Elektroliet
'n Elektroliet het in die elektrochemie twee nouverwante maar verskillende definisies:
- 'n Ioniese stof, gewoonlik 'n sout wat opgelos in 'n oplosmiddel uitmekaar val in ione en daardeur die oplossing elektries geleidend maak
- "n Oplossing wat deur ioniese opgeloste stowwe geleidend gemaak is, of 'n stof wat self ioniese geleiding vertoon.
Natriumchloried is 'n goeie voorbeeld van definisie 1): 'n Oplossing van hierdie stof in water sal die oplossing elektries (of beter: ionies) geleidend maak.
Seewater is 'n goeie voorbeeld van definisie 2). Dit bevat talle verskillende ione, soos Na+,K+, Cl−, Mg2+, Br− ens. en is daardeur geleidend. 'n Ander voorbeeld is nogtans 'n vastestof soos RbAg4I5 waarin die silwerione mobiel genoeg is dat dit geleidbaarheid besit. Hierdie stof word 'n vastestofelektroliet genoem.
Sterk en swak[wysig | wysig bron]
'n Stof soos NaCl sal, wanneer dit in water oplos, amper heeltemaal uitmekaar val. NaCl is 'n voorbeeld van 'n sterk elektroliet. In hierdie dissosiasie-reaksie vind solvasie van die gevormde ione deur watermolecule plaas, wat met (aq) weergegee word:
'n Stof soos asynsuur CH3COOH of "HAc", wat in suiwer vorm 'n vloeistof is, los egter as neutrale gesolveerde molekule op wat slegs gedeeltelik 'n dissosiasie-ewewig ondergaan.
Stowwe soos asynsuur word swak elektroliete genoem.