): 36–50. doi:10.1017/CBO9781107252523.004.
  19. ↑ Lipset, Seymour Martin (1959). "Some Social Requisites of Democracy: Economic Development and Political Legitimacy". The American Political Science Review. 53 (1): 69–105. doi:10.2307/1951731. ISSN 0003-0554. JSTOR 1951731. S2CID 53686238.
  20. ↑ Boix, Carles; Stokes, Susan C. (Julie 2003). "Endogenous Democratization". World Politics (in Engels). 55 (4): 517–549. doi:10.1353/wp.2003.0019. ISSN 0043-8871. S2CID 18745191.
  21. ↑ Capitalist Development and Democracy. University Of Chicago Press. 1992.
  22. ↑ Przeworski, Adam; Limongi, Fernando (1997). "Modernization: Theories and Facts". World Politics. 49 (2): 155–183. doi:10.1353/wp.1997.0004. ISSN 0043-8871. JSTOR 25053996. S2CID 5981579.
  23. ↑ Bellin, Eva (Januarie 2000). "Contingent Democrats: Industrialists, Labor, and Democratization in Late-Developing Countries". World Politics (in Engels). 52 (2): 175–205. doi:10.1017/S0043887100002598. ISSN 1086-3338. S2CID 54044493.
  24. ↑ Magaloni, Beatriz (September 2006). "Voting for Autocracy: Hegemonic Party Survival and its Demise in Mexico". Cambridge Core (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 April 2020. Besoek op 17 Desember 2019.
  25. ↑ Albertus, Michael (2021). Property without Rights: Origins and Consequences of the Property Rights Gap. Cambridge Studies in Comparative Politics. Cambridge: Cambridge University Press. doi:10.1017/9781108891950. ISBN 978-1-108-83523-7.
  26. ↑ Gandhi, Jennifer; Noble, Ben; Svolik, Milan (2020). "Legislatures and Legislative Politics Without Democracy". Comparative Political Studies (in Engels (VSA)). 53 (9): 1359–1379. doi:10.1177/0010414020919930. ISSN 0010-4140.
  27. ↑ Geddes, Barbara; Wright, Joseph; Frantz, Erica (2018). How Dictatorships Work. Cambridge University Press. pp. 137–140. doi:10.1017/9781316336182. ISBN 978-1-316-33618-2.

Notas

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Outoritarisme&oldid=2407973"