NG gemeente Meyerton-Oos

Die kerkgebou van die NG gemeente Meyerton-Oos. Ds. L.D. Delport het die hoeksteen op 22 Maart 1968 gelê. Die argitek was Ockie van Schalkwyk.

Die NG gemeente Meyerton-Oos is 'n gemeente van die Nederduitse Gereformeerde Kerk in die Sinode Goudland (voorheen Wes-Transvaal).

Die gemeente is gestig in 1966. Die gemeente het sy ontstaan te danke aan ’n Kerkraadsvergadering van die Kerkraad van Meyerton Moedergemeente wat gehou is in Junie 1966.  Die aantal lidmate van Meyerton was op daardie stadium 1 183.

Ouderling JL du Toit het op versoek van die lidmate van die Riversdale-omgewing, nou Meyerton-Oos, ’n voorstel ingedien dat daar ’n nuwe gemeente afgestig moet word in Riversdale.  Hierdie voorstel is aanvaar. Die afstigtings vergadering is bepaal vir 25 November 1966 by die ou Laerskool Voorwaarts.  Die NG Meyerton-Oos gemeente is toe gestig met ’n ledetal van 382 lidmate.  Die gemeente het twee erwe en ’n bedrag van R4000-00 as bruidskat van Meyerton Moedergemeente ontvang.  Die konsulent was Ds. LD Delport.  ’n Kerkraad van 15 ouderlinge en 15 diakens is saamgestel.  Die byeenkomste sou in die saal van Laerskool Voorwaarts plaasvind.  Die gemeente se eerste diens is gehou op 11 Desember 1966. Die eerste mylpaal vir die nuwe gemeente was die oprigting van die pastorie.  Terwyl die pastorie in aanbou was het Ds. Delport sy Kombi op die erf langs die pastorie parkeer en vanuit sy “Kombi–kantoor” die gemeente bedien.  Met die voltooiing van die pastorie se buitegeboue het dit die plek van die Kombi ingeneem

Tydens die Kerkraadsvergadering van 12 Mei 1967 het ouderling A.H. Jordaan ’n voorstel ingedien om ’n kerkgebou te bou.  Tydens die gemeente vergadering wat gehou was op 14 Mei 1967, is daar op ’n voorstel van Mnr. A. Marx en gesekondeer deur Mnr. J. Nolte, besluit om wel die kerk te bou. 

Op 23 Februarie 1968 is daar begin met die oprigting van die kerk se staalkonstruksie.  Die voltooide gebou is op 22 Maart 1969 in gebruik geneem.  Lidmaat getal in 1967—382

Ons eerste kantoorpersoneel

Koster—Gert Erasmus

Skriba—Kallie Weyers (tydelik)

Kassier—Gert Boucher (tydelik)

Orrelis—Koos McGallaghan (tydelik)

In 1967 word At Scholtz as kassier en Tommie Louw as skriba aangestel.  Tommie se eerste kerkraadsvergadering was ‘n dag voor sy troue!  Vandag is die gemeente steeds sy eerste prioriteit.

Meyerton-Oos se eerste skenking

Na 50 jaar is ons steeds dankbaar vir die grond wat oom Manie en tannie Marietjie Spamers aan die kerk geskenk het.  Hulle het elf jaar na hul huwelik in 1953 op die gronde gewoon.

Na die afstigting van die gemeente en die beplanning van ‘n kerkgebou, het oom Manie die grond (die groot hekpaal na Vilette straat se kant) aan die kerk geskenk.

Oom Manie is op die hoë ouderdom van 79 jaar, 4 maande en 11 dae oorlede.  Tannie Marietjie is steeds een van ons lidmate. Van hulle kinders, Manie & Christine Spamers, Johan & Hettie Strydom en hulle kinders is ook nog lidmate van ons gemeente

Meyerton-Oos se tweede skenking

Die stuk grond waarop die jeug saal vandag staan (vanaf die groot hekpaal na Jan Neethling straat se kant), het aan wyle oom Pretorius behoort.  Tommie en Corrie Louw het na hul huwelik die jeug saal (wat as huis gedien het) vir n jaar lank by hom gehuur.  Tommie se enigste uitgawe was om die basiese water se koste per maand te betaal—’n volle R2-50! In 1968/1969 het oom Pretorius daardie stuk grond ook aan die kerk geskenk met die oog op latere uitbreiding van onder meer die saal en kategese lokale. Die kerkgebou is geleë op die hoek van Mentz- en Jan Neethlingstraat, Meyerton-Oos. In 2013 was die leraar ds. J.A. Burger. Daar was in daardie jaar 102 doop- en 394 belydende lidmate.

Enkele leraars

• Lourens Daniël Delport, 1967–1977 (oorgekom van die NG gemeente Meyerton) Op 25 November 1966 is die gemeente Meyerton-Oos gestig in die saal van laerskool Voorwaarts (op die oorspronklike terrein).  Ds I Retief het by die geleentheid as voorsitter opgetree. Die eerste kerkraad wat by die geleentheid gekies is, het bestaan uit 15 ouderlinge en 15 diakens.  Die eerste erediens is op 11 Desember 1966 deur die konsulent, ds LD Delport, gelei.  Ds Delport is op n kerkraadsvergadering, gehou op 20 Januarie 1967, onder voorsitterskap van ds C van N Pretorius, beroep as die eerste leraar.  Hy het dan ook die beroep aangeneem.  Gedurende ds. Delport se tyd in die gemeente is die pastorie en die kerk gebou. Ds. Delport het die gemeente vir 10 jaar lank bedien en het daarna ‘n beroep na NG Bloemhof aanvaar. 

• Ds Helgaardt v Rensburg 1978—1982. Op 6 Augustus 1978, het ek na my bevestiging as leraar die vorige aand, my intreepreek in Meyerton-Oos gelewer.  By dié geleentheid het ek die Woord bedien aan die hand van Hand 16:11 – 15 en 30 – 34 en Fil 1:1 – 11 met die klem op vers 6: “Ek is veral ook daarvan oortuig dat God, wat die goeie werk in julle begin het, dit end-uit sal voer en dit sal voleindig op die dag wanneer Christus Jesus kom.”  Ná die Woordbediening het ek die voorreg gehad om die doop te bedien aan 4 verbondskinders  -  een van hulle my oudste seun. Nou bykans 38 jaar later, kyk ons saam met julle terug na 50 genadejare.  Deur die jare was daar baie lief en leed in die lewens van die lidmate van die gemeente.  Al is daar vandag heelwat minder belydende- en dooplidmate as voorheen en al het omstandighede in baie opsigte totaal verander, weet ons dat die Here getrou was en dat Hy steeds besig is met Sy goeie werk in Meyerton-Oos.  Ons kyk ook na die onbekende toekoms met 'n  vaste vertroue en hoop op Hom, die Christus wat self Sy kerk in stand hou – vergeefs die hel se woede.  As Here aan Gods regterhand regeer Hy ons ten goede.... (Lied 477:1). Al die dank en eer aan die Here vir die tydjie wat ek en my gesin deel kon wees van die geloofsgemeenskap in Meyerton-Oos.  Ons koester steeds wonderlike herinneringe aan wonderlike mense en kosbare ervaringe.  Ons bid u die Here se seën toe op die jare wat voorlê.  Mag dit altyd u ideaal en strewe wees om 'n  gemeente van Christus te wees tot eer van God alleen  -  Soli Deo Gloria.
• Ds Schalk van Schalkwyk 1982 - 1998. Aangename kennis My en Therina se eerste kennismaking  met die gemeente, iewers in 1982, was verseker “aangename kennis.”  Stiggie en Heleen Stiglingh en die destydse skriba, Sarie Scholtz, het ons aan huis van ds. Dirk Guelpa en Christie in Meyerton kom ontmoet en hulle het ons sommer dadelik tuis laat voel.  Hiervandaan is ons met groot afwagting Meyerton-Oos toe.  Hier het hulle ons op ‘n kort toertjie geneem deur die kerkterrein en geboue.  By die orrel het ons vasgesteek en ek het trots vertel dat my geliefde kan orrel speel.  Daar en dan word besluit dat Therina iets op die orrel moet speel.  En daar dop Mev. toe haar eerste toets; en dit nogal ‘n toets waarvoor haar man haar met trots ingeskryf het.  Wie het nou ook geweet dat ‘n mens ‘n spesiale lisensie nodig het om hierdie orrel te ‘start’.  Nadat sy die ‘orrelstart-kursus’ geslaag het, het sy later die orrelis van die gemeente geword en kon ons lekker saam in die koor sing en al was ons nie die beste koor in die land nie, het ons lekker saam gesing en ook gelag, al het party ook soms in die ‘craks’ gesing – dit is nou daardie oomblik wanneer jy reken dat net jy in die ganse koor op die noot is! Om orrel te kon speel moes daar ‘n paar peettannies op Sondagoggende na ons 3 kindertjies in die moederskamer kyk.  Hulle het ook op vele ander geleenthede na die kinders omgesien en ons was tog te dankbaar vir sulke gawe peettannies. ‘n Geplaveide pad Vir my het dit gevoel asof my pad in die gemeente uitgeplavei is.  Die gemeente se administrasie was mooi in plek en my voorganger, ds. Helgaardt van Rensburg het ‘n groot aandeel hierin gehad.  Die gemeente se struktuur en kommissies se werk was duidelik uitgestippel in die huishoudelike reëls.  Sarie Scholtz was op daardie tyd skriba en haar vriendelike geaardheid het van die kerkkantoor ‘n aangename plek gemaak om te kom.  By alles kon sy vinnig en akkuraat tik en het sy die bonatuurlike gawe ontvang om lelike skrif en goed wat doodgekrap is te ontsyfer en daarvan ‘n sinvolle geheel te maak.  Oom Jan Fourie was die koster en het met groot erns gewaak oor die kerk se eiendom en by hom het ek geleer dat ‘n mens tafels blad op blad laai.  Ek het ook by hom geleer dat ‘n mens nooit moet gaan lê nie.  Oom Jan het ten spyte van die beroerte wat hy vantevore gehad het, sy werk met ywer en trots gedoen, maar die beroerte het sy spraak aangetas tot groot frustrasie van homself en ook van ander.  As gevolg hiervan het die vrouens dikwels vir my kom vra om iets met oom Jan te reël en sy kommentaar wanneer hy en ‘n vrou mekaar misverstaan het, was dikwels:  “Daardie vrou, sy sommer mal man!” Aangename kennis word ‘n aangename verbintenis Wanneer ek vandag terugdink aan Meyerton-Oos is ek steeds dankbaar en verwonderd oor die 15-jaar lange verbintenis wat daar tussen ons en die gemeente plaasgevind het.  Dat hierdie gemeente ‘n jong mannetjie, pas uit die kweekskool en sy jong vroutjie kon omarm en toelaat om leiding te neem, bly vir my steeds ‘n wonder waaroor ek vandag nog dankbaar is.  Meyerton-Oos met sy mense het hulle harte vir ons oopgemaak en ons het die lekker belewenis gehad van ons behoort. Toe ons in Januarie 1998 die gemeente verlaat het, het die trane vryelik gevloei en in ons harte dra ons vandag nog ‘n stuk van Meyerton-Oos – ‘n gevoel van koestering en ook dankbaarheid vir dit wat ons in hierdie gemeenskap kon leer en beleef. ‘n Omvattende bediening Die feit dat ek alleen predikant van die gemeente was, het gemaak dat ‘n ek by al die fasette van die gemeente betrokke was wat ek baie geniet het, onder andere bediening aan kinders en bejaardes.  Dit was nogal lekker omdat dit gesorg het vir afwisseling in my werk.  Dit beteken nie dat ek die gawes gehad het om al hierdie werk te doen nie, maar gelukkig was daar altyd ‘n paar bekwame lidmate naby wat kom hand bysit het.  Sonder hulle sou ons dit nie kon gemaak het nie. By die jeug het ek ‘n paar lesse geleer.   1) Woeligheid is dikwels net energie wat wag om in die regte rigting gekanaliseer te word. Een bepaalde katkisasieklas het al van graad 7 af vir die kategete hoofbrekens besorg en tog was dit juis hierdie groep wat na skool daarin geslaag het om ‘n hegte BKJA groep te stig.  2) Moet nooit onskuldige vrae gering ag nie!  So betrap ‘n kamtige bedeesde vraag “Hoe laat eet ons?” my heeltemal onkant en beland ek spoedig daarna in die swembad, sonder dat ek eers die geleentheid kry om een persoon saam met my te vat. 3) Nie almal heg ewe veel waarde aan hout nie.  By een van die kampe het van die seuns aangebied om solank ‘n bietjie hout te gaan optel vir die vuur.  Onder die hout wat hulle daar aangebring het, was o.a. stompies wat soos boomwortels gelyk het.  Dit het my laat wonder, maar by navraag het hulle my verseker dat die stompies net hier agter die bosse lê.  Die vuur het lekker gebrand maar een of 2 van die stompies het ongeskonde daar bly lê.  Die volgende oggend moes ons ‘n woedende opsigter trotseer want die gawe brandhout was stompies wat spesiaal ten duurste van Namibië af ingevoer is, vir ‘n besondere doel en eintlik in ‘n stoor gebêre was.   4)   Moenie vir wolf skaapwagter maak nie.  Op een van die ringsjeugkampe wat ons gehou het, het ons besluit om naskoolse jongmense toe te rus om as groepleiers op te tree tydens ‘n kamp van hoërskoolkinders.  Om seker te maak dat die kinders genoeg rus inkry sodat hulle die volgende dag die volle maat geestelike voedsel kon inneem, het ons besluit dat die groepleiers sommer by die kinders in die kamers sou slaap.  Die kampterrein was bebos en toe ek so teen 02:00 wakker word, het dit gelyk soos vuurvliegies wat tussen die bosse beweeg.  Dit was net flitsies waar jy kyk en toe ek gaan vasstel waar die groepleies is, kry ek hulle vas aan die slaap – of so het dit immers gelyk. By die bejaardes het ek die waarde van goeie verhoudings geleer.  Ons het ‘n aksie gestig vir die bejaardes in die gemeente en trou aan my siening dat bejaardes nie passief gemaak moet word nie, maar eerder aktief in die bediening moet bly, is hierdie aksie “Aksie Dienmekaar” genoem.  Aksie Dienmekaar wou hulle eie bankrekening begin, maar die kerkraad het vasgeskop.  Alle gelde gaan deur die gemeente se boeke.  Die gort was gaar en die kerkraad was in die ‘dog box’.  Dit was my obenydenswaardige taak om hierdie saak aan hulle te gaan verduidelik.  Hulle wou nie kopgee nie.  Hulle was woedend vir die kerkraad, maar steeds baie lief vir my ten spyte daarvan dat ek die kerkraad se besluit ten volle gesteun het. Meyerton-Oos het nog altyd lekker basaar gehou.  Van vroegmôre af is daar oor die luidsprekers geskimp dat die pastoriemoeder tog koffie moes bring.  Die tent-dorpie het ‘n lewe van sy eie gehad en ‘n feestelike atmosfeer was aan die orde van die dag.  Tesame hiermee was dinge soos die potjiekos-kompetisie, gmeentekampe en piekniekeredienste sekerlik van die dinge wat ons altyd met waardering sal onthou.  Met die 21-jarige bestaansfees van die gemeente was alles gereed gemaak onder twee groot markiestente, maar daardie aand voor die fees word ons toe deur ‘n stormwind getref wat een van die markiestente stukkend geskeur het.  Die volgende môre moes mans en vrouens bontstaan om die dinge weer in orde te kry.  Ten spyte daarvan het ons ‘n heerlike fees gevier. Bou van kategese-lokale en saal Volgens inligting wat die gemeente ontvang het oor moontlike toekomstige uitbreidings, moes daar ‘n groot kompleks gebou word, want daar is verwag dat die Chrissiefontein/Riversdale-area teen ‘n vinnige tempo sou uitbrei.  Die realiteit van beperkte fondse het egter gemaak dat ons in fases gebou het.  Die bou van fase een en twee, wat uit die kategeselokale bestaan, het heel voorspoedig verloop, maar die bou van die saal het egter ‘n paar probleme opgelewer.  Fondse was beperk, daarom is besluit om in fases te bou.  Die eerste fase sou bv. die fondasie wees, en indien daar weer fondse beskikbaar is, sou die volgende fase gebou word.  Ons kon uiteindelik daarin slaag om voort te gaan en die gebou te voltooi sonder om te stop tussen fases.  Uiteindelik is die saal in gebruik geneem voordat die vloerbedekking ingesit is. ‘n Mens was verras deur skenkings wat lidmate soms gemaak het, selfs sonder om vooraf daarvan te sê.  So word daar op ‘n dag ‘n vrag sand afgelewer.  Op die afleweringsnota wat ek moes teken, is die adres van die gemeente duidelik aangedui.  Die volgende dag ontvang ek toe ‘n oproep van die ontstoke ontvangsdame van die leweransier wat wil weet waarom ek die sand gevat het wat vir iemand anders bedoel is.  Sy verwag dat ons die sand op die regte plek moet gaan aflaai.  Die wettige ontvanger het dit toe met ‘n trekker en sleepwa kom haal! Toe die loodgieterswerk gedoen moet word, daag daar drie manne op, wat volgens hulle net die regte kwalifikasies het om die werk te doen.  Hulle was vir ‘n geruime tyd werkloos en sou sommer self die werk doen.  Die volgende dag huur hulle toe ses arbeiders om die werk te doen, maar teen Vrydagmiddag is die drie manne skoonveld en die werkers staan voor ons deur op soek na hulle geld. “Mevrou dominee en die kindertjies” Gelukkig is daar nooit van Therina verwag om ‘Mevrou Dominee’ te wees nie en kon sy sommer net Therina wees.  Dit beteken nie dat sy nie haar kant gebring het en dat daar nie baie van haar verwag is nie.  Nie lank na ons aankoms in Meyerton-Oos nie, het Therina die voorsitster van die vrouediens geword en ook leier van die JKJA.  Vir haar was dit bedreigende posisies, want al wat sy op universiteit geleer het, was om klavier te speel.  Sy het die taak met liefde uitgevoer, maar het soms ook gevoel dat die taak vir haar ‘n bietjie te veel is.  Hier het mevrou dan ook ‘n toets of 2 gedop, soos met die eerste basaarvergadering in die pastorie, kort nadat ons in die gemeente ontvang is. Een van die ouderlinge wou baie ernstig weet of Mevrou die koektafel sou neem by die basaar!  Uit skrik antwoord sy toe ewe vinnig: “Nee, mevrou bak nie koek nie!”  By ‘n latere geleentheid het die vrouediens besluit om te “cater” vir veilings ter wille van fondsinsameling.  Dit het Therina baie gespanne laat voel, want sy het nie geweet hoe om dit te hanteer nie.  ‘n Paar dae later het twee van die bestuurslede by haar kom tee drink en wou weet wat skort.  Groot was die verligting wedersyds toe hulle die takie van haar skouers afgeneem het en sy weer kon asem skep.  Dit is klein dingetjies soos hierdie wat vandag nog vir ons iets sê van die gesindheid wat ons in die gemeente ervaar het en wat ons vandag nog waardeer. Al drie ons kinders is gebore terwyl ons nog in Meyerton-Oos was.  Theo was 10 dae oud toe ons in die pastorie ingetrek het.  Die aand met Leanie se geboorte het die Sendingkommissie in die pastorie vergader.  Tydens die vergadering het Therina my eenkant toe geroep.  Ek hoef nie haastig te wees nie, maar al die tekens is daar dat sy vannag nog ingaan hospitaal toe.  Kort daarna is ek uitgeroep na ‘n huis toe waar die oom klaarblyklik besig was om te sterf.  Die kommissie het ingestem om by ons huis te bly sodat hulle my kon verwittig indien daar enige verwikkelinge sou wees.  By die oom aangekom, het ek tevergeefs probeer om hom te oortuig dat hy liewer hospitaal toe moet gaan.  Ek het die dokter gebel, maar dié het onverbiddelik daarby gestaan dat die oom hospitaal toe moet gaan.  Hy het steeds geweier.  Ek is toe maar huis toe. Daardie nag is Leanie gebore voordat die dokter kon opdaag, tot verbasing van die suster.  Gelukkig was Frans se tydsberekening heelwat beter en was daar geen ongevalle met die tyd van sy geboorte nie. Iets waarvoor ons kinders seker ons voorgangers ewig dankbaar sal wees, is vir die kareeboom agter in die pastorie se erf.  In hierdie boom het hulle soos ‘n paar vinke ‘n groot deel van elke dag deurgebring.  Ons is dankbaar vir die grondslag van ons kinders se opleiding wat in Laerskool Voorwaarts gelê is.  Theo het die eerste twee jaar van sy hoërskoolloopbaan by Hoërskool Dr. Malan voltooi – iets waarna hy al van Kleuterskool Disa se dae af uitgesien het.  Op 5-jarige ouderdom was hy vas oortuig dat hy nie Laerskool toe hoef te gaan nie, maar sommer direk na “Hoogskool M’lan” toe sou gaan! Hierdie 3 het op ‘n stadium opgetree as kosters van die gemeente.  Elkeen het sy eie taak gehad ten opsigte van die oop- en toesluit van geboue op Sondae, in verhouding tot hulle ouderdomme.  Vir die gemeente het dit ‘n besparing beteken en vir die kinders was dit ‘n handige sakgeldjie. Waardering Vandag kyk ons met dankbaarheid terug en ons sê dankie aan die Here vir die voorreg dat ons deel kon wees van Meyerton-Oos.  Ek wil ook my waardering uitspreek vir die vorming wat hierdie gemeente in my bediening as predikant gehad het.  Ons sê ook baie dankie vir die vorming wat julle in ons persoonlike lewens gehad het en by alles, baie dankie dat ons net ons kon wees. Schalk en Therina van Schalkwyk

• Ewald Caltiz 1998 - 2003. Ewald is in 1998 in Meyerton-Oos bevestig.  As proponenet was MOos dus sy eerste gemeente, wat hom die derde leraar maak vir wie MOos ‘n eerste gemeente was. In hierdie tydperk is die kanselklede vervang om meer spesifiek by die kerklike jaar aan te pas. Ewald het in 2003 uit die NG Kerk bedank en sy eie gemeente gestig. In Ewald se tyd het die omgewing ‘n tornado beleef wat die kerk redelik skade berokken het.
• Ds Johan Burger 2005 - 2014 Die rolprent speel stadig deur, want ek het die terugdraai spoed op stadig gestel, sodat ek oor al die mooi herinneringe kan mymer, soos iemand wat op ‘n sagte , dik kombers voor die kaggel lê en peinsend die vlamme intuur… Wat was ons gesin se ervaring van MOos? ‘n Kort vragie. Hééltemal te kort om 10 jaar in op te som. Soos die vlamme knetter, spring daar telkens ‘n vonkie in die kaggel en verlig vir ‘n vlietende oomblik die omgewing. Elke herinnerings-vonkie in ons gesinskaggel verlig ‘n ander gesig, ‘n ander insident, ‘n spesiale herinnering. Dalk moet ek die herinnering terugdraai na die begin, byna soos die Bybelse Genesis wat ook by die “Begin” begin… Ons as gesin was maar flenters toe ons weens finansiële tekorte die vorige werkskring vaarwel toeroep, met geen duidelike of werkbare alternatief in die vooruitsig vir ons nie. Ons het maar in die geloof die tree gegee ... En God sou moes voorsien. En hoe uniek voorsien die Here! ‘n Gemeente wat pas deur die pyn van skeuring en losmaak van ‘n leraar gegaan het, kontak “uit die bloute” en nooi ons om ‘n jaar lank betrokke te raak op ‘n beperkte, deeltydse basis.  Hulle voel self vuisvoos, emosioneel beseer en van ‘n groot deel van mense en finansiële bronne “beroof”.  Geld vir ‘n deelpos was daar byna nie, maar ons kon darem op mekaar se skouers steun. En so ontmoet 2 stukkende gesinne mekaar: die gesin van Meyerton-Oos en die Burger-gesin. Meyerton-Oos (of MOos) sou hierna ‘n ligpunt in ons lewens wees en nuwe hoop gebring—al sou dit net vir ‘n jaar op ‘n deeltydse basis wees. Dit was lekker om by elke MOos-gesin met huisbesoeke te kuier, met al die uiteenlopende persoonlikhede en omstandighede. Dit wissel van dorp na plot na plaas.  Wat die meeste uitstaan, is die ongelooflike, maar onbenutte talente wat die gemeenskap gehad het.  Van dag een af was ons beïndruk met hoe goed elkeen was om idees in praktyk te omskep.  Hoe vaardig elkeen se hande was! Kort voor lank het ons ‘n “tuiste” gevind toe die gemeente ons oornooi na die pastorie en ons byna “inwoners” kon word. Een jaar se bietjie saamwerk, het byna 10jaar se volstoom Koninkrykswerk geword. Oom Tommie Louw se liefde vir die gemeente en sy mense, het daartoe gelei dat hy die eerste gemeentebestuurder word. Dit was seker een van die beste besluite wat die gemeente kon maak en wat vandag steeds groot vrug afwerp met sy bestuurstyl en visie. Sy oopkop betrokkenheid en geduld (glo dit!) met al die aanpassings en vreemde bestuur styl, het die gemeente nuut en vars van die grond af laat opstaan om hul regmatige plek in Meyerton en in die streek in te neem.  MOos het ‘n dinamiese rolspeler geword. Skriba Susan Smit moes die 1ste jaar se huisbesoek afsprake mooi beskryf: hoe om by al die ongenommerde, naamlose straat, plot– en plaas adresse te kom.  Maar dit het alles net soveel interessanter gemaak.  Ons het elkeen wat asem gehaal het besoek daardie jaar! Die aanstelling van Louise Vermaak in die kantoor het dit uitmuntend opgevolg en haar immer ondersteunende hulp het die werk baie makliker gemaak. Soos die bediening gegroei het, het Louise haarself bekwaam tot ‘n onmisbare regterhand wat 24/7 gereed was om die gemeentes se belange bo alles te dien. Die openheid van die gemeente om nie in die groewe van die verlede vas te val nie, het vir ons baie beteken.  ‘n Kreatiewe gedeelde droom (visie) om “’n Gemeente Sonder Grense” te wees, het baie gou in al die bedieninge grond gevat na die jaarlikse Indabas wat mettertyd ‘n instelling geword het. Kyk, dis nou een ding wat besonders uniek aan MOos is: as ons vergader, is algar daar en praat saam!  Of dit Indaba is, of ‘n bediening of ‘n bazaargroep of die Barmhartigheid na die omgewing, maak nie saak nie. Elke vergadering is deur talle lidmate en selfs mense uit die omgewing bygewoon.  En elke inset het die gemeente gehelp om met immer vaster tred Koninkrykswerk te doen. Oom Hennie Botes met die klere en kospakkies se vonkie flits.  Wat  ‘n vér rykende diens aan die gemeenskap het hy nie met sy barmhartigheidsdiens in die ou jeugsaaltjie ontsluit nie.  Tussen Michelle Harding, oom Bertie en Ann Peters het hulle aan hierdie hulpverlening se grense nog baie wyer oopgesprei en ‘n klere en kosbank begin bedryf wat min ander gemeentes oor beskik. ‘n Vonk-flits herinner aan die ontferm oor oom Leon Schultz in die rolstoel, wat uit die bouval op ‘n hoenderplaas gered is deur oom Bertie en Ann.  Die verhaal staan uit as een van die mooiste vonkies van onvoorwaardelike, liefdevolle ontferming.  Die “kwaai” oom Bertie Peters met sy krulsnor en sy “sagte” Ann, het diep spore in die gemeente se barmhartigheid getrap.  Immer koesterend, onfermend. Die vonk van die kwartaallikse kerkwerk-Saterdae waar mans, vrouens en kinders allerlei klein herstelwerk takies in die gemeente kom uitvoer het, is nou-nog ‘n spog-item wanneer ons as gesin met ander gemeentes praat oor betrokkenheid.  Talle agtergeblewe praktiese takies is kwartaalliks afgehandel en groot onkostes daardeur bespaar.  ‘n Uitstaande vonk hier was Ben en Kobie Bouwer se onvermoeide ywer om enige bouwerke aan te pak en af te rond, sonder dat dit ooit gelyk het of dit vir hulle ‘n problem raak.  Wat ‘n heerlike span was dit nie toe daar gewerk is om die stort geriewe in die “outydse” badkamers in te rig en ieder en elk saamgewerk het om die badkamer geriewe van die gemeente radikaal op te knap nie. Daar het soveel mense hier betrokke gewees.  Ek wens ek kon elkeen se naam noem. ‘n Vonkie herinner aan die kerkraad se ontferming oor ’n  Christelik georiënteerde privaatskool wat wou begin, maar geen heenkome gehad het nie.  En almal wat gehelp het om die klassies reg te maak en die terrein kindervriendelik te kon maak.  MOos het nog altyd ‘n baie sagte plekkie gehad vir kinders en kleutertjies. ‘n GROOT vonk is die Kersliggies wat veral Hennie van Loggerenberg (Loggies) die visie voor gesnap en uitgeleef het.  Watter lieflike aande het ons nie gehad met die voorbereiding, oprig en die uiteindelike aanbied van die Liggiefees nie.  Elke toneel is deur  talle lidmate help bou en het ons die kans gegee om gesinne soos die Judeels en elkeen wat kom help “cable ties” aansit, verf en ophang van baie naby te leer ken. Ag en watter kreatiewe gees het nie geheers toe die vrouens vir elke kersligtoneel ‘n agtergrond kom verf het en die saal vol pragtige lap-skilderye gelê het toe al die groot 2mx3m lappe geverf was nie!  Kyk, aan talent skiet MOos nie tekort nie!  Met die regte motivering ontpop ‘n paar Picasso’s.  En die lekkerste van alles was altyd die vrolike luim en geskerts waarin dit geskied het. ‘n Erediensvonk is die toegeweide entoesiasme waarmee die Musiek, Erediens en Leer-en-Aktuele-Sake (MELAS)-groep elke Donderdagaand die Sondag se preekteks help oordink het.  Die kreatiwiteit wat daar gebore is, het aanleiding gegee tot baie inspirasie vir die prediking en die hele aanbieding van die eredienste.  Ons het nog nie weer so ‘n unieke span in ‘n ander gemeente ontdek nie en mis elkeen baie.  Die lekker was die tieners en naskoolse jeug wat spontaan ingeskakel het en aktief deelgeneem het. ‘n Vonkie skiet oor Paasfees.  Die wyse waarop die blokleiers hul wykslede geïnspireer het om tydens die Paaswandeltuin kreatief betrokke te raak, was uit die boonste rakke.  Van Chrissie se groot (polestyrene) graf-rots, tot die winkelpoppe van tannie  Hettie Volkspele Botha wat verskillende tonele aangevul het. Wat bo die kreatiwiteit uitstaan, is beslis die wyse waarop elkeen eienaarskap geneem het vir die 12 wandel punte en in hul persoon en met die versorging aan paaswandelaars, ‘n diep geestelike ervaring gebied het. ‘n Gesig-vonkie is Kobie Bouwer en Ann Peters, wie se teetuine altyd die liggiefees en paaswandeltuin ‘n vreugdevolle afsluiting gebied het.  En almal wat gehelp het met produkte en as kelners, verkopers en vele meer.  Uitstaande is dat dit nie maar nét nog ’n fees was nie, maar dat daar Evangeliewerk gedoen is, iets wat ons harte laat warm klop het. ‘n Helder vonk en een van die kosbare skatte, is die wyse waarop die bejaardes in die gemeente hulself betrokke gemaak het.  Van geld tel en hand orals bysit, tot aktiewe insette tydens vergadering. Die prettige “gym”-groep inspireer ons steeds om die bejaardes te help om gesonder te leef en hul wysheid te deel. Menigmaal was daar die benoude oomblikke dat tannie Emmie Allman die groot ronde gimnastiekbal mis sit as sy en tannie Pam Boshoff die maagspiere laat oefen het.  Of dat een van hulle die pad byster raak as hulle heen en weer tussen die saal en die klassies moet bene rek! Ons mis die diepgang gesprekke tydens Bybelstudies en die heerlike prettigheid en geskerts tydens die bazaars en straatverkopings.  Dis die enigste gemeente tot dusver waar die bejaardes so aktief deel-geneem het en so diep in ons harte gekruip het! ‘n Aangename vonk, is dat die gemeente nie bang is om te waag nie, al is die uitkomste nie seker nie, is nog ‘n unieke wat ons troetel.  Oom Tommie Louw en die kerkraad het dikwels gewonder of van die idees ooit kan werk, maar nooit in die pad gestaan van die uittoets nie.  Daar was net altyd iemand wat die droom-idees in iets prakties kon omtower.  Louise Vermaak se inisiatief vir plakate, strooibiljette en plakkers het altyd geïnspireer. ‘n Gesig-vonk is beslis Willie Vermaak.  Hy het hom nie laat onderkry deur die rolstoel nie en sy plek as blokleier en getroue klankbord tydens die weeklikse kantoorvergadering met oorgawe ingeneem.  Die eintlike vonk, was ‘n heerlike prettigheid toe Willie met sy rolstoel teen Johan (op die kerk se grassnyer trekker) resies gejaag het in Vilettestraat af na die kerk toe  én met rolstoel en al gewen het. Selfs die ander lidmate met rolstoele het hul nie laat afskrik nie. Johan Pretorius was getrou op sy pos in die eredienste om die “dominee se das reg te skuif”, en Piet Wielietjies Myburgh het nie vir kerkherstelwerke teruggestaan nie.  Dis ‘n heerlike vonkie, om te onthou hoe mense met verskillende vlakke van gestremdhede hul skouer aan die wiel kom sit het deur die jare. ‘n Ander vonkie van getrouheid, is beslis die onvermoeide getroue wyks versorging deur mense soos die mense wat al die tagtigs ingehaal het.  Mense met groot harte soos oom Danie en tannie Susan Erasmus en ook oom Piet en tannie Annie Pretorius.  Dis voorwaar ‘n pluimpie vir MOos se gryse wyses wat die pas bly aangee deur dik en dun. ‘n Peusel-lekker vonk was die talle kere wat ons by Flip en Hanna Nel die vleis verwerk en biltong gemaak.  Dat ons nog fondse kon insamel vir die kerk daarna (veral met die biltong!), bly ‘n heerlike herinnering.  Vra maar vir oom Johan en tannie Ria Groenewald, en moenie vir tannie “Koekies” Erna Klynhans vergeet nie! Sy hoef nie te leer om ‘n biltongkie te kou nie... Daar is soveel brandhout vir hierdie herinnerings-vuurtjie!  Die doeltreffende blomme en ander rangskikkings tydens die eredienste.  Die wyse waarop erediensgangers die liefdesblommetjies aan mense vanuit die erediens geneem het en liefdevol gaan afgee het om hul te bemoedig en te versterk. Die weeklikse personeel beplanning sessies in die kantoor en die eienaarskap wat elkeen geneem het om dinge te laat gebeur staan beslis uit.  Soms moes “Lasarus” opgewek word, maar die personeel het nooit daarvoor teruggedeins nie en met toeweiding die “Lasarus-effek” omgedraai tot groot hoogtepunte in die bediening.  En as hul kon rigting beduie na nuwe uitdagings, was hul voor in die koor! Oom Hans Labuschagne en tannie Martie moes dikwels bontstaan om veral die pastorie motors op die pad te hou.  Dis hul gesindheid en manier van doen wat steeds vonkies lewer.  Dit is ‘n vonkie wat nog nie in ander gemeentes wil brand nie... As ons so in die vuurtjie van herinnering tuur, kan ons net die Hemelse Vader loof vir die gemeente van MOos wat Hy oor ons pad gebring het en die persoonlike groei wat ons daar kon vind. Ook vir ons kinders het MOos ‘n tuiste geword waarheen hul van hul studeerwerk af kon onstnap na die rustigheid van die “Stad-in-die-Platteland”.  Hulle is steeds na ons verhuis het, tuis daar. Die vonkie wat seker die meeste waardeer word, is een wat naby aan die hart lê.  Wat soveel heerliker is, is om te sien hoe die gemeente aangegaan het met die werksaamhede, selfs nadat ons as gesin daar weg is.  Daar was soveel dinge wat ons nog almal saam wou doen, maar daar was net nie fondse daarvoor nie.  En met elke vinnige besoek aan die gemeente sedert ons vertrek, is dit ‘n heerlike vars waterbron vir ons dorre gemoed, om te sien hoe die gemeente van krag tot krag groei en kreatiewe eienaarskap geneem het vir baie dinge waarmee ons voorheen saam geworstel het... Mag die Here die gemeente van krag tot krag laat groei en mag die volgende 50jaar heerlike Koninkryks-jare wees!  Julle is die bosveld hardhoute wat warm kole gee vir ons herinnerings vuurtjie in die wintertye van die nuwe bediening... Mag ek ‘n Bybelse seën vir MOos se mense toebid? “Die Here sal julle seën en julle beskerm; die Here sal tot julle redding verskyn en julle genadig wees; die Here sal julle gebede verhoor en julle Sy vrede gee. Numeri 6:24-26 En onthou: Hy is by julle tot die voleinding van die wêreld. Matteus 28:20. Laat ons die vuurtjie brandend hou! Met liefde groet ons, met ’n stilgeworde vonk: Die Burger-gesin: Coleen en Johan, Jacorié, Hilde-Mari, Pieter en Johan (jnr). (2005-2014) Ek besef daar is ‘n klomp mense se name uitgelaat wat ook beteknisvolle vonkies was.  Vergewe ons tog, asseblief, maar ek het nie genoeg spasie om almal se name in te sit nie.  Julle BLY kosbaar!
  

Bronne

• Small, Mario (samesteller). 2013. Jaarboek van die NG Kerke. Wellington: Tydskriftemaatskappy van die NG Kerk NPC – 'n divisie van Bybel-Media.
• Herdenkingsjaar inligtingsblad 2016