Dülfersitz

Abseil d.m.v. die Dülfersitz (nie vry hangend nie)

Switserse soldate oefen Abseil d.m.v. die Dülfersitz

Die Dülfersitz (vernoem na sy uitvinder, bergklimmer Hans Dülfer) is 'n klassieke, nie-meganiese abseiltegniek, wat gebruik word in rotsklim en bergklim. Sedert belay-toerusting in algemene gebruik gekom het, het dit egter in onbruik verval. In die Dülfersitz, word die tou rondom die liggaam gevoer, en die spoed waarteen die klimmer neerdaal word deur die wrywing van die tou teen die liggaam beheer.

Die voordele van die Dülfersitz is dat 'n mens sonder 'n klimharnas of belay-toerusting kan abseil, en dat die tou minder slytasie ondervind, omdat dit nie geknak word of aan gekonsentreerde kragte onderwerp word nie. Die groot nadeel van hierdie metode is dat die intense hitte wat deur die wrywing op die skouer, nek en heup gegenereer word, pynlik kan wees en klere kan beskadig.

Abseilmetode

• Die tou word dubbelgevou en tussendeur die bene gevoer
• Die tou word agter een bobeen omgebring
• Die tou word kruisoor die bors geneem tot by die anderkantste skouer
• Vanaf die skouer word die tou skuins oor die rug na die remhand geneem (die hand op die dieselfde kant as die bobeen waar die tou oorgaan)
• Die tou word onder spanning geplaas
• Die vrye hand bly vorentoe, om die balans te behou
• Die remhand beheer die beweging van die tou: om die tou te laat beweeg, gaan die remhand agteruit; om die beweging te stuit, beweeg dit vorentoe.

Alhoewel die Dülfersitz 'n effektiewe metode van abseil is wanneer dit korrek gedoen word, is dit minder veilig as moderne metodes. As dit sonder ander beveiligingsmiddels, byvorbeeld prusik toue, gedoen word, en die remhand die tou los, byvoorbeeld as gevolg van paniek, die impak van 'n vallende klip, of krampe, is 'n val onvermydelik.