Affrikaat

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

'n Affrikaat is 'n kombinasie van twee konsonante, waarvan die eerste een 'n (bv. dentale) plosief is en die tweede een 'n homorgane (bv palato-alveolare) vryfklank. Homorgaan dui daarop dat die vryfklank in terme van artikulasieposisie en stemhebbendheid dieselfde eienskap as die voorafgaande plosief het. Hoewel dit dus inderwaarheid om 'n kombinasie van twee klanke gaan, word affrikate as 'n enkele foneem beskou. Daarom word dit ook met die aparte term aangedui.

Die mees algemene affrikate is /pf/, /ts/, /kch/ en /dz/.

In Duits kom daar veral aan die begin van woorde affrikate voor. Die klank wat in 'n woord soos Zaun met die grafeem 'Z' weergegee word is 'n voorbeeld hiervan. Tydens uitspreek van hierdie klank lê die artikulasieposisie van die /t/ baie naby aan dié van die daaropvolgende /s/. Sulke woorde is soms moeilik om uit te spreek vir nie-modertaalsprekers.