Elektrochemie: Verskil tussen weergawes
verbeter |
Geskiedenis begin |
||
| Lyn 2: | Lyn 2: | ||
Wanneer 'n [[chemiese reaksie]] deur 'n elektriese potensiaalverskil aangedryf word, soos in [[elektrolise]], of as 'n potensiaalverskil voortspruit uit 'n chemiese reaksie soos in 'n [[battery]] of [[brandstofsel]], word dit 'n elektrochemiese reaksie genoem. Anders as in ander chemiese reaksies, word elektrone in elektrochemiese reaksies nie direk tussen [[Atoom|atome]], ione of [[Molekuul|molekule]] oorgedra nie, maar via die voorgenoemde elektronies-geleidende stroombaan. Hierdie verskynsel is wat 'n elektrochemiese reaksie van 'n konvensionele chemiese reaksie onderskei.{{R|Brett}} |
Wanneer 'n [[chemiese reaksie]] deur 'n elektriese potensiaalverskil aangedryf word, soos in [[elektrolise]], of as 'n potensiaalverskil voortspruit uit 'n chemiese reaksie soos in 'n [[battery]] of [[brandstofsel]], word dit 'n elektrochemiese reaksie genoem. Anders as in ander chemiese reaksies, word elektrone in elektrochemiese reaksies nie direk tussen [[Atoom|atome]], ione of [[Molekuul|molekule]] oorgedra nie, maar via die voorgenoemde elektronies-geleidende stroombaan. Hierdie verskynsel is wat 'n elektrochemiese reaksie van 'n konvensionele chemiese reaksie onderskei.{{R|Brett}} |
||
== Geskiedenis == |
|||
[[Lêer:Guericke-electricaldevice.PNG|duimnael|Duitse fisikus Otto von Guericke langs sy elektriese kragopwekker terwyl hy 'n eksperiment uitvoer.]] |
|||
=== 16de-tot-18de-eeuse ontwikkelings === |
|||
Begrip van elektriese sake het in die sestiende eeu begin. Gedurende hierdie eeu het die Engelse wetenskaplike William Gilbert 17 jaar lank met [[magnetisme]] en, in 'n mindere mate, [[elektrisiteit]] geëksperimenteer. Vir sy werk oor magnete het Gilbert bekend geword as die "Vader van magnetisme." Hy het verskeie metodes ontdek om magnete te vervaardig en te versterk.{{R|Olenick}} |
|||
In 1663 het die Duitse fisikus Otto von Guericke die eerste elektriese kragopwekker geskep, wat [[statiese elektrisiteit]] opgewek het deur wrywing in die masjien toe te pas. Die kragopwekker is gemaak van 'n groot [[Swawel|swaelbal]] wat binne 'n glasbol gegiet is, wat op 'n as gemonteer is. Die bal is deur middel van 'n kruk gedraai en 'n elektriese vonk is gevorm wanneer 'n kussing teen die bal gevryf is terwyl dit draai. Die bol kon verwyder word en as bron vir eksperimente met elektrisiteit gebruik word.{{R|Hellborg}} |
|||
Teen die middel van die 18de eeu het die Franse chemikus Charles François de Cisternay du Fay twee tipes statiese elektrisiteit ontdek, en ook dat soortgelyke ladings mekaar afstoot terwyl andersoortige ladings mekaar aantrek. Du Fay het aangekondig dat elektrisiteit uit twee vloeistowwe bestaan: "glasagtige" ("vitreous" in Engles, van die Latyns vir "glas"), of positiewe, elektrisiteit; en "harsagtige", of negatiewe, elektrisiteit. Dit was die tweevloeistofteorie van elektrisiteit, wat later in die eeu deur [[Benjamin Franklin]] se eenvloeistofteorie teengestaan sou word.{{R|Weinberg}} |
|||
== Verwysings == |
== Verwysings == |
||
| Lyn 7: | Lyn 16: | ||
<ref name="Brett">{{Cite book |last=Brett |first=Christopher M. A. |url=https://www.worldcat.org/oclc/26398887 |title=Electrochemistry : principles, methods, and applications |date=1993 |publisher=Oxford University Press |isbn=0-19-855389-7 |location=Oxford |oclc=26398887 |language=en}}</ref> |
<ref name="Brett">{{Cite book |last=Brett |first=Christopher M. A. |url=https://www.worldcat.org/oclc/26398887 |title=Electrochemistry : principles, methods, and applications |date=1993 |publisher=Oxford University Press |isbn=0-19-855389-7 |location=Oxford |oclc=26398887 |language=en}}</ref> |
||
<ref name="Hellborg">{{cite book | last=Hellborg | first=R. | last2=Siegbahn | first2=K. | title=Electrostatic Accelerators: Fundamentals and Applications | publisher=Springer | series=Particle Acceleration and Detection | year=2005 | isbn=978-3-540-23983-3 | url=https://books.google.com/books?id=tc6CEuIV1jEC&pg=PA52 | language=en | page=52}}</ref> |
|||
<ref name="Olenick">{{cite book | last=Olenick | first=R.P. | last2=Apostol | first2=T.M. | last3=Goodstein | first3=D.L. | title=Beyond the Mechanical Universe: From Electricity to Modern Physics | publisher=Cambridge University Press | year=1986 | isbn=978-0-521-30430-6 | url=https://books.google.com/books?id=Ht4T7C7AXZIC&pg=PA160 | page=160 |language=en}}</ref> |
|||
<ref name="Weinberg">{{cite book | last=Weinberg | first=S. | title=The Discovery of Subatomic Particles Revised Edition | publisher=Cambridge University Press | year=2003 | isbn=978-0-521-82351-7 | url=https://books.google.com/books?id=cKXuMfnMC4IC&pg=PA15 | language=en | page=15}}</ref> |
|||
}} |
}} |
||
Wysiging soos op 18:25, 3 Junie 2022
Elektrochemie is die tak van fisiese chemie wat gemoeid is met die verband tussen elektriese potensiaalverskil, as 'n meetbare en kwantitatiewe verskynsel, en identifiseerbare chemiese verandering, met die potensiaalverskil as 'n uitkoms van 'n bepaalde chemiese verandering, of omgekeerd. Hierdie reaksies behels elektrone wat deur 'n elektronies-geleidende fase beweeg (tipies 'n eksterne elektriese stroombaan, maar nie noodwendig nie, soos in stroomlose platering) tussen elektrodes geskei deur 'n ioniesgeleidende en elektronies-isolerende elektroliet (of ioniese spesies in 'n oplossing).
Wanneer 'n chemiese reaksie deur 'n elektriese potensiaalverskil aangedryf word, soos in elektrolise, of as 'n potensiaalverskil voortspruit uit 'n chemiese reaksie soos in 'n battery of brandstofsel, word dit 'n elektrochemiese reaksie genoem. Anders as in ander chemiese reaksies, word elektrone in elektrochemiese reaksies nie direk tussen atome, ione of molekule oorgedra nie, maar via die voorgenoemde elektronies-geleidende stroombaan. Hierdie verskynsel is wat 'n elektrochemiese reaksie van 'n konvensionele chemiese reaksie onderskei.[1]
Geskiedenis
16de-tot-18de-eeuse ontwikkelings
Begrip van elektriese sake het in die sestiende eeu begin. Gedurende hierdie eeu het die Engelse wetenskaplike William Gilbert 17 jaar lank met magnetisme en, in 'n mindere mate, elektrisiteit geëksperimenteer. Vir sy werk oor magnete het Gilbert bekend geword as die "Vader van magnetisme." Hy het verskeie metodes ontdek om magnete te vervaardig en te versterk.[2]
In 1663 het die Duitse fisikus Otto von Guericke die eerste elektriese kragopwekker geskep, wat statiese elektrisiteit opgewek het deur wrywing in die masjien toe te pas. Die kragopwekker is gemaak van 'n groot swaelbal wat binne 'n glasbol gegiet is, wat op 'n as gemonteer is. Die bal is deur middel van 'n kruk gedraai en 'n elektriese vonk is gevorm wanneer 'n kussing teen die bal gevryf is terwyl dit draai. Die bol kon verwyder word en as bron vir eksperimente met elektrisiteit gebruik word.[3]
Teen die middel van die 18de eeu het die Franse chemikus Charles François de Cisternay du Fay twee tipes statiese elektrisiteit ontdek, en ook dat soortgelyke ladings mekaar afstoot terwyl andersoortige ladings mekaar aantrek. Du Fay het aangekondig dat elektrisiteit uit twee vloeistowwe bestaan: "glasagtige" ("vitreous" in Engles, van die Latyns vir "glas"), of positiewe, elektrisiteit; en "harsagtige", of negatiewe, elektrisiteit. Dit was die tweevloeistofteorie van elektrisiteit, wat later in die eeu deur Benjamin Franklin se eenvloeistofteorie teengestaan sou word.[4]
Verwysings
- ↑ Brett, Christopher M. A. (1993). Electrochemistry : principles, methods, and applications (in Engels). Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-855389-7. OCLC 26398887.
- ↑ Olenick, R.P.; Apostol, T.M.; Goodstein, D.L. (1986). Beyond the Mechanical Universe: From Electricity to Modern Physics (in Engels). Cambridge University Press. p. 160. ISBN 978-0-521-30430-6.
- ↑ Hellborg, R.; Siegbahn, K. (2005). Electrostatic Accelerators: Fundamentals and Applications. Particle Acceleration and Detection (in Engels). Springer. p. 52. ISBN 978-3-540-23983-3.
- ↑ Weinberg, S. (2003). The Discovery of Subatomic Particles Revised Edition (in Engels). Cambridge University Press. p. 15. ISBN 978-0-521-82351-7.
