Spanningsintensiteitsfaktor

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Die spanningsintensiteitsfaktor is 'n skaalfaktor, gewoonlik aangedui deur die simbool K, wat in lineêre elastiese breukmeganika gebruik word om die verhoging van toegepaste spanning by die punt van 'n kraak van bekende grootte en vorm te beskryf.[1]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Metals Handbook Volume 13: Corrosion. 1987. p 12