Gaan na inhoud

Massa-oorskot

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die massa-oorskot as funksie van die atoomgetal

Die massa-oorskot of -tekort van 'n nuklied is gedefinieer as die verskil tussen sy massa en sy massagetal (die aantal nukleone).

Die massa van 'n atoomkern word baie goed benader deur die massagetal, die aantal protone en neutrone waaruit dit bestaan, maar daar is altyd klein verskille wat 'n maat is vir die bindingsenergie volgens Einstein se formule . Die massa-oorskot kan in kg of amu's uitgedruk word, maar volgens hierdie uitdrukking ook in energie-eenhede soos Joule of -gewoonlik- keV of MeV.

Omdat die isotoop koolstof-12 oorspronklik as basis vir die mol-begrip gebruik was,[1] is die massa-oorskot van hierdie nuklied nul. Indien die massa-oorskot van 'n isotoop positief is, beteken dit dat dit 'n kleiner bindingsenergie as 126C het. Dit is die geval vir 136C:

Hierdie massa-oorskot kom ooreen met 'n energie van 3,125 MeV.

Die meeste nukliede besit 'n negatiewe oorskot ('n massatekort). Hulle deeltjies in die kern is sterker gebind as 126C s'n.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. "On the revision of the International System of Units - International Union of Pure and Applied Chemistry". IUPAC | International Union of Pure and Applied Chemistry (in Engels). 16 November 2018. Besoek op 1 Maart 2021.

Hierdie artikel is (gedeeltelik) vertaal uit die Nederlandse Wikipedia. Sien bron.