Heijō Paleis
Heijō Paleis (平城宮 Heijō-kyū?) in Nara, was die Keiserlike Paleis van Japan (710-784 n.C.), gedurende die grootste deel van die Nara-tydperk. Die oorblyfesel van die paleis, en die omliggende gebied, is in 1998 as 'n UNESCO Wêrelderfenisgebied gevestig saam met 'n aantal ander geboue en gebiede as die "Historiese Monumente van Antieke Nara."
Ná Keiserin Genmei se bestyging van die Keiserlike Troon in 707 het heelwat bespreking plaasgeviond oor die skuif van die paleis. 'n Jaar later is 'n edik uitgevaardig aangaande die besluit om die palies na Nara te skuif. In 710 het die nuwe hoofstad amptelik oorgeneem, maar voltooiing van die Paleis moes nog langer wag.[1] (Geskryf Heijō (平城) maar destyds as Nara uitgespreek, die gebied het sy sinoniem, Nanto (南都, 'Suidelike Hoofstad') teenoor Kioto, die hoofstad in die Noorde eeue later bekom.)
Die stad en die paleisgronde was grootliks op Chang'an (die hedendaagse Xi'an), die hoofstad van China gedurende die Tang-dinastie op dieselfde stadium toe Nara die hoofstad van Japan was. Chang'an was op sy beurt weer, soos baie antieke Oos-Asiese stede gegrond op 'n komplekse stelsel waarsêery, oortuigings en wette. Dit het die roosterstelsel van die straatuitleg bepaal sowel as die vereiste vir geestelike beskermende heiligdomme of tempels wat by besondere kardinale rigtings in die stad geplaas moes word.
Volgens die stelsel is die Paleis aan die noordelike punt geplaas op 'n lyn wat geloop het van Suzakustraat, die hoofdeurgang wat nood-suid deur die middel van die stad geloop het. Die straat het by die Suzaku-mon geëindig en die res van die Paleis geboue is dan noord van die hek gebou. Die hoofgeboue van die Paleiskompleks was die Daigoku-den, waar regerings aangeleenthede uitgevoer is, die Chōdō-in waar formele seremonies gehou is, die Dairi, die Keiser se woning, en kantoere vir verskeie administratiewe agentskappe. Die fondasies van die geboue is steeds sigbaar op die terrein.
Toe die hoofstad na Heian-kyō (vandag Kioto) geskuif is, is Nara se keiserlik paleis eenvoudig verlaat en aan die elemente oorgelaat. Oor die eeue heen het die geboue agteruitgegaan tot daar teen die begin van die Kamakura-tydperk in die laat 12de eeu byna niks meer bokant die grond behoue gebly het nie. Die dele onder die grond het egter behoue gebly en is deur moderne argeoloë herontdek.[2]
Hoewel die terrein reeds in 1952 aangewys is as Spesiale Historiese Terrein deur die Agentskap vir Kulturele Sake duur argeolgiese uitgrawings steeds voort. Die Suzaku-mon en Tou-in Tuin is gerestoureer en vir die publiek oopgestel in 1998. Verder is daar in 2001 met restourasie van die eerste Daigoku-den begin.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ "National Research Institute for Cultural Properties". Besoek op 9 Maart 2007. Navigeer na Engelse bladsy van boonste kiesbalk
- ↑ "image showing placement of pillars". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Februarie 2012. Besoek op 3 Februarie 2008.
