Oneindigheid

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die simbool vir oneindigheid.

Oneindigheid (simbool: ) is ’n begrip wat iets sonder grense of iets groters as enige natuurlike getal beskryf. Dit staan teenoor eindigheid, iets wat wel 'n einde of grense het.

Filosowe spekuleer al lank oor die aard van oneindigheid. Zenon van Elea (omstreeks 490-430 v.C.) was byvoorbeeld ’n Griekse filosoof van Suid-Italië wat baie paradokse voorgestel het wat op oneindigheid betrekking het.

Georg Cantor het aan die einde van die 19de eeu oneindige versamelings en oneindige getalle voorgestel en studeer, en dit is nou ’n noodsaaklike deel van die grondbeginsels van wiskunde.[1] Die begrip oneindigheid word ook in fisika en ander wetenskappe gebruik.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Gowers, Timothy; Barrow-Green, June; Leader, Imre (2008). The Princeton Companion to Mathematics. Princeton University Press. p. 616. ISBN 978-0-691-11880-2. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Junie 2016. Extract of page 616 Geargiveer 1 Mei 2016 op Wayback Machine

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]