Camposanto Monumentale di Pisa
.jpg)
Die Campo Santo, ook bekend as Camposanto Monumentale ("monument-begraafplaas") of Camposanto Vecchio ("ou begraafplaas") is 'n historiese gebou aan die noordelike rand van die Piazza del Duomo (katedraalplein) in Pisa, Italië. Dit vorm deel van die Piazza del Duomo in Pisa, 'n wêrelderfenisterrein.
"Campo Santo" word letterlik vertaal word as "heilige veld". Die rede hiervoor is dat dit klaarblyklik rondom 'n skeepsvrag heilige grond vanuit Golgota gebou is wat in die 12de eeu na Pisa teruggebring is deur Ubaldo Lanfranchi (die destydse aartsbiskop van Pisa) wat aan die Derde Kruistog deelgeneem het. Volgens legende ontbind lyke wat in die grond begrawe is binne 24 uur. Die begraafplaas beslaan die ruïnes van die ou doopvont van die kerk van Santa Reparata, wat eens gestaan het waar die katedraal nou staan.
Die term "monument" dien om die begraafplaas te onderskei van die stedelike begraafplaas in Pisa.
Geskiedenis[wysig | wysig bron]
Die gebou was die vierde en laaste gebou wat opgerig is in die katedraalplein. Dit is 'n eeu nadat die grond vanaf Golgota gebring is opgerig, en is oor die vroeëre begraafplaas tot stand gebring.
Die konstruksie van hierdie groot en langwerpige Gotiese klooster is in 1278 deur die argitek Giovanni di Simone begin. Hy het in 1284 gesterf toe Pisa 'n nederlaag tydens die seeslag van Meloria teen die Republiek van Genua op die lyf geloop het. Die begraafplaas is eers in 1464 voltooi.
Dit wil voorkom asof die gebou nie 'n ware begraafplaas was nie, maar eerder 'n kerk genaamd Santissima Trinità (Mees heilige Drie-eenheid), maar die projek het tydens die konstruksie van baan verander. Ons weet egter nou dat die oorspronklike deel die westelike deel was (en dit sou vir ten minste 'n rukkie die kerk moes wees), en dat die hele oostelike deel laaste opgerig is, wat die struktuur uiteindelik voltooi het.
Gebou[wysig | wysig bron]
Die buitenste muur bestaan uit 43 blinde boë. Daar is twee deure. Die een aan die regterkant word gekroon deur 'n Gotiese tabernakel. Dit bevat die Maagd Maria met Kind, omring deur vier heiliges. Die tabernakel dateer uit die tweede helfte van die 14de eeu en is gemaak deur 'n volgeling van Giovanni Pisano. Die regterkantse deur was die oorspronklike ingangsdeur. Die meeste grafte is onder die arkades, alhoewel 'n paar op die sentrale grasperk geleë is. Die binneste hof word omring deur uitgebreide ronde boë.
Die begraafplaas beskik oor drie kapelle. Die oudste is die Ammannati-kapel (1360), wat sy naam ontleen aan die graf van Ligo Ammannati, 'n lektor wat aan die Universiteit van Pisa klasgegee het. Die Aulla-kapel beskik oor 'n altaar wat deur Giovanni della Robbia in 1518 gemaak is. In die Aulla-kapel kan mens ook die oorspronklike wierooklamp sien wat Galileo Galilei gebruik het vir die berekening van pendulêre bewegings. Hierdie lamp is die een wat Galileo in die katedraal gesien het, maar wat nou vervang is deur 'n groter lamp. [1] Die laaste kapel wat gebou is was Dal Pozzo, waarvoor die aartsbiskop van Pisa, Carlo Antonio Dal Pozzo, in 1594 opdrag gegee het; dit beskik oor 'n altaar wat aan St. Jerome gewy is, asook 'n klein koepel.
Sarkofae[wysig | wysig bron]
Die Campo Santo bevat 'n groot versameling Romeinse sarkofae. Daar is tans slegs 84 oor, saam met 'n versameling Romeinse en Etruskiese beeldhouwerke en urne.
Die sarkofae was aanvanklik rondom die katedraal opgerig en dikwels aan die gebou self geheg. Dit was die geval totdat die begraafplaas gebou is. Carlo Lasinio het tydens sy termyn as kurator van die Campo Santo verskeie ander antieke oorblyfsels in Pisa versamel ten einde 'n tipe argeologiese museum binne die begraafplaas te skep. Deesdae is die sarkofae in die galerye naby die mure geleë.
Fresko's[wysig | wysig bron]
Die mure van die uitgestrekte struktuur was bedek met meer as 2600 meter se fresko's, wat meer is as die Sixtynse Kapel. Die vroegste fresko, wat toegeskryf word aan Francesco Traini, is in 1336/41 in die suidwestelike hoek geskilder. Die Laaste oordeel, Hel, Triomf van die Dood en Thebaid ("verhale van die woestynvaders"), wat gewoonlik toegeskryf word aan Buonamico di Martino da Firenze, detto il Buffalmacco, is geskilder in die jare na die Swart Dood. Verdere fresko's sluit in die Verhale uit die Ou Testament deur Benozzo Gozzoli (15de eeu), wat in die noordelike galery geleë was. Die suidelike arkade het die Die verhale van die Pisantynse Heliges deur Andrea Bonaiuti, Antonio Veneziano en Spinello Aretino (tussen 1377 en 1391) bevat, asook die Verhale van Job deur Taddeo Gaddi (einde van die 14de eeu). In die noordelike galery was die Verhale van Genesis deur Piero di Puccio. Die laaste beelde dateer uit die vroeë 17de eeu.
Op 27 Julie 1944 het 'n bomfragment van 'n geallieerde aanval 'n brand in die Camposanto laat ontstaan wat drie dae gewoed het en veroorsaak het dat die houtdak in duie stort. Die vernietiging van die dak het die hele begraafplaas en die inhoud daarvan ernstig beskadig. Die meeste van die beelde en sarkofae is vernietig en al die fresko's is in gevaar gestel. 'n Aanvanklike poging om die fresko's te red is georganiseer deur Deane Keller van die Amerikaanse Weermag se monumente, beeldende kunste en argief-program. [2] Dele van die fresko's is gered en 'n tydelike dak is opgerig om verdere skade te voorkom. [2]
Na die Tweede Wêreldoorlog is daar 'n aanvang geneem met restourasiewerk. Die dak is so getrou as moontlik aan die oorspronklike gerestoureer en die fresko's is van die mure afgehaal om gerestoureer te word.
Die restourasieveldtog is afgesluit met die installasie van 'n deel van die Buffalmacco-siklus in 2005; die Thebiad-fresko's in 2014; Hel in 2015; die Laaste Oordeel in 2017; en die Triomf van die Dood in Julie 2018. [3]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ La Lampada di Galileo, by Francesco Malaguzzi Valeri, for Archivio storico dell'arte, Volume 6 (1893); Editor, Domenico Gnoli; Publisher Danesi, Rome; pages 215–218.
- ↑ 2,0 2,1 Edsel, Robert M. (2013). Saving Italy: The Race to Rescue a Nation's Treasures from the Nazis. W.W. Norton. ISBN 9780393082418.
- ↑ Lombardi, Laura (9 April 2018). "Con il Trionfo della Morte concluso il restauro del Camposanto di Pisa". Il Giornale dell'Arte.
Bronne[wysig | wysig bron]
 |
Wikimedia Commons bevat media in verband met Camposanto (Pisa). |
- Tobino, Mario (1982). Pisa la Piazza dei Miracoli. De Agostini.
Koördinate: 43°43′23″N 10°23′42″O / 43.723°N 10.395°O
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
