Prins Pedro de Alcântara
| Prins Pedro de Alcântara | |
|---|---|
| Prinses van Grão-Pará | |
 Prins Pedro de Alcântara
| |
| Vorstehuis | Orleans-Bragança Huis |
| Titels | Prins van Brasilië |
| Volle naam | Pedro de Alcântara Luís Filipe Maria Gastão Miguel Gabriel Rafael Gonzaga |
| Gebore | 15 Oktober 1875, Brasilië |
| Oorlede | 29 Januarie 1940, Frankryk |
| Vrou | Prinses Elisabeth Maria |
| Kinders | Prinses Isabel Maria Amélia Prins Pedro Gastão Prinses Maria Francisca Prins João Prinses Teresa Teodora |
| Vader | Prins Gaston |
| Moeder | Prinses Isabel |
Prins Pedro de Alcântara (15 Oktober 1875 – 29 Januarie 1940) was die eersgebore seun van prinses Isabel en Prins Gaston, en as sodanig, is tweede-in-lyn gebore op die keiserlike troon van Brasilië, tydens die bewind van sy oupa, keiser Pedro II, tot die ryk se afskaffing.[1]
Pedro is op 15 Oktober 1875 in die Keiserlike Paleis van Petrópolis gebore. Hy was die eerste seun van Isabel, Prinses Imperial van Brasilië en haar man Prins Gaston, graaf van Eu. As eerste seun van die troonopvolger was hy getiteld Prins van Grão-Pará en was hy die vermoedelike erfgenaam van die Brasiliaanse troon by sy geboorte.
Pedro is opgevoed deur voorgangers, onder leiding van die baron van Ramiz, en het in die Isabel-paleis, in Rio de Janeiro, saam met sy jonger broers gewoon tot die proklamasie van die republiek, op 15 November 1889, toe hy veertien jaar oud was. Een van sy aangrypendste gebare by geleentheid van die vertrek van die Brasiliaanse keiserlike familie na ballingskap was toe hy aan sy oupa keiser Pedro II die idee voorgestel het "om 'n wit duif op die oop see te laat gaan, wat die laaste boodskap van die Brasiliaanse keiserlike familie sou wees."[2]
Na die dood van die Prinses Imperial in 1921, het die oorlede Dom Luiz se seun, Prins Pedro Henrique van Orléans-Braganza, die posisie van aanspraakmaker op die Brasiliaanse troon aanvaar en is as sodanig deur baie van Europa se dinastieë erken.[3][onbetroubare bron?] Na Dom Pedro de Alcântara se dood in 1940 het sy oudste seun, prins Pedro Gastão van Orléans-Braganza, 'n teeneis as die regte opvolger beweer (met die steun van sy swaers, die voorgee op die trone van Orléanist France en Miguelist Portugal ), en sommige Brasiliaanse regsgeleerdes het daarna aangevoer dat sy pa se afstanddoening inderdaad grondwetlik ongeldig sou gewees het onder die monargie. [3] [4]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Montjouvent, Philippe de (1998). Le comte de Paris et sa Descendance (in Frans). Charenton: Éditions du Chaney. p. 50. ISBN 2-913211-00-3.
- ↑ The last goodbye of the Imperial Family: The Prince of Grão-Pará try to send a dove carrying a message "miss of Brazil" to the mainland but the bird fell in the sea, for his wings were cut off, and drowned DEL PRIORE, Mary: O Príncipe Maldito, 2007. p.206
- ↑ 3,0 3,1 Bodstein, Astrid (2006). "The Imperial Family of Brazil". Royalty Digest Quarterly (3). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Oktober 2007. Besoek op 28 Desember 2007.
- ↑ Tout m'est bonheur, tome 1 (Paris: R. Laffont, 1978), page 445 (in Frans)
