Donald Rumsfeld

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Donald Henry Rumsfeld (9 Julie 1932 - 30 Junie 2021) was 'n Amerikaanse politikus en sakeman. Rumsfeld was van 1975 tot 1977 die 13de minister van verdediging onder president Gerald Ford en as die 21ste minister van verdediging van 2001 tot 2006 onder president George W. Bush. Hy is beide die jongste en oudste persoon wat as minister van verdediging in die Verenigde State gedien het. Daarbenewens was Rumsfeld 'n vier-termyn Amerikaanse kongreslid vir Illinois (1962-1969), direkteur van die Office of Economic Opportunity (1969-1970), raadgewer van die president (1970-1973), Amerika se permanente verteenwoordiger by NAVO (1973) -1974) en stafhoof van die Withuis (1974-1975).

Biografie[wysig | wysig bron]

Rumsfeld is in Illinois gebore en studeer aan die Universiteit van Princeton waar hy in 1954 met 'n graad in politieke wetenskap gradueer. Nadat hy drie jaar in die vloot diens gedoen het, het hy hom vir die Kongres in Illinios se 13de kongresdistrik beywer en in 1962 op 30-jarige ouderdom gewen. Hy was 'n toonaangewende mede-inisieerder van die Wet op die Vryheid van Inligting. Rumsfeld aanvaar onwillig 'n aanstelling van president Richard Nixon as hoof van die Office of Economic Opportunity in 1969; waarna hy vir 'n jaar as adviseur van Nixon aangestel is en sodoende tot die kabinetsvlak bevorder word. Hy is eers aangestel as hoof van die Ekonomiese Stabiliseringsprogram voordat hy as ambassadeur by die NAVO aangewys is. Rumsfeld is in Augustus 1974 na Washington D.C. teruggeroep, waar hy aangestel is as die stafhoof van President Ford, waar hy Ford gou suksesvol oorreed het om 'n uitbreiding van die Wet op die Vryheid van Inligting te veto, hoewel die veto maklik was om te ignoreer. Hy het 'n jong eenmalige personeellid, voormalige Kongreslid Dick Cheney, gewerf om hom op te volg toe Ford hom in 1975 benoem het as Minister van Verdediging.

Nadat Ford die 1976-verkiesing verloor het, het Rumsfeld terug gekeer na die besigheidswêreld. Hy is aangewys as president van die farmaseutiese groep G. D. Searle & Company terwyl hy die wettiging van aspartaam gelei het. Hy is aangestel as uitvoerende hoof van General Instruments van 1990 tot 1993 en van 1997 tot 2001 as voorsitter van Gilead Sciences.

Rumsfeld is aan die einde van 2000 deur die nuwe vise-president Dick Cheney aanbeveel vir die posisie van minister van verdediging en is in Januarie 2001 deur president George W. Bush aangestel. Gedurende sy ampstermyn was hy een van die sleutelfigure in die herstrukturering van die weermag in die vroeë 21ste eeu. Rumsfeld was deurslaggewend in die beplanning van Amerika se reaksie op die aanvalle op 11 September 2001, waarby twee ingrypings betrokke was, een in Afghanistan en een in Irak. Hy was bekend vir sy sterk menings en openhartigheid.

In Mei 2004 word Rumsfeld gekonfronteer met die wangedrag deur sommige Amerikaanse militêre personeel in die Irakse Abu Ghraib-gevangenis. Die Demokratiese opposisie in die Amerikaanse Kongres het gevra dat hy bedank. Rumsfeld het om verskoning gevra en president Bush het sy sekretaris van verdediging ondersteun. In sy memoires, wat in 2011 geskryf is, bevestig hy die misbruik.[1]

Op 8 November 2006, die dag na die teleurstellende senaats- en huisverkiesing van die Republikeine, kondig president Bush aan dat Rumsfeld sal bedank. Tydens 'n toespraak aan die nasionale televisie het Bush die voormalige CIA-direkteur Robert Gates aangewys as opvolger van Rumsfeld. Daarna publiseer Rumsfeld sy outobiografie: Known and Unknown: A Memoir.

Privaatlewe[wysig | wysig bron]

Rumsfeld trou op 27 Desember 1954 met 'n skoolliefde uit die hoërskool Joyce Pierson. Hulle het drie kinders en ses kleinkinders.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. (en) In his memoir, Donald Rumsfeld admits five mistakes, sort of, The Christian Science Monitor, Anna Mulrine, 9 Februarie 2011

Bronne[wysig | wysig bron]

  • Bradley Graham (2009). By His Own Rules: The Ambitions, Successes, and Ultimate Failures of Donald Rumsfeld. PublicAffairs. ISBN 978-1-58648-421-7.
  • Rowan Scarborough (2004). Rumsfeld's War: The Untold Story of America's Anti-Terrorist Commander. Regnery Publishing. ISBN 978-0-89526-069-7.
  • Midge Decter. Rumsfeld: A Personal Portrait. (Regan Books, 2003). ISBN 0-06-056091-6.
  • Jeffrey A. Krames (2002). The Rumsfeld Way: The Leadership Wisdom of a Battle-Hardened Maverick. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-140641-3.
  • Hoehn, Andrew R.; Albert A. Robbert; Margaret C. Harrell (2011). Succession management for senior military positions: the Rumsfeld model for Secretary of Defense involvement. Santa Monica, CA: RAND. ISBN 978-0-8330-5228-5.
  • Andrew Cockburn (2007). Rumsfeld: His Rise, Fall, and Catastrophic Legacy. Charles Scribner's Sons. ISBN 978-1-4165-3574-4.
  • Dale R. Herspring (2008). Rumsfeld's Wars: The Arrogance of Power. University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-1587-2.
  • George W. Bush (2010). Decision Points. Crown Publishing Group. ISBN 978-0-307-59061-9.

Notas[wysig | wysig bron]