Mutunus Tutunus

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
’n Denarius wat deur Quintus Titius uitgereik is, vermoedelik met die kop van ’n bebaarde Mutunus Tutunus.

Mutunus Tutunus of Mutinus Titinus was in die Romeinse mitologie ’n falliese huweliksgod wat soms met Priapus vergelyk word. Sy tempel was op die heuwel Velia, glo van die stigting van Rome tot die in 1ste eeu v.C.

In rituele voor die huwelik was Romeinse bruide veronderstel om op Mutunus se fallus te gaan sit om hulle vir seksuele omgang voor te berei. Die Kerkvaders het die daad beskou as ’n vulgêre manier om iemand se maagdelikheid te verloor.[1] Die Christelike apologeet Arnobius het vertel hoe Romeinse vroue vir ’n rit (inequitare) geneem is op Tutunus se "aaklige fallus" met sy "enorme skandalige dele".[2]

Volgens ander bronne is die bruide egter so geleer om nie verleë te wees oor seks nie.[3] Die 2de-eeuse grammatikus Festus is die enigste Latynse bron wat notisie van die god neem, en die kerkvaders was waarskynlik vyandiggesind of bevooroordeeld in hul beskrywings.[4]

Etimologie[wysig | wysig bron]

Anders as Priapus, wat in menslike vorm en met ’n groot ereksie uitgebeeld is, lyk dit of Mutunus slegs as ’n fallus, soos die fascinus, voorgestel is. Sy naam kom waarskynlik van twee min gebruikte slengwoorde vir penis in Latyn, muto (of mutto) en mutonium.[5] Lucilius se gebruik van die woord is die eerste aangetekende geval: at laeva lacrimas muttoni[6] absterget amica ("’n Meisie vee Mutto se trane af – sy linkerhand, met ander woorde"),[7] Die afgeleide vorm, mutonium, het dalk die vroeëre vorm vervang, want dit is later in die graffiti van Pompeji gebruik.[8] Mutuniatus word deur Martialis en in die Corpus Priapeorum gebruik[9] om ’n "welbedeelde man" te beskryf.[10]

Albei dele van die naam Mutunus Tutunus is verdubbelend; Titinus is dalk afgelei van titus, nog ’n slengwoord vir penis.[11]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. H.J. Rose, The Roman Questions of Plutarch: A New Translation (Oxford: Clarendon Press, 1924, herdruk 1974), p. 84 online.
  2. Arnobius, Adversus nationes 4.7 (sien ook 4.11).
  3. Lactantius, Divinarum Institutionum 1.20.36
  4. Ronald Syme, The Augustan Aristocracy (Oxford University Press, 1989), p. 6, nota 37; W.H. Parker, Priapea: Poems for a Phallic God (Routledge, 1988), p. 135 online
  5. J.N. Adams, The Latin Sexual Vocabulary (Johns Hopkins University Press, 1982, 1990), p. 62 online.
  6. Muttōni is die datief van muttō.
  7. Lucilius 307 en 959. Kirk Freundenburg het die muttō van Lucilius "duidelik die mins kieskeurige van alle verpersoonlikte penisse in Romeinse satite" genoem: Satires of Rome: Threatening Poses from Lucilius to Juvenal (Cambridge University Press, 2001), p. 205 online. Die Romeine het die linkerhand verkies om te masturbeer; sien Antonio Varone, Erotica pompeiana: Love Inscriptions on the Walls of Pompeii («L'Erma» di Bretschneider, 2002), p. 95 online.
  8. CIL IV.1939, 1940.
  9. Martialis, Epigramme 3.73.1 en 11.63.2; Corpus Priapeorum 52.10.
  10. Craig Arthur Williams, Roman Homosexuality: Ideologies of Masculinity in Classical Antiquity (Oxford University Press, 1990), p. 92 online.
  11. Adams, Latin Sexual Vocabulary, p. 32.