Saxofoon

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Saxofoon

Die Saxofoon (soms saksofoon geskryf) is 'n musiekinstrument wat in die 1840's deur Adolphe Sax in Parys ontwerp is. Hy was lid van die familie Sax wat instrumente vervaardig en daarmee in Brussel begin het. Die saxofoon was gewild onder Franse komponiste en het gou 'n plek in die Franse militêre orkeste gevind. Geleidelik is dit ook in Franse operas aangewend. In die VSA het Sousa dit in die 1890's in komposisies gebruik, en daarna het dit 'n gewilde jazzinstrument geword.

Adolphe Sax, uitvinder van die saxofoon

Die agt (sommige navorsers meen sewe) instrumente wat tot hierdie familie behoort, word as transponerende instrumente beskou (afwisselend B-mol en E-mol) en is in die G-sleutel genoteer, binne die chromatiese omvang soos volg: die sopranino in E-mol, die soprano in B-mol, die alt in E-mol, die tenoor in B-mol, die bariton in E-mol, die bas in -B-mol, die kontrabas in E-mol, en die sub-kontrabas in B-mol. Die alt, tenoor en bariton is die gewildste.

Die kleiner saxofone is reguit, terwyl die groter instrumente se bekers opwaarts en na vore gebuig is met die nek teruggebuig na die speler.

Sax het die saxofoon vir sowel orkes as blaasorkes ontwerp. Die klankkleur is 'n mengsel van hout- en koperblaasinstrumente en wissel van die sagte klanke van die fluit tot die breë, ryk klanke van die tjello en die metaalklanke van die kornet.

Van die bekendste saxofoonspelers sluit in Charlie Parker (alt) en John Coltrane (tenoor).

Sien ook[wysig | wysig bron]