Psigolinguistiek

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Psigolinguistiek is die sielkunde van taal. Dit sluit die aanleer van taal en taaldisorders in. [1]

Psigolinguistiek het te make met alle sielkundige faktore wat betrokke is by die aanleer en gebruik van taal. Hierdie faktore sluit onder andere in individuele vermoëns, intelligensie, selfbeeld en wêreldbeskouing(s). Dit is 'n akademiese veld wat die kognitiewe funksies wat by taal betrokke is bestudeer, met die doel om die manier hoe die brein taaluitinge hanteer en verwerk, te verstaan.

Psigolinguistiek kan egter onderskei word van neurolinguistiek, omdat neurolinguistiek uitsluitlik breinfunksie en taal bestudeer (deur te kyk na neurobiologie en liguistiek), waar psigolinguistiek 'n ietwat wyer veld is, wat die biologie, neurowetenskap,kognitiewe wetenskap, linguistiek, ens. kombineer om uit te vind hoe die brein taal verwerk. Minder algemene sielkundige areas kan ook gebruik word, soos sosiale wetenskappe, menslike ontwikkeling, kommunikasie teorieë, ens.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Collins English Dictionary. 2004. Glasglow: HarperCollins Publishers.