Fridolin Brunner

lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.  Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.  Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.  Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.  Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.  — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?  — Nie przeszkadzaj mi pisać.  — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.  — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.  — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.    lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.  Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.  Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.  Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.  Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.  — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?  — Nie przeszkadzaj mi pisać.  — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.  — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.  — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.    lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.  Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.  Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.  Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.  Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.  — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?  — Nie przeszkadzaj mi pisać.  — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.  — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.  — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.

Fridolin Brunner (* 1498, Glarus; † 28 Junie 1570, Glarus, Switserland) was 'n Switserse Protestantse pastoor en hervormer in ondermeer Mollis, Matt, Betschwanden (in die kanton Glarus), Flums en Mels (wat vandag die kanton St. Gallen is).

Lewe en werk

Vroeë lewe en herkoms

Brunner is gebore en spandeer sy vroeë lewe in die stad Glarus.

Opleiding en begin van loopbaan

Hy was waarskynlik 'n student van Huldrych Zwingli wat tussen 1506 en 1516 in Glarus 'n Katolieke priester was.

Vanaf 1517 studeer hy in Basel.

Tussen 1521 en 1525 dien hy as pastoor in Mollis, wat ook  Näfels en Oberurnen ingesluit het .

Werk as hervormer

Hy was 'n getroue volgeling van Zwingli en het vanaf 1523 as hervormer begin optree.

In teenstelling met sy Gereformeerde kollega Valentin Tschudi in Glarus, verwerp hy die Heilige Messe van die Katolieke Kerk.

In 'n brief aan Oswald Myconius beskryf hy homself as die eerste Protestantse predikant in Glarus. Tussen 1525 en 1527 ontvang hy Messpfründe in Glarus en dien hy ook as die Kaplan. Tussen 1527 en 1530 dien hy as Protestantse pastoor in Matt, waar in 1528, onder sy invloed, die Heilige beelde uit die Kerk verwyder is. In 1528 neem hy ook deel aan die Berner Disputation.

Op versoek van Zürich word hy vanaf 1530 Protestantse prediker in Flums. Die gebied was toe in die graafskap van Sargans wat geleë was in die Gemeinen Herrschaften. Hierdie gebiede is gemeenskaplik deur die Eidgenossenschaft bestuur en is vandag deel van St. Gallen.

In 1531 verhuis Brunner na Mels, maar word onder Aegidius Tschudi van Glarus in 1532 uit die kerk verwerp, ingevolge die eerste teen-hervormingspogings, van die Inneren Orte (die katolieke lande binne die Eidgenossenschaft.)

Tussen 1532 en 1555 was hy 'n Protestantse pastoor in Betschwanden.

In 1533 het hy 'n wesenlike bygedra gemaak tot die gemeente van Glarus se pogings om die eerste selfstandige Gereformeerde kerkgemeente te word.

In 1538 en weer in 1543 preek hy in die naburige dorp van Linthal.

1542 begin Brunner, 'n Kerkargief (Kirchenurbar).

Tussen 1555 en 1570 dien hy as opvolger van Valentin Tschudi en word weer die pastoor van Glarus.

In 1561 publiseer hy teen die Katolieke Landammann, Aegidius Tschudi, die skrif Antwurt uff Herrn Landammann Tschudis fürgebrachten Grund.... (Die antwoord op die verduideliking van Landammann Tschudi)

Literatuur

• Richard Feller, Edgar Bonjour: Geschichtsschreibung der Schweiz vom Spätmittelalter zur Neuzeit. Schwabe, Basel 1962. Band 1, bl. 262f.
• Andreas Gäumann: Die Reformation im Glarnerland. Steckborn
• Gottfried Heer: Fridolin Brunner : Reformator des Landes Glarus. Zürich 1917.
• Melchior Schuler: Geschichte des Landes Glarus. 1836.

Eksterne skakels

• Hans Laupper:Sjabloon:HLS
• Briewe van Fridolin Brunner van Huldrych Zwingli in 1527 op die terrein van die Instituut vir Switserse reformasie geskiedenis
• Gerold Meyer: Gottfried Heer: 1517: Vir die herdenking van die Reformasie in 1917. Fridolin Brunner, die hervormer van die land van Glarus. Zurich, 1917
• Andreas Gäumann: Die Reformasie in die Kanton Glarus. Op die Webwerf van die Protestantse Kerkgemeente van Steckborn