Stereoskoop

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
’n Ou Zeiss-sakstereoskoop met die oorspronklike toetsbeeld.
’n Antieke stereoskoop.

’n Stereoskoop is ’n toestel vir die kyk van twee aparte beelde, een vir die linker- en een vir die regteroog, wat die beelde omskep in ’n enkele 3D-beeld.

’n Tipiese stereoskoop het ’n lens vir elke oog wat die beeld groter en verder laat lyk en gewoonlik ook die skynbare horisontale posisie verskuif sodat iemand met normale binokulêre visie dit as ’n "stereovenster" sal waarneem. ’n Verdeler of ander sigbelemmerende meganisme keer dat elke oog se aandag afgetrek word deur ook die beeld te sien wat vir die ander oog bedoel is.

Die meeste mense kan met oefening stereoskopiese beelde in 3D sien sonder die hulp van ’n stereoskoop, maar die toneel sal nie heeltemal akkuraat gesimuleer word nie en dié metode kan groot spanning op die oë plaas.

Hoewel meer onlangse toestelle soos Stereo Realist en View-Master ook stereoskope is, word die term deesdae meestal verbind met kyktoestelle wat ontwerp is vir die standaardformaat-stereokaarte wat van die 1850's tot die 1930's gewild was as tuisvermaak.

Toestelle soos polaroidbrille, anagliewe en 3D-brille wat gebruik word om na twee beelde te kyk wat op mekaar gesuperimponeer is eerder as twee aparte beelde, word nie as stereoskope gereken nie.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]