Gaan na inhoud

Ionisasie

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die proses waardeur atome of molekules lading verkry deur elektrone te verkry of te verloor.

Ionisasie is die proses waardeur elektrone aan 'n atoom of molekule gegee of van 'n atoom weggeneem word. Dit maak die atoom 'n ioon, want ione het elektriese lading.

In die proses van ionisasie word 'n elektries neutrale atoom óf positief óf negatief gelaai. Sommige stowwe is makliker om te ioniseer as ander; dit hang van die stof se ionisasie-energie af.[1] Ioniserende straling is 'n algemene oorsaak van ionisasie, maar dit kan ook die gevolg van onder andere hoë temperature en radioaktiewe verval wees.

Agtergrond

[wysig | wysig bron]

'n Atoomkern bevat neutrone en protone. Neutrone is ongelaai, terwyl protone 'n positiewe lading het.

'n Atoom is egter in sy geheel elektries neutraal vanweë negatief gelaaide elektrone wat in "skille" om die postiewe kern voorkom. Die massa van 'n elektron is veel kleiner as dié van 'n proton of neutron. 'n Ongelaaide atoom bevat altyd ewe veel protone as elektrone, en dit word op die periodieke tabel deur die atoomgetal aangedui.

Die lading van 'n proton en elektron is ewe groot en hulle skakel mekaar dus uit. So is die lading van een elektron presies -1,6022x10-19 coulomb en dié van een proton presies +1,6022x10-19 C. 'n Atoom of molekule met 'n lading ongelyk aan nul word 'n ioon genoem. 'n Positief gelaaide ioon, wat 'n elektron verloor het, word 'n "katioon" genoem en 'n negatief gelaaide ioon, wat 'n elektron bygekry het, 'n "anioon".

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. "Ionization | chemistry and physics". Encyclopedia Britannica (in Engels). Besoek op 15 Julie 2020.

Skakels

[wysig | wysig bron]