Reël van Sint Benediktus
Die Reël van Sint Benediktus (Latyn: Regula Sancti Benedicti) is 'n boek met voorskrifte wat in 516 deur Benediktus van Nursia geskryf is[1] vir monnike wat in 'n klooster onder die gesag van 'n ab woon.
Beskrywing[wysig | wysig bron]
Die gees van sint Benediktus se voorskrifte word opgesom in die leuse van die Benediktynse Konfederasie: pax ("vrede") en die tradisionele ora et labora ("gebed en werk"). In vergelyking met ander voorskrifte verskaf die reël 'n gematigde weg tussen individuele besieling en geformuleerde institusionalisme; vanweë dié middeweg was dit baie gewild. Benediktus het hom uitgespreek oor die behoeftes van monnike in 'n gemeenskapsomgewing: om die vereiste orde te vestig, 'n begrip van die verhoudingsnatuur van die mens te koester en 'n spirituele vader te erken wat die individu se poging tot askese en spirituele groei wat vir die vervulling van teose nodig is, kan ondersteun en versterk.
Die Reël van Sint Benediktus is 15 eeue lank deur die Benediktyne gevolg. Sint Benediktus word soms beskou as die stigter van Westerse monastisisme vanweë die hervormings van die huidige Katolieke hiërargie wat sy reël teweeggebring het.[2] Daar is egter geen bewyse dat sint Benediktus bedoel het om 'n godsdienstige orde in die moderne sin te stig nie en daar was eers in die laat Middeleeue sprake van die "Orde van Sint Benediktus".
Sint Benediktus se reël is geskryf as 'n riglyn vir individuele, outonome gemeenskappe. Voordele in die behouding van dié unieke klem op outonomie sluit in die kweking van modelle van nou gebonde gemeenskappe en peinsende lewenstyle. Moontlike nadele is die geografiese afsondering van belangrike bedrywighede in aangrensende gemeenskappe, die ondoeltreffendheid en gebrek aan mobiliteit in die diens tot ander, en onvoeldoende aantrekking vir moontlike lede. Dié verskillende aspekte het in die loop van die geskiedenis duidelik geraak in die raamwerk van die Reël van Sint Benediktus en is in 'n sekere mate teenwoordig in die Benediktyne Konfederasie, die Cisterciënsers en die Trappiste.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Wright, James (1693). Monasticon Anglicanum, or, The history of the ancient abbies, and other monasteries, hospitals, cathedral and collegiate churches in England and Wales. With divers French, Irish, and Scotch monasteries formerly relating to England. Sam Keble.
- ↑ Kardong, T. (2001). Saint Benedict and the Twelfth-Century Reformation. Cistercian Studies Quarterly, 36(3), 279.
Skakels[wysig | wysig bron]
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Reël van Sint Benediktus.
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
