Junkers D.I

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Junkers D.I
Junkers D.I by die Musée de l'Air et de l'Espace
Tipe Monovlerkvegvliegtuig
Vervaardiger Junkers
Ontwerp deur Dr. Hugo Junkers
Status Onttrek
Hoofgebruiker Duitse Vloot
Vervaardig 1918
Aantal gebou 41

Die Junkers D.I is 'n Duitse enkelsitplek, monovlerk vegvliegtuig wat tydens die Eerste Wêreldoorlog diens gedoen het. Dit was volledig uit metaal vervaardig. Die ontwikkeling van die D.I kan teruggevoer word na die eerste monovlerk metaalvliegtuig: die J-1 (Junkers se kode) wat op 12 Desember 1915 sy nooiensvlug voltooi het. 'n Paar ander monovlerk prototipes het gevolg en die J-7 was die ware voorloper van die D.I; voltooi in Oktober 1917. Die J-7 was aangedryf deur 160 perdekrag Mercedes D.III motor. Interessant genoeg was die verkoeler van die motor bo-op die enjinblok gemonteer maar later na die voorkant van die motor geskuif. Die J-7 het ook skarnier vlerkpunte gehad in stede van rolroere maar dit is later vervang met konvensionele rolroere. Die J-9 het later verskyn, dit was 'n groter, verfynde J-7 wat in Maart 1918 sy nooiensvlug voltooi het. Die J-9 is die D.I genoem deur die Duitse owerhede.

Tegniese besonderhede[wysig | wysig bron]

Besonderhede van die Junkers D.I:
Item Statistiek
Aantal motore 1
Tipe motor Skroef
Vervaardiger Mercedes D.IIIaü waterverkoel inlyn
Kraglewering per motor 160 perdekrag
Vlerkspan 9.00 m
Lengte 7,25 m
Hoogte 2,6 m
Vlerkoppervlakte 14,80 m2
Maksimum opstygmassa 834 kg
Maksimum snelheid 220 km/h op seevlak
Operasionele hoogte 6 700 m
Togafstand 1 uur en 30 minute
Klimvermoë 5,000 m in 22¼ minute met BMW motor
Bewapening Twee gesinchroniseerde Spandau masjiengewere

Sien ook[wysig | wysig bron]

Bron[wysig | wysig bron]