Ferritiese vlekvrye staal

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Ferritiese vlekvrye staal soos verteenwoordig deur tipes AISI 405, 430, 443 en 446), bevat tussen 11.5 en 27% chroom as die hooflegringselement en 'n maksimum van 0.25% koolstof, sowel as klein hoeveelhede stikstof en nikkel.[1] Die hoofprobleme wat hierdie klas vlekvrye stale teister, is “475°C verbrossing”, die vorming van sigma-fase en sensitering. Hierdie probleme kan aan die hand van die fasediagram verstaan word.

Die stale het dieselfde kristalstruktuur as yster by kamertemperatuur, is magneties en kan nie verhard word deur 'n hittebehandeling nie. Ferritiese vlekvrye staal is nie besonder sterk nie, met treksterktes in die bereik 275 tot 350 MPa. Hulle lae taaiheid en vatbaarheid vir sensitering beperk hulle gebruik.

Hulle hoof-voordele is hulle weerstand teen chloried- spanningskorrosie-kraking, waterige korrosie en atmosferiese korrosie en oksidasie. Tipiese gebruike sluit in chemiese prosestoerusting, motoruitlaatstelsels, kombuis- en voedselverwerkingstoerusting en eetgerei.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Lai JK, Shek CH, Lo KH, editors. Stainless steels: An introduction and their recent developments. Bentham Science Publishers; 2012.