Despina (maan)

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Despina   

Despina soos deur Voyager 2 gesien (horisontaal gesmeer).
Ontdekking
Ontdek deur Stephen P. Synnott[1] en Voyager-span
Datum Julie 1989
Kleinplaneet-benamingNeptunus V
Etimologie Dogter van Poseidon en Demeter
Wentelbaaneienskappe[2][3]
Epog 18 Augustus 1989
Halwe lengteas 52 525,95 km
Wentelperiode 0,33465551 ± 0,00000001 d
Baanhelling 0,216 ± 0,014° (tot Neptunus se ewenaar)
Satelliet van Neptunus
Fisiese eienskappe
Afmetings 180 × 148 × 128 km[4][5]
Gem. radius 78,0 ± 4,7 km[3]
Volume ~1,8×106 km³
Massa ~2,2×1018 kg
(gebaseer op veronderstelde digtheid)
Gem. digtheid ~1,2 g/cm³ (geraam)[6]
Oppervlak-
aantrekkingskrag
~0,026 m/s2
Ontsnapping-
snelheid
~0,063 km/s
Rotasieperiode Sinchronies
Ashelling 0
Temperatuur gemiddeld ~51 K (geraam)
Skynmagnitude 22,0[6]

Despina, ook bekend as Neptunus V, is die derde binneste maan van Neptunus. Dit is genoem na ’n nimf in die Griekse mitologie, die dogter van Poseidon and Demeter.

Geskiedenis en eienskappe[wysig | wysig bron]

’n Rekenaarsimulasie van hoe Despina lyk.

Despina is laat in Julie 1989 ontdek op foto's wat die ruimtetuig Voyager 2 geneem het. Dit het die voorlopige naam S/1989 N 3 gekry.[7] Op 16 September 1991 het hy sy naam Despina gekry.[8]

Despina se deursnee is sowat 152 km.[9]Dit het ’n onreëlmatige vorm en toon geen tekens van enige geologiese modifikasie nie. Dit is waarskynlik saamgestel uit fragmente van Neptunus se oorspronklike mane wat afgesplinter het in botsings teen Triton kort nadat dié maan aangetrek en in sy baie eksentrieke wentelbaan vasgevang is.[10]

Despina se wentelbaan lê naby, maar buite dié van Talassa en net binne die Le Verrier-ring. Dit het ’n sinchroniese rotasie en sy wentelbaan word al hoe kleiner; eindelik sal dit teen die planeet se atmosfeer bots en ’n nuwe ring van Neptunus word.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Planet Neptune Data http://www.princeton.edu/~willman/planetary_systems/Sol/Neptune/
  2. Jacobson, R. A.; Owen, W. M., Jr. (2004). "The orbits of the inner Neptunian satellites from Voyager, Earthbased, and Hubble Space Telescope observations". Astronomical Journal. 128 (3): 1412–1417. Bibcode:2004AJ....128.1412J. doi:10.1086/423037. {{cite journal}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  3. 3,0 3,1 Showalter, M. R.; de Pater, I.; Lissauer, J. J.; French, R. S. (2019). "The seventh inner moon of Neptune" (PDF). Nature. 566 (7744): 350–353. Bibcode:2019Natur.566..350S. doi:10.1038/s41586-019-0909-9. PMC 6424524. PMID 30787452.
  4. Karkoschka, Erich (2003). "Sizes, shapes, and albedos of the inner satellites of Neptune". Icarus. 162 (2): 400–407. Bibcode:2003Icar..162..400K. doi:10.1016/S0019-1035(03)00002-2. {{cite journal}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)
  5. Williams, Dr. David R. (22 Januarie 2008). "Neptunian Satellite Fact Sheet". Nasa (National Space Science Data Center). Besoek op 13 Desember 2008.
  6. 6,0 6,1 "Planetary Satellite Physical Parameters". JPL (Solar System Dynamics). 24 Oktober 2008. Besoek op 13 Desember 2008.
  7. Marsden, Brian G. (2 Augustus 1989). "Satellites of Neptune". IAU Circular. 4824. Besoek op 26 Oktober 2011.
  8. Marsden, Brian G. (16 September 1991). "Satellites of Saturn and Neptune". IAU Circular. 5347. Besoek op 26 Oktober 2011.
  9. "Where Are You From? - Credo Reference". search.credoreference.com (in Engels). Besoek op 12 Februarie 2017.
  10. Banfield, Don; Murray, Norm (Oktober 1992). "A dynamical history of the inner Neptunian satellites". Icarus. 99 (2): 390–401. Bibcode:1992Icar...99..390B. doi:10.1016/0019-1035(92)90155-Z. {{cite journal}}: Ongeldige |ref=harv (hulp)

Skakels[wysig | wysig bron]