Neurenberg-beginsels
Die Neurenberg-beginsels is 'n stel riglyne om te bepaal wat 'n oorlogsmisdaad uitmaak. Die dokument is geskep deur die Internasionale Regskommissie van die Verenigde Nasies om die regsbeginsels onderliggend aan die Neurenberg-verhore van Nazi-partylede na die Tweede Wêreldoorlog te kodifiseer.
Die beginsels[wysig | wysig bron]
Beginsel I[wysig | wysig bron]
Enige persoon wat 'n daad pleeg wat 'n misdaad ingevolge internasionale reg uitmaak, is daarvoor verantwoordelik en strafbaar.
Beginsel II[wysig | wysig bron]
Die feit dat interne reg nie 'n straf oplê vir 'n daad wat 'n misdaad ingevolge internasionale reg uitmaak nie, onthef nie die persoon wat die daad gepleeg het van verantwoordelikheid kragtens internasionale reg nie.
Beginsel III[wysig | wysig bron]
Die feit dat 'n persoon wat 'n daad gepleeg het wat 'n misdaad ingevolge internasionale reg uitmaak, as Staatshoof of verantwoordelike regeringsamptenaar opgetree het, onthef hom nie van verantwoordelikheid kragtens internasionale reg nie.
Beginsel IV[wysig | wysig bron]
Die feit dat 'n persoon ingevolge bevel van sy regering of van 'n meerdere opgetree het, onthef hom nie van verantwoordelikheid ingevolge internasionale reg nie, mits 'n morele keuse in werklikheid vir hom moontlik was.
Hierdie beginsel kan soos volg geparafraseer word: "Dit is nie 'n aanvaarbare verskoning om te sê 'Ek het net my meerdere se bevele gevolg' nie". Voor die tyd van die Neurenberg-verhore was hierdie verskoning in die algemene spreektaal bekend as "hoë ordes".[Verwysing benodig] Na die prominente, hoëprofiel-geleentheid van die Neurenberg-verhore, word daar nou deur baie na daardie verskoning verwys as die " Neurenberg-verdediging". In onlangse tye het 'n derde term, "wettige bevele" 'n algemene spreektaal vir sommige mense geword. Al drie terme word vandag gebruik, en hulle het almal effens verskillende nuanses van betekenis, afhangende van die konteks waarin hulle is gebruik word.
Neurenberg Beginsel IV word wetlik ondersteun deur die regspraak wat gevind word in sekere artikels in die Universele Verklaring van Menseregte wat indirek handel oor gewetensbesware. Bepaling van vlugtelingstatus wat uitgereik is deur die Kantoor van die Verenigde Nasies se Hoë Kommissaris vir Vlugtelinge (UNHCR). Daardie beginsels handel oor die voorwaardes waaronder gewetensbeswaardes om vlugtelingstatus in 'n ander land kan aansoek doen indien hulle in hul eie land vervolging in die gesig staar omdat hulle geweier het om aan 'n onwettige oorlog deel te neem.
Beginsel V[wysig | wysig bron]
Enige persoon wat ingevolge internasionale reg van 'n misdaad aangekla word, het die reg op 'n regverdige verhoor in terme van die feite en reg.
Beginsel VI[wysig | wysig bron]
Die misdade wat hierna uiteengesit word, is strafbaar as misdade kragtens internasionale reg:
(a) Misdade teen vrede: (i) Beplanning, voorbereiding, aanvang of voer van 'n oorlog van aggressie of 'n oorlog in stryd met internasionale verdrae, ooreenkomste of versekerings; (ii) Deelname aan 'n gemeenskaplike plan of sameswering vir die uitvoering van enige van die handelinge genoem onder (i).
(b) Oorlogsmisdade: Oortredings van die wette of gebruike van oorlog wat insluit, maar is nie beperk nie tot, moord, mishandeling of deportasie na slawearbeid of vir enige ander doel van burgerbevolking van of in besette gebied; moord of mishandeling van krygsgevangenes of persone op die see, doodmaak van gyselaars, plundering van openbare of private eiendom, moedswillige vernietiging van stede, dorpe of dorpe, of verwoesting wat nie deur militêre noodsaaklikheid geregverdig is nie.
(c) Misdade teen die mensdom: Moord, uitwissing, verslawing, deportasie en ander onmenslike dade wat teen enige burgerbevolking gedoen word, of vervolging op politieke, rasse- of godsdienstige gronde, wanneer sulke dade gedoen word of sodanige vervolging uitgevoer word in die uitvoering van of in verband met enige misdaad teen vrede of enige oorlogsmisdaad.
Leiers, organiseerders, aanhitsers en medepligtiges wat deelneem aan die formulering of uitvoering van 'n gemeenskaplike plan of sameswering om enige van die voorgaande misdade te pleeg, is verantwoordelik vir alle handelinge wat deur enige persone uitgevoer word in die uitvoering van so 'n plan.
Beginsel VII[wysig | wysig bron]
Medepligtigheid aan die pleeg van 'n misdaad teen vrede, 'n oorlogsmisdaad of 'n misdaad teen die mensdom soos uiteengesit in Beginsel VI is 'n misdaad onder internasionale reg.
Die beginsels se mag of gebrek aan mag[wysig | wysig bron]
In die tydperk net voor die ondertekening van die Handves van die Verenigde Nasies op 26 Junie 1945, was die regerings wat aan die opstel daarvan deelgeneem het, gekant daarteen om aan die Verenigde Nasies wetgewende bevoegdheid toe te ken om bindende reëls van internasionale reg uit te voer. As gevolg hiervan het hulle ook voorstelle verwerp om aan die Algemene Vergadering die bevoegdheid toe te ken om sekere algemene konvensies op state af te dwing deur een of ander vorm van meerderheidstem. Daar was egter sterk steun daarvoor om die meer beperkte magte van studie en aanbeveling aan die Algemene Vergadering toe te ken, wat gelei het tot die aanvaarding van Artikel 13 in Hoofstuk IV van die Handves.[1] Dit verplig die Algemene Vergadering van die Verenigde Nasies om studies te begin en aanbevelings te maak wat die progressiewe ontwikkeling van internasionale reg en die kodifikasie daarvan aanmoedig. Die Neurenberg-beginsels is ontwikkel deur VN-organe onder daardie beperkte mandaat.[2]
Anders as verdragsreg word internasionale gewoontereg nie geskryf nie. Om te bewys dat 'n sekere reël gebruiklik is, moet 'n mens aantoon dat dit in staatspraktyke weerspieël word en dat daar 'n oortuiging in die internasionale gemeenskap bestaan dat sodanige praktyk volgens wet vereis word. (Die Neurenberg-verhore was byvoorbeeld 'n "praktyk" van die "internasionale reg" van die Neurenberg-beginsels; en daardie "praktyk" is deur die internasionale gemeenskap ondersteun.) In hierdie konteks het "praktyk" betrekking op amptelike staatspraktyk en dus sluit formele verklarings deur state in. 'n Teenstrydige praktyk deur sommige state is moontlik. As hierdie teenstrydige praktyk deur ander state veroordeel word, word die reël bevestig.[ [3]
In 1947, onder die VN se Algemene Vergadering Resolusie 177 (II), paragraaf (a), is die Internasionale Regskommissie opdrag gegee om "die beginsels van internasionale reg te formuleer wat erken word in die Handves van die Neurenberg-tribunaal en in die uitspraak van die Tribunaal." In die loop van die oorweging van hierdie onderwerp het die vraag ontstaan of die Kommissie moet vasstel in watter mate die beginsels vervat in die Handves en uitspraak beginsels van volkereg daarstel. Die gevolgtrekking was dat aangesien die Neurenberg-beginsels deur die Algemene Vergadering bekragtig is, die taak wat aan die Kommissie opgedra is, nie was om enige waardering van hierdie beginsels as beginsels van internasionale reg uit te druk nie, maar bloot om dit te formuleer. Die teks hierbo is tydens sy tweede sitting deur die Kommissie aanvaar. Die Verslag van die Kommissie bevat ook kommentaar op die beginsels (sien Yearbook of the International Law Commission, 1950, Vol. II, bl. 374–378).[4]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ "Charter of the United Nations, Chapter IV: The General Assembly". United Nations. 26 Junie 1945. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 November 2010. Besoek op 23 Desember 2010.
- ↑ "International Law Commission". legal.un.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Mei 2021. Besoek op 9 Mei 2021.
- ↑ International Committee of the Red Cross (ICRC) Customary international humanitarian law Geargiveer 28 Junie 2009 op Wayback Machine
- ↑ International Committee of the Red Cross (ICRC) References Principles of International Law Recognized in the Charter of the Nüremberg Tribunal and in the Judgment of the Tribunal, 1950: Introduction Geargiveer 14 Maart 2016 op Wayback Machine