Makro-ekonomie

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Makro-ekonomie is gemoeid met die studie van ekonomiese verwantskappe op die makro-, en gewoonlik die nasionale vlak. Die vakgebied word tradisioneel verdeel in twee studierigtings: sakesiklusteorie en groeiteorie. Waar die vak vroeër in verskeie denkskole verdeel was, is sodanige skoolvorming vandag minder algemeen en is makro-ekonome veel meer op empiriese ondersoek ingestel. Empiriese navorsing impliseer dat ekonome vandag veel meer wetenskaplik met ekonomiese data omgaan – iets wat nie noodwendig deur getrouheid aan 'n bepaalde denkskool gedien word nie. Trouens, die totale versameling van kennis waaroor die meeste makro-ekonome saamstem is 'n samevoeging van insigte uit verskeie denkskole. Makro - ekomomie verwys ook na die kringloopmodel wat die inter aksie tussen die huishoudelike sektor, sakesektor, openbare sektor asook die buitelandse sektor.