Castel Bolognese-treinramp
Die Castel Bolognese-treinramp was 'n groot spoorongeluk wat op 8 Maart 1962 by die Castel Bolognese-stasie naby Ravenna in Italië plaasgevind het.[1] Die Diretto 152-nagtrein tussen Bari en Milaan het om 01h56 kort voor die ingang na die stasie ontspoor. Dertien mense het gesterf en 127 is beseer.
Gebeure[wysig | wysig bron]
Die 152-lokomotief, FS Klas E428.217, is gedryf deur ingenieur Ennio Covacci en assistent-ingenieur Otello Manzi van die Ancona-spoorwegdepot. Die trein het teen 90 km/h noordwaarts gereis, met sowat 500 passasiers uit verskeie provinsies van die suide van Italië. Die daaglikse trein het die bynaam "Trein van Hoop" gehad, aangesien dit meestal gebruik is om mense op soek na werk en 'n beter lewe uit die arm suide na die ryk industriële stede in Noord-Italië te vervoer.
Die trein was veronderstel om bane te verwissel as gevolg van instandhoudingswerk op die noordwaartse baan. 'n Spesiale spoedbeperking van 30 km/h is afgedwing deur middel van 'n M40 verpligte waarskuwing, maar die vaste sinjaal het "toestand normaal" aangedui en die trein het nie spoed verminder nie.[2]
Terwyl die trein oor die wissel tussen die eerste en tweede baan beweeg het, het die lokomotief teen 102 km/h ontspoor en op sy regtersy beland. Dit het ongeveer 100 meter ver gegly voor dit teen die stasie se watertoring tot stilstand gekom het.[3]
Skade[wysig | wysig bron]
Die eerste wa, 'n bagasiewa, het die lokomotief gevolg en omgeslaan na die linkerkant. Pluimveehokke in die wa het oopgebreek en dosyne hoenderhenne is vrygelaat. 'n Besending truffels het geringe skade opgedoen, maar hul sterk, kenmerkende reuk het 'n indruk op die noodreaksiespan gelaat. 'n Vrag Marche-skoene was op 'n tweede bagasiewa gelaai en is erg beskadig toe die wa 'n stasiegebou tref.
Die derde wa, 'n Corbellini, is na 'n nabygeleë veld met 'n plaaswoning geslinger, met geringe beserings aan die inwoners van die huis. Die passasiers van die vierde wa (ook 'n Corbellini) was minder gelukkig. Die passasierswa het dwars gedraai en 'n stuk spoorstaaf wat deur die vorige waens losgeruk is, het sy vloer deurboor en die bostruktuur binnegedring. Die staalspoor was die oorsaak van die dood van die meeste van die 13 slagoffers.
Die laaste drie waens het staande gebly. Die vyfde wa was op 'n klein bruggie bokant 'n stroompie en het min of geen skade opgedoen nadat dit effens skeef geloop het.
Reddingswerk[wysig | wysig bron]
Die eerste reaksie was deur Castel Bolognese se spoorwegwerkers, gelei deur die senior stasiemeester, Giovanni Tarlazzi. Hulle het uit hul huise en van hul poste na die ramptoneel gehardloop toe hulle die ongeluk hoor gebeur. Onmiddellike hulp is aan die beseerdes verleen. Hoofrangeerder Romano Corelli het daarin geslaag om 'n glasvenster van die kajuit met 'n klip stukkend te breek om die drywers uit die verfrommelde kajuit te bevry.
Oorlewendes het in skok op die toneel rondgedwaal en reddingsoperasies belemmer. Sommige het probeer om hul bagasie uit die trein te kry lank vóór die reddingsoperasies voltooi en die wrak veilig verklaar is.
Geen sentrale noodbestuursplan het in daardie stadium in Italië bestaan nie en dus is reddingswerk meestal deur vrywilligers en personeel van die nabygeleë hospitaal verskaf, met min samewerking. Noodwerkers het later gesê daar was te min draagbare, flitse en komberse. Ambulanse is van Imola, Faenza en ander dorpe laat kom, meer as wat nodig was, sodat hulle soms net in mekaar se pad was.
Ná meer hulp van 'n nabygeleë dorp by die reddingspoging opgedaag het, is daar na oorlewendes gesoek en van die oorledenes uit die wrak verwyder. Twee spoorwegwerkers, Balestrazzi en Monti, het begin met herstelwerk van die noordelike baan om die spoorlyn ten minste gedeeltelik bruikbaar te maak. Oorlewendes van die treinramp het die spoorwegwerkers daar raakgesien en dadelik gedink dat hulle vir die ramp verantwoordelik was. Die werkers het hul terug gehaas na hul depot en eerder gewag totdat al die oorlewendes ontruim is.
Baie passasiers is aanvanklik vermis, en die nabygeleë stroom is deursoek vir liggame uit vrees dat iemand uit die waens geslinger is en moontlik verdrink het, maar die vrese het geblyk ongegrond te wees. Die lyke is in die nabygeleë San Francescokerk gestoor, 'n kerk wat steeds herbouwerk ondergaan het na die Tweede Wêreldoorlog.
Nabetragting[wysig | wysig bron]
Die skuld vir die ongeluk is op ingenieur Ennio Covacci geplaas, wat skuldig bevind is aan veelvuldige onwillekeurige manslag.
Volgens die vonnis is die ontsporing veroorsaak deurdat Covacci 'n spoedgrens gemis het, heel waarskynlik as gevolg van 'n ongewone sein wat destyds gebruik is: die groen sein het vir volle spoed toegelaat, behalwe vir sommige perke wat op die spesiale M40-bulletin vermeld was. Covacci het die bulletin ontvang, maar het sommige beperkings verkeerd vertolk.[3]
Die Corbellini-wa in die Borgo-veld is deur middel van 'n swaarvraghyskraan teruggeplaas. Aanvanklik is dit slegs in 'n pad neergesit, maar later op nuwe draaistelle wat van die skrootwerf geneem is, staangemaak. ’n Kort spoorstuk is gebou om dit terug te rol na die spoorlyn.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ "Il disastro ferroviario del 1962" (in Italiaans). Besoek op 19 Julie 2021.
- ↑ Contarini, Maurizio. "Il disastro ferroviario del 1962: testimonianza di Maurizio Contarini" (in Italiaans). Besoek op 19 Julie 2021.
- ↑ 3,0 3,1 Tarlazzi, Giovanni. "Il Disastro ferroviario del 1962: foto-testimonianza di Giovanni Tarlazzi" (in Italiaans). Castelbolognese.org. Besoek op 19 Julie 2021.