Kwantumberekening: Verskil tussen weergawes

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Blaai deur geskiedenis
← Ouer wysigingNuwer wysiging →
Content deleted Content added
VisueelWikiteks
No edit summary
Opruim met verwysings
Lyn 1: Lyn 1:
[[Lêer:IBM_Q_system_(Fraunhofer_2).jpg|duimnael| IBM Q System One, 'n kwantumrekenaar met twintig supergeleidende kwabisse]]
[[Lêer:IBM_Q_system_(Fraunhofer_2).jpg|duimnael| IBM Q System One, 'n kwantumrekenaar met twintig supergeleidende kwabisse.<ref>{{Cite news |last=Russell |first=John |date=January 10, 2019 |title=IBM Quantum Update: Q System One Launch, New Collaborators, and QC Center Plans |language=en-US |website=HPCwire |url=https://www.hpcwire.com/2019/01/10/ibm-quantum-update-q-system-one-launch-new-collaborators-and-qc-center-plans/ |url-status=live |access-date=2023-01-09}}</ref>]]
'n '''Kwantumrekenaar''' is 'n [[rekenaar]] wat gebruik maak van [[Kwantummeganika|kwantummeganiese]] verskynsels. Op baie klein skale vertoon materie eienskappe van beide deeltjies en golwe, en kwantumrekenaars buit hierdie gedrag uit deur middel van gespesialiseerde hardeware. Klassieke fisika kan nie die werking van sulke kwantumtoestelle verduidelik nie. 'n Skaalbare kwantumrekenaar kan sommige berekeninge eksponensieel vinniger uitvoer as enige moderne "klassieke" rekenaar. 'n Kwantumrekenaar wat groot genoeg is kan moontlik alombekende enkripsieskemas omseil en fisici help om rekenaarnabootsings uit te voer. Die beste kwantumrekenaars wat mens op die oomblik kan kry, is egter steeds grootliks eksperimenteel en onprakties.
'n '''Kwantumrekenaar''' is 'n [[rekenaar]] wat gebruik maak van [[Kwantummeganika|kwantummeganiese]] verskynsels. Op baie klein skale vertoon materie eienskappe van beide deeltjies en golwe, en kwantumrekenaars buit hierdie gedrag uit deur middel van gespesialiseerde hardeware. Klassieke fisika kan nie die werking van sulke kwantumtoestelle verduidelik nie. 'n Skaalbare kwantumrekenaar kan sommige berekeninge eksponensieel vinniger uitvoer as enige moderne "klassieke" rekenaar. 'n Kwantumrekenaar wat groot genoeg is kan moontlik alombekende enkripsieskemas omseil en fisici help om rekenaarnabootsings uit te voer. Die beste kwantumrekenaars wat mens op die oomblik kan kry, is egter steeds grootliks eksperimenteel en onprakties.


Lyn 12: Lyn 12:
Vir die meerderheid van die geskiedenis van die velde van kwantummeganika en rekenaarwetenskap het die twee dissiplines afsonderlike akademiese gemeenskappe gevorm.{{sfn|Aaronson|2013|p=132}} Moderne kwantumteorie is in die 1920's ontwikkel om die golf-deeltjie-dualiteit wat op die skaal van atome waargeneem is te verduidelik,<ref>{{Cite journal |last=Bhatta |first=Varun S. |date=2020-05-10 |title=Plurality of Wave–Particle Duality |url=https://wwwops.currentscience.ac.in/Volumes/118/09/1365.pdf |journal=Current Science |language=en-US |volume=118 |issue=9 |pages=1365 |doi=10.18520/cs/v118/i9/1365-1374 |issn=0011-3891 |s2cid=216143449}}</ref> en digitale rekenaars is in die daaropvolgende dekades ontwikkel. Alhoewel toe nog afgesonder van mekaar, het beide dissiplines praktiese toepassings gevind tydens die Tweede Wêreldoorlog; rekenaars het 'n groot rol gespeel in oorlogskriptografie, en kwantumfisika was 'n noodsaaklike voorganger vir die kernfisika wat in die [[Manhattan-projek]] gebruik is.
Vir die meerderheid van die geskiedenis van die velde van kwantummeganika en rekenaarwetenskap het die twee dissiplines afsonderlike akademiese gemeenskappe gevorm.{{sfn|Aaronson|2013|p=132}} Moderne kwantumteorie is in die 1920's ontwikkel om die golf-deeltjie-dualiteit wat op die skaal van atome waargeneem is te verduidelik,<ref>{{Cite journal |last=Bhatta |first=Varun S. |date=2020-05-10 |title=Plurality of Wave–Particle Duality |url=https://wwwops.currentscience.ac.in/Volumes/118/09/1365.pdf |journal=Current Science |language=en-US |volume=118 |issue=9 |pages=1365 |doi=10.18520/cs/v118/i9/1365-1374 |issn=0011-3891 |s2cid=216143449}}</ref> en digitale rekenaars is in die daaropvolgende dekades ontwikkel. Alhoewel toe nog afgesonder van mekaar, het beide dissiplines praktiese toepassings gevind tydens die Tweede Wêreldoorlog; rekenaars het 'n groot rol gespeel in oorlogskriptografie, en kwantumfisika was 'n noodsaaklike voorganger vir die kernfisika wat in die [[Manhattan-projek]] gebruik is.


Namate fisici kwantummeganiese modelle op berekeningsprobleme begin toepas het en digitale [[Bis|bisse]] vir kwabisse begin verruil het, het die velde van kwantummeganika en rekenaarwetenskap bymekaar begin kom. In 1980 stel Paul Benioff die kwantum Turingmasjien voor, waar kwantumteorie gebruik word om 'n eenvoudige rekenaar te beskryf. Soos wat die berekeningsvermoeë van digitale rekenaars verbeter het, het fisici 'n eksponensiële toename in bokoste in die gesig gestaar wanneer hulle kwantumdinamika probeer naboots het, wat Yuri Manin en [[Richard Feynman]] daarnatoe gelei het om, onafhanklik van mekaar, voor te stel dat hardeware wat op kwantumverskynsels gebaseer is moontlik meer doeltreffend vir rekenaarnabootsing kon wees.<ref name="manin1980vychislimoe">{{Cite book|accessdate=4 March 2013|archiveurl=https://web.archive.org/web/20130510173823/http://publ.lib.ru/ARCHIVES/M/MANIN_Yuriy_Ivanovich/Manin_Yu.I._Vychislimoe_i_nevychislimoe.(1980).%5Bdjv%5D.zip|archivedate=10 May 2013}}</ref> <ref>{{Cite journal|accessdate=28 February 2019|archiveurl=https://web.archive.org/web/20190108115138/https://people.eecs.berkeley.edu/~christos/classics/Feynman.pdf|archivedate=8 January 2019}}</ref> {{Sfn|Nielsen|Chuang|2010}} In 'n 1984 artikel pas Charles Bennett en Gilles Brassard kwantumteorie op [[Kriptografie|kriptografieprotokolle]] toe en demonstreer daarmee dat kwantumsleuteluitruiltegnieke inligtingsekuriteit kan verbeter. <ref>{{Cite conference|title=Quantum cryptography: Public key distribution and coin tossing|location=Bangalore|pages=175–179|doi=10.1016/j.tcs.2014.05.025}}</ref>
Namate fisici kwantummeganiese modelle op berekeningsprobleme begin toepas het en digitale [[Bis|bisse]] vir kwabisse begin verruil het, het die velde van kwantummeganika en rekenaarwetenskap bymekaar begin kom. In 1980 stel Paul Benioff die kwantum Turingmasjien voor, waar kwantumteorie gebruik word om 'n eenvoudige rekenaar te beskryf. Soos wat die berekeningsvermoeë van digitale rekenaars verbeter het, het fisici 'n eksponensiële toename in bokoste in die gesig gestaar wanneer hulle kwantumdinamika probeer naboots het, wat Yuri Manin en [[Richard Feynman]] daarnatoe gelei het om, onafhanklik van mekaar, voor te stel dat hardeware wat op kwantumverskynsels gebaseer is moontlik meer doeltreffend vir rekenaarnabootsing kon wees.<ref name="manin1980vychislimoe">{{cite book| author=Manin, Yu. I.| title=Vychislimoe i nevychislimoe| trans-title=Computable and Noncomputable| year=1980| publisher=Sov.Radio| url=http://publ.lib.ru/ARCHIVES/M/MANIN_Yuriy_Ivanovich/Manin_Yu.I._Vychislimoe_i_nevychislimoe.(1980).%5bdjv-fax%5d.zip| pages=13–15| language=ru| access-date=4 March 2013| url-status=dead| archive-url=https://web.archive.org/web/20130510173823/http://publ.lib.ru/ARCHIVES/M/MANIN_Yuriy_Ivanovich/Manin_Yu.I._Vychislimoe_i_nevychislimoe.(1980).%5Bdjv%5D.zip| archive-date=10 May 2013}}</ref><ref>{{cite journal |last1=Feynman |first1=Richard |title=Simulating Physics with Computers |journal=International Journal of Theoretical Physics |date=June 1982 |volume=21 |issue=6/7 |pages=467–488 |doi=10.1007/BF02650179 |url=https://people.eecs.berkeley.edu/~christos/classics/Feynman.pdf |access-date=28 February 2019 |bibcode=1982IJTP...21..467F |s2cid=124545445 |archive-url=https://web.archive.org/web/20190108115138/https://people.eecs.berkeley.edu/~christos/classics/Feynman.pdf |archive-date=8 January 2019 |url-status=dead }}</ref>{{sfn|Nielsen|Chuang|2010|p=214}} In 'n 1984 artikel pas Charles Bennett en Gilles Brassard kwantumteorie op [[Kriptografie|kriptografieprotokolle]] toe en demonstreer daarmee dat kwantumsleuteluitruiltegnieke inligtingsekuriteit kan verbeter. <ref>{{Cite conference |last1=Bennett |first1=Charles H. |last2=Brassard |first2=Gilles |date=December 1984 |title=Quantum cryptography: Public key distribution and coin tossing |arxiv=2003.06557 |conference=IEEE International Conference on Computers, Systems & Signal Processing |language=en |location=Bangalore |pages=175–179 |doi=10.1016/j.tcs.2014.05.025}}</ref><ref>{{Cite journal |last=Brassard |first=G. |date=2005 |title=Brief history of quantum cryptography: a personal perspective |url=https://ieeexplore.ieee.org/document/1543949 |journal=IEEE Information Theory Workshop on Theory and Practice in Information-Theoretic Security, 2005. |location=Awaji Island, Japan |publisher=IEEE |pages=19–23 |doi=10.1109/ITWTPI.2005.1543949 |arxiv=quant-ph/0604072 |isbn=978-0-7803-9491-9|s2cid=16118245 }}</ref>
[[Lêer:Peter_Shor_2017_Dirac_Medal_Award_Ceremony.png|duimnael|Peter Shor het in 1994 gewys dat 'n skaalbare kwantumrekenaar daarin sou kon slaag om RSA-enkripsie te breek.]]
[[Lêer:Peter_Shor_2017_Dirac_Medal_Award_Ceremony.png|duimnael|Peter Shor het in 1994 gewys dat 'n skaalbare kwantumrekenaar daarin sou kon slaag om RSA-enkripsie te breek.]]
Kwantumalgoritmes is toe voorgestel om orakelprobleme op te los, soos byvoorbeeld Deutsch se algoritme in 1985, die Bernstein-Vazirani-algoritme in 1993,<ref>{{Cite journal |last1=Bernstein |first1=Ethan |last2=Vazirani |first2=Umesh |date=1993 |title=Quantum complexity theory |url=http://portal.acm.org/citation.cfm?doid=167088.167097 |journal=Proceedings of the Twenty-fifth Annual ACM Symposium on Theory of Computing - STOC '93 |language=en |location=San Diego, California, United States |publisher=ACM Press |pages=11–20 |doi=10.1145/167088.167097 |isbn=978-0-89791-591-5|s2cid=676378 }}</ref> en Simon se algoritme in 1994.<ref>{{Cite journal |last=Simon |first=D.R. |date=1994 |title=On the power of quantum computation |url=https://ieeexplore.ieee.org/document/365701 |journal=Proceedings 35th Annual Symposium on Foundations of Computer Science |location=Santa Fe, NM, USA |publisher=IEEE Comput. Soc. Press |pages=116–123 |doi=10.1109/SFCS.1994.365701 |isbn=978-0-8186-6580-6|s2cid=7457814 }}</ref> Alhoewel hierdie algoritmes nie praktiese probleme oplos nie, is hulle 'n wiskundige demonstrasie dat 'n mens meer inligting kan verkry deur 'n swartkas in samestelling te bevraagteken, 'n tegniek wat ''kwantumewewydigheid'' genoem word.{{Sfn|Nielsen|Chuang|2010}} Peter Shor bou dan voort op hierdie resultate met sy 1994 algoritmes vir die verbreking van die alombekende Diffie Hellman-enkripsieprotokolle, {{Sfn|Shor|1994}} wat aansienlike aandag na die veld van kwantumrekenaars bring.{{Sfn|National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine|2019}} In 1996 bring Grover se algoritme 'n kwantumversnelling vir die alomteenwoordige ongestruktureerde soekprobleem.<ref>{{Cite conference|last=Grover|first=Lov K.|date=1996|title=A fast quantum mechanical algorithm for database search|conference=ACM symposium on Theory of computing|location=[[Philadelphia]]|publisher=ACM Press|pages=212–219|doi=10.1145/237814.237866}}</ref> {{Sfn|Nielsen|Chuang|2010}} In dieselfde jaar bewys Seth Lloyd dat kwantumrekenaars kwantumstelsels kan naboots sonder die eksponensiële bokoste wat klassieke simulasies behels; dit bevestig Feynman se 1982 veronderstelling.
Kwantumalgoritmes is toe voorgestel om orakelprobleme op te los, soos byvoorbeeld Deutsch se algoritme in 1985, die Bernstein-Vazirani-algoritme in 1993,<ref>{{Cite journal |last1=Bernstein |first1=Ethan |last2=Vazirani |first2=Umesh |date=1993 |title=Quantum complexity theory |url=http://portal.acm.org/citation.cfm?doid=167088.167097 |journal=Proceedings of the Twenty-fifth Annual ACM Symposium on Theory of Computing - STOC '93 |language=en |location=San Diego, California, United States |publisher=ACM Press |pages=11–20 |doi=10.1145/167088.167097 |isbn=978-0-89791-591-5|s2cid=676378 }}</ref> en Simon se algoritme in 1994.<ref>{{Cite journal |last=Simon |first=D.R. |date=1994 |title=On the power of quantum computation |url=https://ieeexplore.ieee.org/document/365701 |journal=Proceedings 35th Annual Symposium on Foundations of Computer Science |location=Santa Fe, NM, USA |publisher=IEEE Comput. Soc. Press |pages=116–123 |doi=10.1109/SFCS.1994.365701 |isbn=978-0-8186-6580-6|s2cid=7457814 }}</ref> Alhoewel hierdie algoritmes nie praktiese probleme oplos nie, is hulle 'n wiskundige demonstrasie dat 'n mens meer inligting kan verkry deur 'n swartkas in samestelling te bevraagteken, 'n tegniek wat ''kwantumewewydigheid'' genoem word.{{Sfn|Nielsen|Chuang|2010}} Peter Shor bou dan voort op hierdie resultate met sy 1994 algoritmes vir die verbreking van die alombekende Diffie Hellman-enkripsieprotokolle, {{Sfn|Shor|1994}} wat aansienlike aandag na die veld van kwantumrekenaars bring.{{Sfn|National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine|2019}} In 1996 bring Grover se algoritme 'n kwantumversnelling vir die alomteenwoordige ongestruktureerde soekprobleem.<ref>{{Cite conference|last=Grover|first=Lov K.|date=1996|title=A fast quantum mechanical algorithm for database search|conference=ACM symposium on Theory of computing|location=[[Philadelphia]]|publisher=ACM Press|pages=212–219|doi=10.1145/237814.237866}}</ref> {{Sfn|Nielsen|Chuang|2010}} In dieselfde jaar bewys Seth Lloyd dat kwantumrekenaars kwantumstelsels kan naboots sonder die eksponensiële bokoste wat klassieke simulasies behels; dit bevestig Feynman se 1982 veronderstelling.

Wysiging soos op 18:54, 13 Februarie 2023

IBM Q System One, 'n kwantumrekenaar met twintig supergeleidende kwabisse.[1]

'n Kwantumrekenaar is 'n rekenaar wat gebruik maak van kwantummeganiese verskynsels. Op baie klein skale vertoon materie eienskappe van beide deeltjies en golwe, en kwantumrekenaars buit hierdie gedrag uit deur middel van gespesialiseerde hardeware. Klassieke fisika kan nie die werking van sulke kwantumtoestelle verduidelik nie. 'n Skaalbare kwantumrekenaar kan sommige berekeninge eksponensieel vinniger uitvoer as enige moderne "klassieke" rekenaar. 'n Kwantumrekenaar wat groot genoeg is kan moontlik alombekende enkripsieskemas omseil en fisici help om rekenaarnabootsings uit te voer. Die beste kwantumrekenaars wat mens op die oomblik kan kry, is egter steeds grootliks eksperimenteel en onprakties.

Die sentrale eenheid van inligting in kwantumberekening is die kwabis, wat vergelykbaar is aan die bis van klassieke digitale elektronika. Anders as met 'n klassieke bis, kan 'n kwabis egter in 'n samestelling van twee basistoestande wees, wat min of meer beteken dat dit gelyktydig in beide toestande bestaan. Wanneer 'n kwabis waargeneem word, is die resultaat 'n kansgebaseerde afvoer van 'n klassieke bis. As 'n kwantumrekenaar die kwabis op 'n bepaalde manier manipuleer, kan golfinterferensieeffekte die gewenste afvoerresultate versterk. Die ontwikkeling van kwantumalgoritmes behels die skepping van prosedures wat 'n kwantumrekenaar in staat stel om berekeninge effektief uit te voer.

Die daadwerklike fabrikasie van hoë gehalte kwabisse is 'n uitdaging. As 'n fisiese kwabis nie goed genoeg van sy omgewing geïsoleer is nie, ondergaan dit kwantumdekoherensie, wat ruising in berekeninge inbring. Regerings oor die hele wêreld belê groot bedragte geld in eksperimentele navorsing wat daarop gemik is om skaalbare kwabisse met langer koherensietye en laer foutkoerse te ontwikkel. Huidiglik is die twee mees belowende tegnologieë supergeleiers (wat 'n elektriese stroom isoleer deur elektriese weerstand uit te skakel) en ioonvalle (wat enkele deeltjies vasvang deur middel van elektromagnetiese velde).

Enige berekeningsprobleem wat deur 'n klassieke rekenaar uitgereken kan word kan ook deur 'n kwantumrekenaar opgelos word. [2] Aan die ander hand kan enige probleem wat deur 'n kwantumrekenaar opgelos kan word ook deur 'n klassieke rekenaar bereken word, gegewe dat daar genoeg tyd beskikbaar is vir hierdie berekening. Dit beteken dat kwantumrekenaars aan die Church-Turing tesis onderhewig is. Dus, hoewel kwantumrekenaars geen voordele bo klassieke rekenaars in terme van berekenbaarheid bied nie, het kwantumalgoritmes vir sekere probleme aansienlike laer tydskompleksiteit in vergelyking met ooreenstemmende klassieke algoritmes. Daar word geglo dat kwantumrekenaars sekere probleme wat geen klassieke rekenaar in 'n redelike tyd kan bereken nie, baie vinnig kan oplos - 'n prestasie wat as "kwantumvoordeel" bekendstaan. Die studie van die berekeningskompleksiteit van probleme met betrekking tot kwantumrekenaars staan bekend as kwantumkompleksiteitsteorie .

Geskiedenis

'n Mach-Zehnder-interferometer wys dat fotone golfinterferensie kan ondergaan.

Vir die meerderheid van die geskiedenis van die velde van kwantummeganika en rekenaarwetenskap het die twee dissiplines afsonderlike akademiese gemeenskappe gevorm.[3] Moderne kwantumteorie is in die 1920's ontwikkel om die golf-deeltjie-dualiteit wat op die skaal van atome waargeneem is te verduidelik,[4] en digitale rekenaars is in die daaropvolgende dekades ontwikkel. Alhoewel toe nog afgesonder van mekaar, het beide dissiplines praktiese toepassings gevind tydens die Tweede Wêreldoorlog; rekenaars het 'n groot rol gespeel in oorlogskriptografie, en kwantumfisika was 'n noodsaaklike voorganger vir die kernfisika wat in die Manhattan-projek gebruik is.

Namate fisici kwantummeganiese modelle op berekeningsprobleme begin toepas het en digitale bisse vir kwabisse begin verruil het, het die velde van kwantummeganika en rekenaarwetenskap bymekaar begin kom. In 1980 stel Paul Benioff die kwantum Turingmasjien voor, waar kwantumteorie gebruik word om 'n eenvoudige rekenaar te beskryf. Soos wat die berekeningsvermoeë van digitale rekenaars verbeter het, het fisici 'n eksponensiële toename in bokoste in die gesig gestaar wanneer hulle kwantumdinamika probeer naboots het, wat Yuri Manin en Richard Feynman daarnatoe gelei het om, onafhanklik van mekaar, voor te stel dat hardeware wat op kwantumverskynsels gebaseer is moontlik meer doeltreffend vir rekenaarnabootsing kon wees.[5][6][7] In 'n 1984 artikel pas Charles Bennett en Gilles Brassard kwantumteorie op kriptografieprotokolle toe en demonstreer daarmee dat kwantumsleuteluitruiltegnieke inligtingsekuriteit kan verbeter. [8][9]

Peter Shor het in 1994 gewys dat 'n skaalbare kwantumrekenaar daarin sou kon slaag om RSA-enkripsie te breek.

Kwantumalgoritmes is toe voorgestel om orakelprobleme op te los, soos byvoorbeeld Deutsch se algoritme in 1985, die Bernstein-Vazirani-algoritme in 1993,[10] en Simon se algoritme in 1994.[11] Alhoewel hierdie algoritmes nie praktiese probleme oplos nie, is hulle 'n wiskundige demonstrasie dat 'n mens meer inligting kan verkry deur 'n swartkas in samestelling te bevraagteken, 'n tegniek wat kwantumewewydigheid genoem word.[2] Peter Shor bou dan voort op hierdie resultate met sy 1994 algoritmes vir die verbreking van die alombekende Diffie Hellman-enkripsieprotokolle, [12] wat aansienlike aandag na die veld van kwantumrekenaars bring.[13] In 1996 bring Grover se algoritme 'n kwantumversnelling vir die alomteenwoordige ongestruktureerde soekprobleem.[14] [2] In dieselfde jaar bewys Seth Lloyd dat kwantumrekenaars kwantumstelsels kan naboots sonder die eksponensiële bokoste wat klassieke simulasies behels; dit bevestig Feynman se 1982 veronderstelling.

Deur die jare slaag eksperimentele fisici daarin om kleinskaalse kwantumrekenaars te bou deur ioonvalle en supergeleiers te gebruik. [13] In 1998 demonstreer 'n twee-kwabis kwantumrekenaar dat die tegnologie wel prakties uitvoerbaar is, [15] Daaropvolgende eksperimente voeg meer kwabisse by en verlaag foutkoerse.[13] In 2019 kondig Google AI en NASA aan dat hulle kwantumoppermag behaal het met 'n 54-kwabis masjien wat 'n berekening, onmoontlik vir enige klassieke rekenaar, kan uitvoer. [16][17][18] Die geldigheid van hierdie bewering word egter steeds bevraagteken.[19] [20]

Verwysings

  1. ↑ Russell, John (10 Januarie 2019). "IBM Quantum Update: Q System One Launch, New Collaborators, and QC Center Plans". HPCwire (in Engels (VSA)). Besoek op 9 Januarie 2023.{{cite news}}: AS1-onderhoud: url-status (link)
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Nielsen & Chuang 2010.
  3. ↑ Aaronson 2013, p. 132.
  4. ↑ Bhatta, Varun S. (10 Mei 2020). "Plurality of Wave–Particle Duality" (PDF). Current Science (in Engels (VSA)). 118 (9): 1365. doi:10.18520/cs/v118/i9/1365-1374. ISSN 0011-3891. S2CID 216143449.
  5. ↑ Manin, Yu. I. (1980). Vychislimoe i nevychislimoe [Computable and Noncomputable] (in Russies). Sov.Radio. pp. 13–15. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Mei 2013. Besoek op 4 Maart 2013.
  6. ↑ Feynman, Richard (Junie 1982). "Simulating Physics with Computers" (PDF). International Journal of Theoretical Physics. 21 (6/7): 467–488. Bibcode:1982IJTP...21..467F. doi:10.1007/BF02650179. S2CID 124545445. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 8 Januarie 2019. Besoek op 28 Februarie 2019.
  7. ↑ Nielsen & Chuang 2010, p. 214.
  8. ↑ (December 1984) "Quantum cryptography: Public key distribution and coin tossing" in IEEE International Conference on Computers, Systems & Signal Processing.: 175–179. doi:10.1016/j.tcs.2014.05.025. 
  9. ↑ Brassard, G. (2005). "Brief history of quantum cryptography: a personal perspective". IEEE Information Theory Workshop on Theory and Practice in Information-Theoretic Security, 2005. Awaji Island, Japan: IEEE: 19–23. arXiv:quant-ph/0604072. doi:10.1109/ITWTPI.2005.1543949. ISBN 978-0-7803-9491-9. S2CID 16118245.
  10. ↑ Bernstein, Ethan; Vazirani, Umesh (1993). "Quantum complexity theory". Proceedings of the Twenty-fifth Annual ACM Symposium on Theory of Computing - STOC '93 (in Engels). San Diego, California, United States: ACM Press: 11–20. doi:10.1145/167088.167097. ISBN 978-0-89791-591-5. S2CID 676378.
  11. ↑ Simon, D.R. (1994). "On the power of quantum computation". Proceedings 35th Annual Symposium on Foundations of Computer Science. Santa Fe, NM, USA: IEEE Comput. Soc. Press: 116–123. doi:10.1109/SFCS.1994.365701. ISBN 978-0-8186-6580-6. S2CID 7457814.
  12. ↑ Shor 1994.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine 2019.
  14. ↑ Grover, Lov K. (1996). "A fast quantum mechanical algorithm for database search" in ACM symposium on Theory of computing.: 212–219, Philadelphia: ACM Press. doi:10.1145/237814.237866. 
  15. ↑ "quantum computer". Encyclopædia Britannica. Besoek op 4 Desember 2021.
  16. ↑ Gibney, Elizabeth (23 Oktober 2019). "Hello quantum world! Google publishes landmark quantum supremacy claim". Nature (in Engels). 574 (7779): 461–462. Bibcode:2019Natur.574..461G. doi:10.1038/d41586-019-03213-z. PMID 31645740.
  17. ↑ Martinis, John; Boixo, Sergio (23 Oktober 2019). "Quantum Supremacy Using a Programmable Superconducting Processor". Nature. Google AI. 574 (7779): 505–510. Bibcode:2019Natur.574..505A. doi:10.1038/s41586-019-1666-5. PMID 31645734. S2CID 204836822. Besoek op 27 April 2022.
  18. ↑ Aaronson, Scott (30 Oktober 2019). "Opinion | Why Google's Quantum Supremacy Milestone Matters". The New York Times (in Engels (VSA)). ISSN 0362-4331. Besoek op 25 September 2021.
  19. ↑ Pednault, Edwin (22 Oktober 2019). "On 'Quantum Supremacy'". IBM Research Blog (in Engels (VSA)). Besoek op 9 Februarie 2021.
  20. ↑ A bot will complete this citation soon. Click here to jump the queue"Simulating the Sycamore quantum supremacy circuits". 
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Kwantumberekening&oldid=2559079"